Poczta Atreusa
|
Spowita nimbem wyższości i aureolą siegających za pas srebrzystoblond włosów, pół-demon, pół-kobieta (this is the skin of a veela!!), maskująca swoją przewrotną naturę niewinnym uśmiechem, zaś swąd czarnej magii – mgiełką luksusowych perfum, których słodka, dusząca woń przywodzi na myśl palony cukier. Chorobliwie chuda – kości zdają się niemal przebijać delikatną, bladą skórę – w przeszłości, Lorraine zmagała się z zaburzeniami odżywania, przez co teraz cechuje ją nienaturalna wręcz kruchość: wygląda na słabą i wątłą. Uwagę zwracają wydelikacone dłonie o długich, smukłych palcach, których precyzyjne, pająkowate ruchy charakteryzuje kościana elegancja profesjonalnej pianistki. Lorraine porusza się z gracją, dbając o zachowanie nienagannej postawy bez względu na okoliczności. W jej hipnotyzujących ruchach, przenikliwym spojrzeniu niebieskich oczu – o powiekach ciężkich od chronicznego niewyspania – i w eleganckiej intonacji wypowiadanych słów tkwi coś arcykobiecego: przedziwny czar, który wyróżnia Lorraine spośród tłumu mimo przeciętnej (1,67 m) postury, długo nie pozwalając ludziom zapomnieć o półwili, i o jej hieroglifowym pół-uśmiechu wszystkowiedzącej legilimentki. Ubiera się raczej skromnie, w klasyczne, dość mocno zabudowane suknie skradzione z szaf bogatszych kuzynek, nigdy nie odsłaniając zbyt dużo ciała: chce emanować wytwornością i dostojeństwem. Najczęściej spowita jest od stóp do głów w biel, która przydaje jej bladej skórze świetlistości, ale chętnie stroi się też w odcienie zieleni i błękitu.
18.03.2024, 19:40 ✶
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 02.08.2024, 07:19 przez Lorraine Malfoy.)
Tylko wybierz ładne zdjęcie na swój list gończy. Takie, żebym mogła je trzymać na honorowym miejscu pod poduszką i podziwiać podczas bezsennych nocy... Daj popalić tym czarnoksiężnikom (i ześwirowanej szefowej). Lorrie Spowita nimbem wyższości i aureolą siegających za pas srebrzystoblond włosów, pół-demon, pół-kobieta (this is the skin of a veela!!), maskująca swoją przewrotną naturę niewinnym uśmiechem, zaś swąd czarnej magii – mgiełką luksusowych perfum, których słodka, dusząca woń przywodzi na myśl palony cukier. Chorobliwie chuda – kości zdają się niemal przebijać delikatną, bladą skórę – w przeszłości, Lorraine zmagała się z zaburzeniami odżywania, przez co teraz cechuje ją nienaturalna wręcz kruchość: wygląda na słabą i wątłą. Uwagę zwracają wydelikacone dłonie o długich, smukłych palcach, których precyzyjne, pająkowate ruchy charakteryzuje kościana elegancja profesjonalnej pianistki. Lorraine porusza się z gracją, dbając o zachowanie nienagannej postawy bez względu na okoliczności. W jej hipnotyzujących ruchach, przenikliwym spojrzeniu niebieskich oczu – o powiekach ciężkich od chronicznego niewyspania – i w eleganckiej intonacji wypowiadanych słów tkwi coś arcykobiecego: przedziwny czar, który wyróżnia Lorraine spośród tłumu mimo przeciętnej (1,67 m) postury, długo nie pozwalając ludziom zapomnieć o półwili, i o jej hieroglifowym pół-uśmiechu wszystkowiedzącej legilimentki. Ubiera się raczej skromnie, w klasyczne, dość mocno zabudowane suknie skradzione z szaf bogatszych kuzynek, nigdy nie odsłaniając zbyt dużo ciała: chce emanować wytwornością i dostojeństwem. Najczęściej spowita jest od stóp do głów w biel, która przydaje jej bladej skórze świetlistości, ale chętnie stroi się też w odcienie zieleni i błękitu.
18.03.2024, 19:55 ✶
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 02.08.2024, 07:18 przez Lorraine Malfoy.)
