Uzdrowicielstwo, magimedycyna, lista chorób

UZDROWICIELSTWO, MEDYCYNA MAGICZNA

Uzdrowiciel (lub inaczej magimedyk), zajmuje się leczeniem schorzeń związanych z życiem w magicznym świecie. Choć osoba taka jest w stanie poradzić sobie z mugolskimi przypadłościami, to nie na tego typu problemach skupia się na co dzień. Czarodzieje nie nazywają swoich uzdrowicieli lekarzami – jest to nazwa odnosząca się typowo do mugoli.

W Wielkiej Brytanii mieszczą się dwa duże miejsca związane z leczeniem: Klinika Magicznych Chorób i Urazów Szpitala Świętego Munga znajdująca się w Londynie i zajmującą się typowymi fizycznymi chorobami i przypadkami, oraz Lecznica Dusz ulokowana w Dolinie Godryka i skupiona na magipsychiatrii. Istnieje też szereg prywatnych gabinetów lekarskich, lecz żaden z nich nie jest żadną dużą kliniką. W Ministerstwie Magii w Departamencie Magicznych Wypadków i Katastrof znajduje się Czarodziejskie Pogotowie Ratunkowe, gdzie również pracują uzdrowiciele, zajmujący się najczęściej odwracaniem skutków rozszczepienia po nieudanej teleportacji (lecz nie tylko).

Uzdrowiciele, do poprawnego leczenia, wykorzystują eliksiry lub maści, dlatego często współpracują oni z alchemikami oraz zielarzami. Ważne jest to, że sami nie muszą znać się na tworzeniu tych specyfików, a dzięki umiejętności leczenia wiedzą, jaki eliksir zaaplikować na konkretne schorzenie.

♦ Spis treści

1. Realia gry uzdrowicielem oraz edukacja
   
2. Sposoby leczenia
   
3. Magiczne choroby
   

Przydatne linki

Klinika Magicznych Chorób i Urazów Szpitala Świętego Munga
Lecznica Dusz

Realia gry uzdrowicielem oraz edukacja

Edukacja uzdrowiciela

Każdy rozpoczynający staż uzdrowicielski powinien ukończyć jedną z akademii magii, jakie oficjalnie funkcjonują w świecie czarodziejów. Większość uzdrowicieli z Wielkiej Brytanii uczęszcza do Szkoły Magii i Czarodziejstwa w Hogwarcie, oczekuje się więc od nich tego, że w ramach egzaminów siódmoklasisty (Owutemów) zaliczą minimum cztery przedmioty z następującego zbioru na poziomie Powyżej Oczekiwań: Obrona przed Czarną Magią, Eliksiry, Zielarstwo, Zaklęcia, Transmutacja. Od absolwentów zagranicznych szkół magii oczekuje się przedstawienia dyplomu z wynikami egzaminów końcowych z przedmiotów, które odpowiadają powyższym.

Przed zgłoszeniem się do Akademii Munga, chętni mogą we własnym zakresie wziąć udział w kursach m.in. z magii leczniczej czy zielarstwa, aby poprawić swoje kwalifikacje i wybić się na tle innych kandydatów. Każdego kandydata obowiązuje jednak przystąpienie we wrześniu do egzaminu wstępnego.

♦ Akademia Munga

Absolwenci szkół, którzy zdali egzamin wstępny, przyjmowani są na trwający trzy lata staż, podczas którego uczęszczają na wykłady, pracują samodzielnie z dostarczonymi materiałami i odbywają w klinice praktyki pod okiem bardziej doświadczonych uzdrowicieli. Następnie, aby przejść dalej, czarodziej musi ukończyć teoretyczny egzamin pisemny.

Po ukończeniu pierwszej części stażu postać rozpoczyna specjalizowanie się w wybranej dziedzinie magimedycyny na konkretnym oddziale. Młodzi uzdrowiciele pod okiem ordynatora oddziału i wykładowców, przez dwa lata szkolą się dodatkowo z chorób charakterystycznych dla wybranej specjalizacji. Po ukończeniu takiego kursu, trwającego łącznie pięć lat, postać otrzymuje dyplom (magisterium uzdrowicielskie) honorowany w Wielkiej Brytanii i wielu innych państwach.

Możliwe specjalizacje dla uzdrowiciela:

• Wypadki przedmiotowe i uzdrowicielstwo ogólne
  
• Urazy magizoologiczne
  
• Zatrucia eliksirami, zatrucia zielarskie
  
• Urazy pomagiczne, klątwołamanie
  
• Magipsychiatria
  
• Patologia
  

Magisterium uzdrowicielskie uprawnia do:

• Pracy w Szpitalu św. Munga
  
• Pracy we własnej klinice (na oficjalne prowadzenie takowej działalności należy mieć zgodę Ministerstwa Magii)
  
• Pracy jako patolog w Szpitalu św. Munga lub Ministerstwie Magii
  
• Pracy jako uzdrowiciel w Czarodziejskim Pogotowiu Ratunkowym w Ministerstwie Magii (Departament Wypadków Magicznych i Katastrof)
  
• Pracy w Lecznicy Dusz (w przypadku uzyskania odpowiedniej specjalizacji)
  
• Zatrudnienia jako uzdrowiciel w firmach lub przez osoby prywatne
  

Praca w szpitalu

Po pięciu latach kursu magimedycznego postać może zostać na stałe zatrudniona w Szpitalu św. Munga. Stanowiska pracy w szpitalu znajdują się tutaj.

