[07.09] Tylko kochankowie przeżyją

Obserwacje Lucy nie mijały się za bardzo z prawdą. Czas rozciągał się jak guma, ale dla wampira, który miał cały czas wszechświata, czas był tylko konstruktem społecznym, dla ludzi, którzy ginęli o wiele szybciej i częściej. Zachowując pamięć, istota stawała się archiwum, które jednak coraz bardziej zapełnione było coraz trudniejszą przestrzenią do eksploracji. Stan hrabiego był rzeczywiście nie najlepszy choć dla niego wszystko co mówił było logicznym i spójnym oddaniem nieprzebranej ilości żalu i nostalgii, starty, którą mielił w sobie nieprzerwanie przez sześć długich lat, tylko po to, by w przypływie impulsu, zatopiony w miękkiej pachnącej Jonathanem pościeli, zatopiony w skradzionym uścisku, zatopiony w marzeniu, niczym robak w bursztynie, zmienił zdanie. Ten jeden moment, żałośnie krótki punkt w całej historii jego istnienia, to zaciekawienie dlaczego ktoś, kto być może wciąż czuje ku niemu coś decyduje, aby z nim nie być. Miesiąc obserwacji, badań, rozmów, miesiąc ogniskujący się na tym dramatycznym wniosku, który mówił, że od samego początku całe to przedsięwzięcie zwane rozmansem było skazane na porażkę, przez wzgląd na jego wampirzą naturę, która gdy tylko ujawniła się nawet nie w swej całej okazałości, a ledwie malutkim destrukcyjnym ułamku, przeraziła kochanka na tyle dotkliwie, że ten nie zamierzał nigdy więcej mieć z nim do czynienia. Nie było w tym zdrady, kogoś trzeciego, nie było w tym nawet marzeń o rodzinie, które byłyby dla Gabriela nawet zrozumiałe. Nie. Był on i fakt, że klątwa, która przed laty pchnęła go do wymordowania bardzo wielu, wielu ludzi, dalej istniała, dalej pchala jego kończynami, dalej odbierała mu rozsądek w chwilach, w których najwidoczniej najbardziej by tego potrzebował.

Wampirzyca pytała, a on zacisnął się mocniej, jakby słońce już wzeszło, a jego pierwsze mgliste promienie wpełzały leniwie przez otwarte okno. Czy chciał wspominać jak kiedyś było mu dobrze? Czy chciał w ogóle myśleć o tym, jak przepadł w brzmieniu jego głosu, we wrzącym objęciu silnych ramion, w troskliwości, która została mu okazana po tym jak szkło rozbitego akwarium głęboko wniknęło w martwą skórę? Czy chciał rozpamiętywać znów i znów cichy moment w grudniowym ogrodzie, gdy żartowali, które z nich jest wampirem tak naprawdę i siedzieli na kamiennej ławce zdecydowanie za długo. Jego nieudolne próby ogrzania mężczyzny spełzły na niczym, bo przecież niedługo później się tak straszliwie pochorował… To było takie głupie, głupiutkie, śmieszne, inne od wszystkiego co znał. Uczucie przyszło jak złodziej, nieoczekiwanie, przepuszczone przez tunel ususzonych róż, które zakwitały i nabierały życia odczarowane chroniącym zaklęciem.

Zaczął się trząść dreszczem napięcia, które miało go przemienić w zimny kamień. Jego serce nie biło, a bolało tak, jakby ktoś je podeptał znów i znów. Wszystko co było piękne i miłe, wszystkie najcenniejsze jego memorablia zasiane w głowie teraz straszyły jak te krzewy pozbawione kwiecia i liści - powykręcane, ostre zasuszonymi kolcami, przerażające w kształcie ale też we wspomnieniu minionego piękna. Przechylił się trochę, wspomnieniami ludzkiego ciała, które kiedyś jak u każdego człowieka tęskniło za bliskością. Nie. To już nie był dawny odruch. On tęsknił za bliskością. Oswojony, nauczony jej, a potem pozostawiony sam sobie. Przechylił się ku kobiecie by oprzeć skroń o drobny bark schroniony w czarnym rękawie.
– Nie wiem jak to się stało. – skłamał, szepcząc wstydem własnej słabości. – Nie wiem, ale chciałbym… tak bardzo bym chciał, żeby w końcu przestało mnie to boleć.