[31.10.1959] Jęcząca Marta | Prue & Benjy

Ostatni dzień października był okropnie pochmurny i deszczowy. Krople deszczu głośno stukały o okna i parapety, tworząc rytmiczną melodię, która wypełnia przestrzeń. Powietrze było chłodne, a wilgoć unosząca się w nim sprawiała, że wszystko stawało się bardziej intensywne – zapach ziemi, mokrych drzew i roślin. Szarość nieba wydawała się zlewać z ziemią, tworząc harmonijną całość, jakby świat zatrzymał się na chwilę. Idealna atmosfera jak na święto, które dzisiaj obchodzili. Uznawane za początek zimy Samhain było czasem, kiedy granica między światem żywych i umarłych się zacierała. Momentem, który skłaniał do zadumy. Nie, żeby Prudence potrzebowała do tego szczególnej okazji - ona wiecznie chodziła z głową w chmurach, właściwie to określenie było w jej przypadku wyjątkowo nietrafne, bo jej myśli nie wędrowały gdzieś daleko, tylko całkiem blisko, analizowała bardzo dokładnie wszystko to, co działo się wokół niej. Zapamiętywała daty, wydarzenia ze wszystkich książek, które trafiały w jej dłonie, a później o tym rozmyślała.

Siódmy rok nauki w Hogwarcie był dla niej dość zaskakujący, ktoś uznał, że będzie nadawała się na prefekta naczelnego, więc poza swoimi własnymi zajęciami, musiała dbać też o to, jak zachowywali się inni uczniowie, co wcale nie było dla niej takim prostym zadaniem. Najbardziej bowiem lubiła ukrywać się w bibliotece pośród grubych tomisk. Musiało się to zmienić, było to dla niej ciekawą próbą, której może się nie spodziewała, ale przyjęła to wyzwanie.

Nie należała do osób, które lubiły rzucać się w oczy, teraz jednak większość uczniów ja kojarzyła, co nie do końca jej się podobało. Starała się nie być ich wrzodem na dupie, udawała, że nie widzi sporej ilości wykroczeń, byleby niepotrzebnie nie zwracać na siebie uwagi. Oczywiście reagowała, gdy musiała, chociaż nie było to dla niej szczególnie wygodne.

Po uroczystej kolacji z okazji sabatu miała zamiar wrócić do dormitorium, tyle, że nadziała się na kilku Ślizgonów z czwartego roku, którzy znęcali się nad jakimś mugolakiem. Musiała przywołać ich do porządku, co było dla niej dość problematyczne, bo ona nie była jedną z nich, znała swoje miejsce w czarodziejskim świecie, wiedziała, że nigdy nie będzie należeć do elity, ale nie mogła przejść wokół tego obojętnie. Odezwała się, zwróciła im uwagę, wszystko skończyłoby się dobrze, gdyby nie usłyszała kilku nieprzyjemnych epitetów skierowanych ku swojej osobie. Udała, że ich nie słyszy, bo tak było wygodniej.

Zamiast jednak udać się do dormitorium skręciła w stronę najbliższej damskiej łazienki, aby odrobinę się uspokoić. Żałowała, że nie wiedziała, gdzie jest Elias, bo miała chęć z kimś porozmawiać, a on był jej przecież najbliższy, w końcu byli bliźniętami. Musiała jednak sobie poradzić jakoś inaczej.

Łazienka dziewcząt na pierwszym piętrze była znana z tego, że zamieszkiwał ją dość specyficzny duch. Marta, która uwielbiała dramatyzować. Prue miała nadzieję, że nie wyjdzie jej ona na spotkanie, bo nie chciało jej się z nią dyskutować.

Kiedy w końcu weszła do łazienki, zatrzymała się dopiero przy umywalce. Spojrzała na swoją twarz w lustrze, nie wyglądała najlepiej, było po niej widać, że coś wyprowadziło ją z równowagi. Postanowiła więc odkręcić wodę, zwilżyła sobie nią dłonie i przetarła twarz. W głowie zaczęła sobie powtarzać daty związane z buntami goblinów, cyferki ją uspokajały, więc jeszcze chwila, a powinna w końcu się ogarnąć.

