[jesień 1972: 14 września, Keswick] Życie i śmierć Florence Bulstrode

Stoi przy oknie w jednej linii z Orionem i Atreusem.

Atreus. Jego chrześniak, otrzymany w sensie przenośnym i dosłownym w spadku. Zawsze nieco teatralny, energiczny, znany ze swojego ognistego temperamentu. Teraz, jako zaprzeczenie samego siebie krzyczał głośniej swoim pozornym zobojętnieniem, niż byłby w stanie wyrazić setką słów.

Echo słów chłopaka odbiło się w czaszce Shafiq'a, znaną mantrą, choć dla niego były to tylko troski, przypuszczenia, nieznośne poczucie winy, które dociążało mu barki w bezsenne noce. Gdybym wiedział, gdybym dwa lata temu został wtajemniczony, gdybym nie bagatelizował zagrożenia, gdybym, gdybym gdybym...

gdybym był w domu

– Rozumiem. – Przełknął ślinę, odwracając pełną współodczuwania twarz ku cierpiącemu mężczyźni.– To nie jest Twoja wina, nie mogłeś przewidzieć, że jest inaczej. – Musiał to powiedzieć, bo była to prawda. Z drugiej strony zbyt dobrze wiedział, że na to nie było lekarstwa. Tylko działanie, które przebije natłok toksycznych myśli. Przeszłości nie zmienisz. Przyszłości nie przewidzisz. Pozostaje tylko teraz.

Zaraz potem, przy drugim boku Atrusa stanął jego brat Orion. Wymruczał w kierunku żałobnika coś, co umknęło Shafiqowi, choć sugestywnie postawiona między rodzeństwo butelka mogła być właściwym tropem. A potem starszy czarodziej zamilkł, mimowolnie przysłuchując się słowom pełnym żalu i kiełkującej w sercu nienawiści. Milczał, czując że wciąż stoi obok czegoś bardzo intymnego, w czym nie powinien uczestniczyć - wszak ani dobrze znał Florence, ani (pomimo oczywistego spowinowacenia) nie czuł się aż tak przynależny do tej rodziny, nie bardziej niż wuj Atreusa, który obiecał mu przed kilkoma miesiącami, że po śmierci Thomasa nie pozostawi go samego, podobnie z resztą jak przyjął te obowiązki wobec jednej z latorośli obecnej gdzieś tu na sali Jacqueline.

Nie powinien też nic mówić, w sumie zamierzał się oddalić, nawet jeśli rozmowy o robieniu "czegoś ponad to co wyznaczała litera prawa" prowadził już kilka ładnych dni. Pogrzeb nie powinien być miejscem, na budowanie politycznego zaplecza. Nie dziś, może jutro... Teraz nie chciał podsycać tej nienawiści, ale też, tak musiał to przyznać przed samym sobą: nie zamierzał jej tonować - gniew mógł przydać energię, której potrzebowali czystokrwiści aby oczyścić się z toksycznych jednostek. Gniew był tym, czego potrzebowali, aby przestać błądzić we mdlistej magmie oportunizmu.

Już chciał odejść, ale Atreus skierował swoją odpowiedź nie tylko ku bratu, ale również ku niemu. Odwrócił się do nich, szarość oczu nie nosiła już miękkości, a determinacja hartowała stal jego tęczówek. Nie był łowcą, nie był wojownikiem. Był politykiem, który potrafił czytać między wierszami. Czy Atreus potrzebował się przed nim usprawiedliwić? Nie musiał, grali do tej samej obręczy. Anthony miał koneksje. Mógł pomóc. Mógł po wszystkim znaleźć sposób, by zatuszować sprawę, albo wręcz przeciwnie, rozświetlić ją, opowiedzieć o niej, jako o zwycięstwie sprawiedliwości, wypełnić luki między okrucieństwem i vendetą, które sprawią, że zarówno sąd jak i społeczność przyjmie ich jak bohaterów. W razie czego... Najważniejsze, żeby pamiętali, aby przed wymierzeniem kary wyciągnąć z byłego oprawcy wszystkie informacje. To nie był jednak moment, na racjonalne plany.

Wycelowany weń wskazujący palec zignorował tylko pozornie, bo w pierwszej chwili zinterpretował go jako oskarżenie, jakby to on nosił tej nocy maskę i palił, a nie osłaniał i towarzyszył tym, którzy gasili. To było jego poczucie winy, to były jego myśli o tym co by było gdyby zainteresował się sprawą wcześniej. Teraz już nie było czasu i miejsca na łagodność w działaniu. Byli za późno, ale Spalona Noc dobitnie pokazała im, że kolejne wahanie przyniesie im tylko większą zgubę.

– Macie już jakiś trop? – zapytał cicho, w pełni unosząc powagę prowadzonej rozmowy. – Małomównego świadka, któremu trzeba pomóc odtworzyć ciąg wspomnień? – dodał drugie pytanie, upijając łyk ze swojej pięknie zdobionej kryształowej szklanicy, rozmyślając o tym jak jeszcze mógłby im pomóc teraz. Liczyło się tylko tu i teraz. Nie jesteście sami, miał nadzieję, że to usłyszą w jego pytaniach. Nie byli sami.