Jakiż wylewny w słowach się nagle stałeś. Czyżby szybka wizyta w toalecie? Uważaj tylko na duchy płaczących nastolatek. Zdjęcia pamiętam. Ale najbardziej te, które sama Ci wysyłałam. Czy to wtedy wymyśleś tę zmyślną sztuczkę z sufitem? P.S. Nie bój się, ten świstek papieru z tyłu nie zawiera nic zdrożnego - a przynajmniej nic, po czym musiałbyś znowu poprawiać spodnie. Miłej pracy. Lorrie Do listu dołączona była wyrwana kartka z książki, złożona wiele razy na pół. Dopiero, gdy rozwinęło się ją w całości, widać było magiczną ruchomą rycinę przedstawiającą półnagie wile tańczące w kręgu. Na środku strony odciśnięty był słaby ślad pomadki z ust Lorraine, a na pustym marginesie ktoś (wiadomo kto) zapisał drobnymi literami: "nie mam lepszego aparatu" Spowita nimbem wyższości i aureolą siegających za pas srebrzystoblond włosów, pół-demon, pół-kobieta (this is the skin of a veela!!), maskująca swoją przewrotną naturę niewinnym uśmiechem, zaś swąd czarnej magii – mgiełką luksusowych perfum, których słodka, dusząca woń przywodzi na myśl palony cukier. Chorobliwie chuda – kości zdają się niemal przebijać delikatną, bladą skórę – w przeszłości, Lorraine zmagała się z zaburzeniami odżywania, przez co teraz cechuje ją nienaturalna wręcz kruchość: wygląda na słabą i wątłą. Uwagę zwracają wydelikacone dłonie o długich, smukłych palcach, których precyzyjne, pająkowate ruchy charakteryzuje kościana elegancja profesjonalnej pianistki. Lorraine porusza się z gracją, dbając o zachowanie nienagannej postawy bez względu na okoliczności. W jej hipnotyzujących ruchach, przenikliwym spojrzeniu niebieskich oczu – o powiekach ciężkich od chronicznego niewyspania – i w eleganckiej intonacji wypowiadanych słów tkwi coś arcykobiecego: przedziwny czar, który wyróżnia Lorraine spośród tłumu mimo przeciętnej (1,67 m) postury, długo nie pozwalając ludziom zapomnieć o półwili, i o jej hieroglifowym pół-uśmiechu wszystkowiedzącej legilimentki. Ubiera się raczej skromnie, w klasyczne, dość mocno zabudowane suknie skradzione z szaf bogatszych kuzynek, nigdy nie odsłaniając zbyt dużo ciała: chce emanować wytwornością i dostojeństwem. Najczęściej spowita jest od stóp do głów w biel, która przydaje jej bladej skórze świetlistości, ale chętnie stroi się też w odcienie zieleni i błękitu.
18.03.2024, 20:45 ✶
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 02.08.2024, 07:19 przez Lorraine Malfoy.)
Nie zdążyłeś dobiec? Co z Twoją kondycją? Gdzie te stalowe nerwy i "stała czujność"? Bo pomyślę, że na mój widok - tak twarzą w twarz - dostaniesz zapaści. A wtedy więcej Cię nie zaproszę na herbatkę. Ale dziękuję za podpowiedź o lusterkach. Poproszę Maeve o takie na urodziny. Masz w tym albumie chociaż jakiś spis treści, żeby się nie zgubić w swoich podbojach? Znasz mnie, ja jestem staroświecka: dalej noszę najładniejsze zdjęcia w tym starym otwieranym wisiorku z serduszkiem. Dobrze, że tego nie udało Ci się połamać. Zastanawiam się, Atreus... Czy bycie aurorem jest takie nudne, że cały dzień będziesz tak ze mną pisał? Czy może szykujesz się, by powiedzieć mi, że oprócz łapania Stanleya masz też wyznaczoną tajniacką misję, aby schwytać taką jedną Lorraine M.? Prowadzisz teraz akcję dywersyjną, by odwrócić moją uwagę? Lorrie Spowita nimbem wyższości i aureolą siegających za pas srebrzystoblond włosów, pół-demon, pół-kobieta (this is the skin of a veela!!), maskująca swoją przewrotną naturę niewinnym uśmiechem, zaś swąd czarnej magii – mgiełką luksusowych perfum, których słodka, dusząca woń przywodzi na myśl palony cukier. Chorobliwie chuda – kości zdają się niemal przebijać delikatną, bladą skórę – w przeszłości, Lorraine zmagała się z zaburzeniami odżywania, przez co teraz cechuje ją nienaturalna wręcz kruchość: wygląda na słabą i wątłą. Uwagę zwracają wydelikacone dłonie o długich, smukłych palcach, których precyzyjne, pająkowate ruchy charakteryzuje kościana elegancja profesjonalnej pianistki. Lorraine porusza się z gracją, dbając o zachowanie nienagannej postawy bez względu na okoliczności. W jej hipnotyzujących ruchach, przenikliwym spojrzeniu niebieskich oczu – o powiekach ciężkich od chronicznego niewyspania – i w eleganckiej intonacji wypowiadanych słów tkwi coś arcykobiecego: przedziwny czar, który wyróżnia Lorraine spośród tłumu mimo przeciętnej (1,67 m) postury, długo nie pozwalając ludziom zapomnieć o półwili, i o jej hieroglifowym pół-uśmiechu wszystkowiedzącej legilimentki. Ubiera się raczej skromnie, w klasyczne, dość mocno zabudowane suknie skradzione z szaf bogatszych kuzynek, nigdy nie odsłaniając zbyt dużo ciała: chce emanować wytwornością i dostojeństwem. Najczęściej spowita jest od stóp do głów w biel, która przydaje jej bladej skórze świetlistości, ale chętnie stroi się też w odcienie zieleni i błękitu.