Noc Samhain. Święto Duchów w Hogwarcie. Na zewnątrz wiał zimny wiatr, a liście tańczyły w świetle księżyca. W powietrzu unosił się zapach pieczeni wołowej, ciasta dyniowego, kukurydzianego puddingu i innych wyśmienitości przygotowanych przez skrzaty na ten wieczór. Większość uczniów zebrała się w Wielkiej Sali, delektując się ucztą z okazji tego wyjątkowego wieczoru. Ja jednak, w przeciwieństwie do nich, postanowiłem nie tracić czasu. Zjadłem, co tylko mogłem, nażarłem się do syta. Jadłem głównie ciasta i mięcho, bo to było kaloryczne i łatwe do pochłonięcia. Pożarłem kilka kawałków tarty dyniowej i ciasta czekoladowego, potem pół pieczeni i cztery udka kurczaka - aż poczułem się dostatecznie wypełniony. W końcu potrzebowałem energii na to, co mnie czekało. W godzinę udało mi się nafutrować do granic możliwości. Miałem wrażenie, że szybkość, z jaką nażarłem się, graniczyła z przesadą, ale nie mogłem sobie pozwolić na utratę cennego czasu.
Wielka Sala, rozświetlona blaskiem świec, przestała być dla mnie interesująca po niespełna sześćdziesięciu minutach. Potem, jak najciszej, wymknąłem się z na korytarz, pełen zapału do realizacji naszego epickiego planu. Był prosty, ale genialny. Nic dziwnego, bo snuliśmy go od tygodni - musiał być świetny, a teraz w końcu miał szansę na realizację. Zaczęliśmy go wdrażać na początku października, więc byłem bardziej niż gotowy, by zobaczyć, jak nasze pomysły przeradzają się w rzeczywistość.
Większość uczniów pozostała daleko za mną, gdy w pośpiechu wymknąłem się do dormitorium pogrążonego w ciszy. Nie było tam nikogo, za to przez uchylone okna - z dołu, gdzie większość mieszkańców zamku wciąż świętowała - dochodziły dźwięki śmiechu i rozmów.
W pokoju czekały na mnie skitrane skarby, które zdobyliśmy: zapasowa szata jakiejś grubej krukonki. Może była trochę za krótka - za to jaka  szeroka! - ale w końcu nie chodziło o to, żeby wyglądać idealnie. Do tego okulary kujona od nas z roku niżej, które bezceremonialnie zwinęliśmy z jego szafki nocnej. Buteleczkę z krwią salamandry znaleźliśmy w magazynku przy sali do eliksirów.
Przez pewien czas rozważaliśmy eliksir na porost włosów, ale ostatecznie zadowoliliśmy się peruką, którą pożyczyłem bez pytania od starej profesorki z jej gabinetu, podczas, gdy Cornelius pytał ją o jakieś bzdury. To było ryzykowne, ale co tam - liczyła się zabawa. Poza tym nie miała tego zauważyć do co najmniej jutra, bo założyła odświętne włosy. Do tego czasu zamierzałem zwrócić jej własność.
Kiedy już byłem gotowy, założyłem na siebie wszystko, a następnie ruszyłem w stronę damskiego kibla. Na miejscu, by dodać sobie dramatyzmu, wymalowałem się sadzą z kominka w pokoju wspólnym, zostawiając na szyi ciemną kreskę, która miała wyglądać przerażająco. Trochę salamandrzej krwi - szczególnie w okolicach oczu, na szyi i na nadgarstkach i voilà! Spojrzałem w lustro i uśmiechnąłem się do swojego odbicia. Wyglądałem jak prawdziwe widmo. Zadowolony zapaliłem papierosa - częściowo dla efektu, bo ponoć czarna magia jebie fajkami, ale też po prostu, żeby nakarmić swój nałóg. Nie otwierałem okna, żeby dym unosił się w powietrzu, ale niestety bardzo szybko się rozwiał. Była tu dziwnie dobra wentylacja, szczególnie przy umywalkach - no nic, nie zamierzałem przerywać z tego powodu.
Wiedziałem, że Jęcząca Marta została zaproszona na ucztę duchów. To oznaczało, że mogłem spokojnie zająć jej miejsce. Miałem sporo czasu, zanim wróci. Zamierzałem wykorzystać ten wieczór, by straszyć pierwszaki, które zazwyczaj przychodziły do damskiego kibla w noc Samhain. Czekałem, aż pierwsze ofiary wejdą do łazienki, zupełnie niegotowe na moje przerażające wystąpienie. Dzieciaki były łatwym celem. Poza tym - umówmy się - nie zamierzałem robić im krzywdy. Reszta miała ich przejmować na korytarzu i dbać o kontrolę zniszczeń.
Słysząc pojedyncze kroki na korytarzu, uśmiechnąłem się do siebie pod nosem. To był moment, na który czekałem. Przygotowałem się do działania. Zamknąłem się w jednej z kabin w damskim kiblu, czekając na moją ofiarę. Zamknąłem oczy, wciągając dym z nowego papierosa w płuca, a potem wydychając go powoli - tworząc obłok, który otulił mnie śmierdzącą chmurą. Eau de czarna magia autorstwa mugolskich fajek i groza, jaką niósł ten swąd - to było to. Chłód panujący w wentylowanym pomieszczeniu tylko podkręcał ten klimat.
Drzwi do łazienki otworzyły się z skrzypieniem, a w pojawiła się postać, której cień dostrzegłem przez szczelinę u dołu drzwi do kabiny. Nie wiedziałem, kim była moja ofiara. Spodziewałem się, że to była jakaś odważna pierwszaczka - w końcu takie przychodziły tu co roku tej nocy, ale nie mogłem mieć pewności, bo jej nie widziałem. Wystarczyła mi myśl, że z pewnością nie miała jeszcze pojęcia, co ją czeka. Na razie zostawiłem ją w spokoju, wstrzymując oddech, czekając na idealny moment, by wyskoczyć z kabiny i wystraszyć ją na śmierć.
Wciągnąłem powietrze i przygotowałem się do wydania przeraźliwego krzyku, jednak uprzednio wyciągnąłem różdżkę i machnąłem nią, gasząc świece w żyrandolu. Ciemność ogarnęła pomieszczenie.
- Kto śmie zakłócać spokój duchów?! - Zaryczałem, nadal z kabiny, dodając do swojego występu odpowiednią piskliwą intonację.

