Jak co roku, w grudniu 1971, na środku placu Ulicy Pokątnej, zostało rozstawione świąteczne drzewko. Wielkie, piękne, błyszczące się srebrem i szmaragdem, bijące wokół jasnoszarą łuną. Lśniło jakby zrobione z kryształu, ale jeżeli zechciałeś go dotknąć, nie wydawało ci się różnić szczególnie różnić od przeciętnej jodły. Jego pokryte zaklętym szronem gałęzie nie były zimne, a utkane przez pracowników Ministerstwa zaklęcia sprawiły, że nie uginały się od nadmiaru ozdób. Bombki nie mają jednolitego kształtu - jedna wygląda jak miniatura księżyca, druga przybrała formę węża z czerwonymi oczami, a jeszcze inna zdaje się być niewielkim płonącym płomieniem, który nigdy się nie wypala. Każda bombka jest żywa - porusza się leniwie, zmienia kolor lub wydaje delikatny dźwięk. Czarodzieje wokół szepczą na temat tego co widzą, ale (podobno) nie oceniają.

Przy drzewku stoi niewielki kamienny postument, na którym widnieje napis:


Gdy bombka zostaje zawieszona na gałęzi, drzewko wydaje z siebie delikatne, dzwoniące echo, a magia wokół niej faluje niczym dotknięta tafla wody. Im więcej bombek zdobi drzewko, tym bardziej lśni - jakby karmiło się wspólną magią tych, którzy włożyli w nie swoje myśli i intencje. Gdy postać podchodzi do drzewa, tuż przed jej dłońmi pojawia się świetlisty zarys bombki. Postać musi skupić się, pomyśleć o czymś ważnym lub symbolicznym, a bombka przybierze wybrany kształt. Następnie należy pomyśleć o noworocznym życzeniu i puścić ją, aby wzniosła się w górę i ulokowała na jednej z pustych gałęzi.

Tylko uważajcie, czego sobie życzycie. Nigdy nie wiadomo czy i w jaki sposób wasze życzenie się spełni.