22.03.2024, 13:55 ✶
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 02.08.2024, 07:20 przez Lorraine Malfoy.)
Jak Ty w ogóle śmiesz przypominać o tym lusterku, Ty zepsuty, zblazowany To nie tak, że wszyscy aurorzy muszą dbać o kondycję? Niedawno niejaki Alastor Moody wypędzał demona z mojego zakładu pogrzebowego, i powiem Ci, kochanie, wcale się nie zasapał. Musisz wysłać jakieś zdjęcie pracowników tego swojego BUMu, żebym sobie wasze fizys porównała, bo przecież nie mogę pozwolić się złapać jakiemuś cieniasowi. Albo wysyłać takiemu, co gorsza, dwustronne lusterko. Jesteś absolutnie bezczelny,
Lorraine Spowita nimbem wyższości i aureolą siegających za pas srebrzystoblond włosów, pół-demon, pół-kobieta (this is the skin of a veela!!), maskująca swoją przewrotną naturę niewinnym uśmiechem, zaś swąd czarnej magii – mgiełką luksusowych perfum, których słodka, dusząca woń przywodzi na myśl palony cukier. Chorobliwie chuda – kości zdają się niemal przebijać delikatną, bladą skórę – w przeszłości, Lorraine zmagała się z zaburzeniami odżywania, przez co teraz cechuje ją nienaturalna wręcz kruchość: wygląda na słabą i wątłą. Uwagę zwracają wydelikacone dłonie o długich, smukłych palcach, których precyzyjne, pająkowate ruchy charakteryzuje kościana elegancja profesjonalnej pianistki. Lorraine porusza się z gracją, dbając o zachowanie nienagannej postawy bez względu na okoliczności. W jej hipnotyzujących ruchach, przenikliwym spojrzeniu niebieskich oczu – o powiekach ciężkich od chronicznego niewyspania – i w eleganckiej intonacji wypowiadanych słów tkwi coś arcykobiecego: przedziwny czar, który wyróżnia Lorraine spośród tłumu mimo przeciętnej (1,67 m) postury, długo nie pozwalając ludziom zapomnieć o półwili, i o jej hieroglifowym pół-uśmiechu wszystkowiedzącej legilimentki. Ubiera się raczej skromnie, w klasyczne, dość mocno zabudowane suknie skradzione z szaf bogatszych kuzynek, nigdy nie odsłaniając zbyt dużo ciała: chce emanować wytwornością i dostojeństwem. Najczęściej spowita jest od stóp do głów w biel, która przydaje jej bladej skórze świetlistości, ale chętnie stroi się też w odcienie zieleni i błękitu.
22.03.2024, 15:18 ✶
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 02.08.2024, 07:20 przez Lorraine Malfoy.)
No dobrze. Potrzebne mi zdjęcie Biura Aurorów, czyli elitarnego grona światłych obrońców ludzkości (ciebie) ORAZ Biura BUMowców, czyli bandy amatorów wlepiających mandaty za zbyt głośne oddychanie. Zadowolony? Nie musisz być taki zazdrosny od razu...
Lorrie Spowita nimbem wyższości i aureolą siegających za pas srebrzystoblond włosów, pół-demon, pół-kobieta (this is the skin of a veela!!), maskująca swoją przewrotną naturę niewinnym uśmiechem, zaś swąd czarnej magii – mgiełką luksusowych perfum, których słodka, dusząca woń przywodzi na myśl palony cukier. Chorobliwie chuda – kości zdają się niemal przebijać delikatną, bladą skórę – w przeszłości, Lorraine zmagała się z zaburzeniami odżywania, przez co teraz cechuje ją nienaturalna wręcz kruchość: wygląda na słabą i wątłą. Uwagę zwracają wydelikacone dłonie o długich, smukłych palcach, których precyzyjne, pająkowate ruchy charakteryzuje kościana elegancja profesjonalnej pianistki. Lorraine porusza się z gracją, dbając o zachowanie nienagannej postawy bez względu na okoliczności. W jej hipnotyzujących ruchach, przenikliwym spojrzeniu niebieskich oczu – o powiekach ciężkich od chronicznego niewyspania – i w eleganckiej intonacji wypowiadanych słów tkwi coś arcykobiecego: przedziwny czar, który wyróżnia Lorraine spośród tłumu mimo przeciętnej (1,67 m) postury, długo nie pozwalając ludziom zapomnieć o półwili, i o jej hieroglifowym pół-uśmiechu wszystkowiedzącej legilimentki. Ubiera się raczej skromnie, w klasyczne, dość mocno zabudowane suknie skradzione z szaf bogatszych kuzynek, nigdy nie odsłaniając zbyt dużo ciała: chce emanować wytwornością i dostojeństwem. Najczęściej spowita jest od stóp do głów w biel, która przydaje jej bladej skórze świetlistości, ale chętnie stroi się też w odcienie zieleni i błękitu.