Prue stała przed lustrem, wpatrywała się w swoje odbicie przez krótką chwilę. W łazience było całkiem spokojnie, szczególnie, że nie spotkała tutaj jeszcze Marty. Z tego, co się orientowała, to rzadko kiedy opuszczała to pomieszczenie, ale dzisiaj był przecież wyjątkowy dzień, duchy również obchodziły swoje święta. Może więc ten wieczór wcale nie będzie należał do takich najgorszych. Nie do końca była gotowa na konfrontację z tym irytującym bytem. Tak właściwie to łazienka była całkiem przyjemnym miejscem na to, żeby doprowadzić się do porządku po tym nie do końca miłym wieczorze.

Prudence nie przepadała za bezpośrednimi konfrontacjami, była w nich zdecydowanie średnia. Zupełnie inaczej prezentowała się na zajęciach, gdzie błyszczała swoją wiedzą i nie miała najmniejszych problemów z tym, aby ją przekazywać na tle całej zgrai uczniów.

Powstania goblinów okazały się być dobrym wyborem. Dosyć szybko opanowała wszystkie negatywne emocje, które zaczęły ją wypełniać, odliczyła sobie w głowie jeszcze od dziesięciu do jednego i była gotowa opuścić to miejsce. Mogła wrócić do dormitorium, zaszyć się w pokoju wspólnym z książką w ręku - tak jak lubiła najbardziej.

Życie jednak nie mogło być takie proste. Powinna spodziewać się niespodziewanego, czy coś. Może nawet wyczuła zapach dymu, bardzo specyficzny, który unosił się po pomieszczeniu, ale nie przywiązała do niego szczególnej wagi. Zignorowała go, co okazało się być bardzo chujowym posunięciem.

Wiedziała, że ta łazienka była miejscem, w którym często uczniowie się chowali. Marta może była irytująca, ale akceptowała towarzystwo. Nie wszyscy potrafili z nią wytrzymać, dzięki czemu miejsce wcale nie było tak często odwiedzane. No, chyba, że w wieczór jak dzisiaj, kiedy spora część szkolnej społeczności szukała wrażeń.

Mogłaby się tutaj pojawić ze swoimi świeczkami, narysować krąg i odprawić rytuał. Spróbować dowiedzieć się tego, co faktycznie przytrafiło się Marcie. Nigdy jednak tego nie zrobiła, a dzisiejsza noc byłaby pewnie do tego idealnym momentem. Nie chciała narobić sobie kłopotów, zresztą mało kto wiedział o tym, że posiadała ten specjalny dar. Pewnie przez niego też była nieco dziwna, w dzieciństwie przez przypadkowo dotknięte przedmioty atakowały ją wspomnienia innych osób, nie zawsze należały do przyjemnych. Zdarzyło jej się widzieć śmierć zupełnie obcych osób, odczuwać emocje, jakie temu towarzyszyły. To bywało dość brutalne. Z czasem nauczyła się nad tym panować, chociaż towarzyszyły jej jeszcze obawy, że mimo lekcji, które dawała jej babka kiedyś straci kontrolę, znowu zobaczy coś, czego nie powinna widzieć. Niby był to dar, błogosławieństwo, ale czy na pewno?

Znowu się zawiesiła, zaczęła odpływać gdzieś daleko, ciągle to robiła. Mrugnęła pospiesznie, rzuciła okiem na swoje odbicie w lustrze raz jeszcze po czym odsunęła się od umywalki. Już zmierzała w kierunku wyjścia, tyle, że...

Nagle świecie w żyrandolu zgasły. Nastała ciemność. Nie spodziewała się tego więc naturalne było to, że pisnęła, dość głośno. Przestraszyła się tego, że to stało się zupełnie znienacka. Nie bała się ciemności, chodziło o to, że nie była przygotowana na coś takiego. Przez szybę w oknie wpadały niewielkie promienie księżycowej poświaty, to było jedyne światło w tej łazience.

Przystanęła w miejscu. Zdecydowanie nie była tutaj sama, o czym uświadomił ją głos dobiegający z jednej z kabin. Odetchnęła głęboko, dość szybko się uspokoiła. Głos był piskliwy, jednak coś w nim jej nie pasowało. Nie wiedziała jeszcze co, ale chyba nie była to Marta.

- Tak właściwie to niczego nie zakłócam, w przeciwieństwie do Ciebie duchu. - Nie wydawało jej się, aby coś w jej zachowaniu powinno zwrócić czyjąś uwagę, cóż, jak widać mało jeszcze wiedziała o życiu.

Sięgnęła po różdżkę, ale póki co mruknęła pod nosem jedynie ciche lumos, aby oświetlić sobie najbliższą okolicę. Nie chciała niczego dotknąć przypadkiem, bo mogło się to dla niej nie skończyć zbyt przyjemnie, zwłaszcza, że wiedziała, że w tej łazience doszło do tragedii, to miejsce musiało być pełne okrutnych wspomnień.

- Wyjdziesz, czy zamierzasz się chować? Skoro tak Ci przeszkadzam, to może powiesz mi to w twarz. - Bardzo chciała zobaczyć, kto zaszczycił ją swoją obecnością.

Nie, żeby szczególnie zależało jej na konfrontacji, ale musiała to sprawdzić. Była prefektem, do jej obowiązków należało pilnowanie porządku, bez względu na to, czy pojawił się tutaj jakiś nowy duch, czy uczniowie, którzy zamierzali komuś dopiec.