22.03.2024, 15:52 ✶
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 02.08.2024, 07:21 przez Lorraine Malfoy.)
Możesz mi nie wierzyć, skarbie, ale przysięgam, że jestem z Tobą absolutnie szczera, mówiąc, że chciałam z tych zdjęć powróżyć. Na przykład: już na pierwszy rzut oka widać, że tych dwóch kawalerów ze zdjęcia czeka świetlana przyszłość. To nie było zrobione tuż po Twoich egzaminach do Biura? Zwłaszcza ten w mundurze aurora wygląda na takiego, co daleko zajdzie... Gdyby tylko zaufał, że taka jedna wila nie próbuje działać na szkodę jego karierze, a niewinnie prosi o przyjacielską przysługę! Coś czuję, że zaszedłby jeszcze dalej. Zadowolony? Ale skoro już mnie przyłapałeś, to chyba nie ma sensu dłużej robić podchodów i czas przerwać misję. Rozczulające, Atreusie,
Lorrie Gdyby Śmierć przybrała ludzką postać, wyglądałaby jak Perseus; wysoki i szczupły, o kredowym licu oraz zapadniętych policzkach. Pojedyncze hebanowe kosmyki opadają na czoło mężczyzny; oczy zaś, czarne jak węgiel z jadeitowymi przebłyskami, przyglądają się swym rozmówcom z niepokojącą natarczywością. Utyka na prawą nogę, w związku z czym jego stały atrybut stanowi mahoniowa laska z głową kruka.
20.05.2024, 17:39 ✶
Londyn, 05.07.1972
![[Obrazek: p7YrEPi.png]](https://i.imgur.com/p7YrEPi.png) Więcej informacji o wydarzeniu wkrótce  ![[Obrazek: 2eLtgy5.png]](https://i.imgur.com/2eLtgy5.png) if i can't find peace, give me a bitter glory Wygląda jak aniołek. Jasnowłosy, wysoki (180cm), niezdrowo chudy blondyn o nieludzko niebieskich jak morze oczach. Zadbany, uczesany, elegancko ubrany i z uśmiechem firmowym numer sześć na ustach. Na prawym uchu nosi jeden kolczyk z perłą.
Mirabella była czarownicą nieznanego statusu krwi, która zakochała się w trytonie i zamierzała wziąć z nim ślub, czemu głośno zaprotestowała cała jej rodzina. Rozczarowana tym kobieta zamieniła się w rybę (plamiaka).
10.06.2024, 14:56 ✶
08.07.1972
Szanowny Panie Bulstrode, proszę jak najszczegółowiej opisać mi swoje pytania i wątpliwości. Dzięki Pana współpracy będę mógł ustalić termin naszego spotkania tak, by nic nam nie przeszkodziło czasowo - jest to niezwykle ważne ze względu na stopień złożenia zagadnienia, które chce Pan poruszyć. Z poważaniem,
Percival Macmillan Mirabella była czarownicą nieznanego statusu krwi, która zakochała się w trytonie i zamierzała wziąć z nim ślub, czemu głośno zaprotestowała cała jej rodzina. Rozczarowana tym kobieta zamieniła się w rybę (plamiaka).
12.06.2024, 13:23 ✶
08.07.1972
Szanowny Panie Bulstrode, rozumiem Pana wątpliwości. Uważam, że w takiej sytuacji najlepiej byłoby się spotkać osobiście. Proszę, by stawił się Pan w siedzibie konwenu przy Charing Cross jutro wieczorem, tj. 9 lipca. Proszę, żeby był Pan sam. Z poważaniem
Percival Macmillan @Atreus Bulstrode - proszę załóż temat z datą 9 lipca 1972 w Niemagicznym Londynie, tam znajduje się siedziba Konwenu. |
|
|
![[+]](/images/collapse_collapsed.png "[+]")
Spoiler![[Obrazek: 3361-medium.jpg]](https://s3.amazonaws.com/adg-bucket/italy-taormina/3361-medium.jpg)