Siedziałem w kabinie, przebrany w szaty grubej krukonki, z peruką na głowie i okularami na nosie, udając, że jestem duchem - zajebisty koniec dnia. Oparłem się wygodnie o zimny zbiornik na wodę, paląc papierosa. Dym z unosił się w powietrzu, tworząc niewielkie kłęby, które rozmywały się w powietrzu. Miałem nadzieję, że nasz plan się powiedzie i uda mi się przestraszyć kilku młodszych uczniów - najlepiej ślizgonów, ale nie pogardziłbym też zadufanymi w sobie krukonami. Od lat wszyscy wiedzieli, że to miejsce jest pełne upiornych wspomnień, a dzisiejszej nocy, w Samhain, miałem zamiar dodać kilka nowych do tej kolekcji. W końcu każdy, kto trafiał do tego pomieszczenia, miał świadomość tragicznej historii, która się tu wydarzyła - to dawało mi przewagę, zwłaszcza takiej nocy jak ta... To była idealna okazja, by przestraszyć pierwszaki, które myślały, że mogą swobodnie włóczyć się po zamku. Nie mogłem się doczekać, aż pierwsze dzieciaki wpadną w panikę, myśląc, że mają do czynienia z widmem.
Przez chwilę siedziałem cicho, wsłuchując się w ruchy nowego przybysza. Zrobiłem głęboki wydech - dym papierosowy wydostał się z moich ust, snując się w powietrzu pod postacią szarego kłębu. Zaraz potem łazienka pogrążyła się w ciemności. Nie mogłem powstrzymać uśmiechu. Właśnie to chciałem osiągnąć.
Usłyszałem pisk, dość głośny, który rozdarł ciszę. Zamknąłem oczy, by wyobrazić sobie jej reakcję. Zgadywałem, że serce dziewczyny przyspieszyło, a ona z pewnością zadrżała. Zacisnąłem usta, aby nie wybuchnąć śmiechem. Jednak to, co wydarzyło się potem, zaskoczyło mnie bardziej, niż się spodziewałem. Teraz to mnie przytkało. Głos, który się odezwał, nie był tak pełen emocji, jak bym tego chciał, za to był bardzo znajomy.
To nie była żadna pierwszoroczna. Ktoś inny wszedł do tej pułapki - Przeciążencja Bletchley. To było nawet lepsze, bo jako stróż prawa, nie mogła pozwolić sobie na to, by uciekać - to właśnie mnie w tym wszystkim tak bardzo rozbawiło. Zachichotałem w myślach. Potrzebowałem chwili, by nacieszyć się jej reakcją. Słyszałem, jak się porusza - najwidoczniej musiała sięgnąć po różdżkę, bo łazienka wypełniła się bladym poblaskiem. Ciekawe, co zamierzała zrobić? To, że była prefektem naczelnym, nie znaczyło, że była nieustraszona. Niestety na pewno nie bała się ciemności samej w sobie - to błąd, który popełniłem na początku, zakładając, że to będzie takie proste. Jej oddech uspokoił się po kilku sekundach, co pozwoliło mi stwierdzić, że nie jest tak łatwą ofiarą, jak się spodziewałem. W pierwszej chwili pisnęła, ale potem, w mgnieniu oka, zebrała się w sobie. To mi się podobało, lubiłem wyzwania. Zaintrygowany, postanowiłem zaszaleć.
- Oooo… - Wydałem z siebie piskliwy dźwięk. - Czyżbyś nie wiedziała, że te mury kryją wiele tajemnic? Jestem tu, wśród cieni, zmarłych i zapomnianych. Możesz mnie zobaczyć, jeśli naprawdę chcesz. - Odpowiedziałem, udając, że dźwięk dochodzi z drugiej strony rzędu kabin. - Ale pamiętaj, że to, co ujrzysz, może cię przerazić. Wtedy do nas dołączysz. - Odezwałem się, starając się nadać swojemu głosowi jak najwięcej piskliwości, by brzmiał naprawdę przerażająco. Czułem, jak adrenalina zaczyna krążyć w moich żyłach. To była idealna okazja, by przestraszyć ją jeszcze bardziej.
- Wiesz, co się tu wydarzyło? Mówią, że ci, którzy nie szanują przeszłości, mogą stać się jej częścią. - Kontynuowałem, przerywając ciszę, która zapadła po moim poprzednim zdaniu. Nie poddawałem się, ale nie mogłem wyjść z kabiny - to byłoby zbyt banalne. Miałem ochotę ukazać się jej w całej okazałości, ale wiedziałem, że to nie ten moment. Zaciągnąłem się jeszcze raz dymem papierosowym i spróbowałem brzmieć jeszcze bardziej groźnie.
- To miejsce jest pełne wspomnień... Okrutnych wspomnień... Nie powinnaś tu być, a jednak jesteś. Dlaczego zakłócasz nasz spokój? - Papieros w moich palcach wypuszczał cienką strużkę dymu, która wirowała w powietrzu, tworząc niemalże mistyczną aurę. Zaciągnąłem się i wypuściłem dym w jej kierunku przez szparę w drzwiach, czując, że muszę podkręcić atmosferę. Była prefektem naczelnym, to oznaczało, że nie zamierzała łatwo się poddawać. Podjęła decyzję, by stawić mi czoła -  zamierzałem to wykorzystać. Przełknąłem ślinę, a potem wydałem z siebie piskliwy, przerażający rechot.

Znowu do jej nozdrzy dotarł ten specyficzny zapach. Ktoś musiał tutaj jarać szluga, zdecydowanie, ciekawe, nie wiedział, że na terenie szkoły to było zabronione? Właśnie dlatego próbowała fajek tylko i wyłącznie podczas wakacji, kiedy nikt nie mógł jej na tym przyłapać. W szkole starała się nie zwracać na siebie uwagi, zresztą czuła, że rodzice by ją roznieśli, gdyby ktoś z nauczycieli postanowił na nią donieść. Zdecydowanie odpowiadała jej rola tej dziewczyny, która nie sprawiała zbyt wielu problemów. Dzięki temu rodzice mieli do niej zaufanie, które okazywało się być całkiem przydatne, szczególnie podczas momentów, gdy nie znajdowała się w Hogwarcie.

Zareagowała instynktownie na to, że coś zmieniło się w otoczeniu. Była zła na siebie, że pisnęła, bo przecież powinna się była spodziewać niespodziewanego. Ci gówniarze zawsze mieli nietypowe pomysły. Jak widać - tym razem udało się ich ją zaskoczyć. Nie, żeby się tym szczególnie przejęła. Złapał swoją różdżkę pewniej, i poprawiła kołnierz swojej szaty. Musiała się skupić i jakoś wyciągnąć tego gówniarza z kibla. Tak, była pewna, że nie była to Marta. Rozpoznałaby jej głos.

Na szczęście całkiem szybko doprowadziła się do porządku. Straciła nad sobą kontrolę na krótką chwilę, zresztą zdarzało jej się to bardzo rzadko, tylko w takich sytuacjach, których nie mogła do końca przewidzieć. Przybrała na twarz kolejną maskę, sprawiała wrażenie spokojnej i opanowanej, właściwie to nie było tylko wrażenie, przecież nic jej tutaj nie groziło. Była w szkole, dzieciaki dostaną za swoje, i już ona się o to postara. Szczególnie, że doprowadzili ją do tego, że straciła kontrolę - nie znosiła tego uczucia. Nie znosiła nie panować nad swoimi emocjami.

- Chcecie mnie zabić? - Rzuciła w eter, kiedy do jej uszu dobiegły kolejne słowa padające z jednej z kabin. Póki co jeszcze nie potrafiła ustalić, z której konkretnie dochodził ten głos, ale zapewne zajmie jej tylko chwilę to, by to rozgryźć.

- To zapraszam, droga wolna. Nie wiem dlaczego mówisz w liczbie mnogiej, skoro najwyraźniej jesteś tutaj sam. - Być może było to śmiałym założeniem, bo przecież mogli tylko odwracać jej uwagę, jednak nawet jeśli, to jakoś nieszczególnie się tym przejmowała.

- Wolałabym jednak nie spędzić wieczności w damskiej łazience, miejcie litość i jak coś zakończcie mój żywot na błoniach, tam powinno być ciekawiej. - Ruszyła się z miejsca, podeszła do pierwszej kabiny, nacisnęła powoli na klamkę, aby ją otworzyć. Robiła to bardzo cicho, jednak na pewno mógł usłyszeć to, że zmieniło się jej położnie. Cóż, nie miała szczęścia - kabina była pusta. Musiała szukać dalej. W końcu skończą się kryjówki, zresztą, czy można było w ogóle mówić o kryjówce, skoro wiedziała, że jest w którejś z kabin? Nie, to nie była kryjówka... Znowu zamyśliła się na moment rozważając znaczenie słowa kryjówka. Mrugnęła dwa razy, aby powrócić do rzeczywistości.

- Jestem tu dlatego, że to jest damska łazienka. - Nie wierzyła, że musi to powiedzieć na głos, przecież to była najbardziej oczywista z oczywistości. Znajdowali się w pierdolonym kiblu, czy to naprawdę potrzebowało wyjaśnień?

Mogli wylosować inny zestaw pytań. - Co Ty właściwie wiesz o wspomnieniach... - Powinna się była powstrzymać przed komentarzem, jednak tego nie zrobiła. Nadal bała się dotykać przypadkowych przedmiotów, niby była spokojna, ale miała wrażenie, że atmosfera, jaka aktualnie tutaj panowała nie była szczególnie wspierająca, jeśli przypadkiem wpadnie w trans... wolała o tym nie myśleć. Nie chciała odpływać przy kimś obcym, nie szczyciła się swoją umiejętnością, nie uważała, żeby to był szczególny powód do dumy.

- i wiem, co się tutaj wydarzyło, chociaż właściwie słyszałam tylko plotki. - W sumie to miała chęć podpytać Martę o to, jak właściwie umarła, ale nigdy nie znalazła w sobie odwagi. Głupio było pytać ducha o jego śmierć, może nie powinno? Na pewno często były im zadawane podobne pytania.

Ruszyła ponownie, tym razem w stronę kolejnej kabiny, znowu otworzyła drzwi, ale teraz nieco gwałtowniej, kolejna okazała się być pusta - nie miała dzisiaj szczęścia, ale to nic, jeszcze chwila i przejrzy je wszystkie, a wtedy uda jej się zobaczyć kto postanowił sobie urządzić ten teatrzyk.