♦ Umiejętności na poszczególnych oddziałach

Niniejszy zbiór wskazówek ma na celu pomóc postaciom, które chcą specjalizować się w określonej dziedzinie magimedycyny i pracy na poszczególnych oddziałach Szpitala św. Munga, a także w zaplanowaniu i realizacji swojej ścieżki rozwoju. Spis zawiera sugestie co do tego, jakie umiejętności i przewagi fabularne są najbardziej przydatne i pożądane na każdym z oddziałów, a także jakie są optymalne poziomy ich opanowania.

UWAGA! Zbiór ten ma charakter orientacyjny. Postać może swobodnie rozwijać się w trakcie fabuły, zgodnie ze swoimi preferencjami i potrzebami. Niezastosowanie się do tych wskazówek nie powoduje, że postać zostanie niedopuszczona do pracy lub zostanie z niej fabularnie wyrzucona. Jednakże postać, która kompletnie zignoruje te wskazówki, może napotkać trudności i niedogodności w wykonywaniu swoich obowiązków służbowych podczas fabuł z innymi graczami i Mistrzem Gry.

Oddział	Sugerowana ścieżka rozwoju
Wypadki przedmiotowe i uzdrowicielstwo ogólne	Posiadanie przewagi Leczenie Posiadanie ◉◉◉○○ w Kształtowaniu i/lub Transmutacji UWAGA. Uzdrowicielstwo ogólne zajmuje się takimi sprawami jak rehabilitacja czy porody, ale obejmuje także ogólne schorzenia. Magimedycy tego oddziału są często lekarzami pierwszego kontaktu.
Urazy magizoologiczne	Posiadanie przewagi Leczenie Posiadanie ◉◉◉○○ w Kształtowaniu i/lub Transmutacji Posiadanie ◉◉○○○ w Wiedzy przyrodniczej
Zakażenia magiczne	Posiadanie przewagi Leczenie Posiadanie ◉◉○○○ w Rozproszeniu
Zatrucia eliksiralne i roślinne	Posiadanie przewagi Leczenie Posiadanie przewagi Tworzenie eliksirów i maści i/lub Zielarstwo Posiadanie ◉◉◉○○ w Wiedzy przyrodniczej
Urazy pozaklęciowe i łamanie klątw	Posiadanie przewagi Leczenie Posiadanie ◉◉◉○○ w Rozproszeniu Posiadanie ◉◉◉○○ w Transmutacji Posiadanie przewagi Klątwołamanie UWAGA. Do usuwania klątw niezbędna jest umiejętność Klątwołamanie. Postać, która jej nie posiada, dalej może pracować na oddziale, jednak będzie relegowana do zajmowania się prostszymi przypadkami pokroju usuwania skutków nieudanej transmutacji.
Uzdrowiciel pracujący w Szpitalu św. Munga korzysta ze szpitalnych zapasów, toteż nie jest zobligowany do posiadania przewag Tworzenie eliksirów i maści czy Zielarstwo. W szpitalu pracują alchemicy i zielarze, którzy zajmują się przygotowywaniem mikstur i maści oraz zaopatrywaniem placówki w odpowiednie składniki.

Sposoby leczenia

Podstawy magimedycyny

Rzucenie prostego zaklęcia leczniczego, zaleczającego niewielkie siniaki czy skaleczenie, jest możliwe bez przewagi Leczenie. Jakiekolwiek bardziej skomplikowane działania – od leczenia ran, przez przepisywanie właściwych eliksirów, po usuwanie obrażeń powstałych w wyniku magii – wymagają już przewagi Leczenie. Jest ona niezbędna każdemu uzdrowicielowi. Umiejętność Leczenie umożliwia ordynowanie mikstur - decyzję, którą z nich podać w danym przypadku.

♦ Uzdrowicielstwo a nekromancja

Uzdrowiciel nie musi być zaznajomiony z technikami magicznymi z dziedziny Nekromancji, aby pracować w zawodzie. Podstawowe statystyki ważne dla postaci magimedyka to m.in. Kształtowanie, Rozproszenie, Transmutacja i Wiedza przyrodnicza – w zależności od oddziału, na którym pracuje. Jednakże, jeśli uzdrowiciel zdecyduje się rozwijać swoją wiedzę z zakresu Nekromancji, może być w stanie wykorzystać ją w celu poprawienia stanu swojego pacjenta, co może np. pomóc w utrzymaniu go przy życiu. Warto jednak pamiętać, że stosowanie Nekromancji jest prawnie zakazane przez Ministerstwo Magii, toteż korzystanie z niej może poskutkować zgłoszeniem sprawy do odpowiedników organów przez potencjalnych świadków lub inne osoby trzecie. Każdy uzdrowiciel robi to więc na własną odpowiedzialność.

Zasady i techniki leczenia

Decydując się na leczenie pacjenta podejmowane są cztery podstawowe kroki:

1. Diagnoza problemu – każdy pacjent może rozumieć, że boli go brzuch, ale większość nie wie, co naprawdę mu dolega. Taka diagnoza odbywa się w Izbie Przyjęć z uzdrowicielem. Może mieć również miejsce u prywatnego magimedyka. Skierowanie na konkretny dział jest później zazwyczaj weryfikowane.
   
2. Pierwsza pomoc – ma na celu stabilizację stanu pacjenta, szczególnie w ciężkich przypadkach. Nie każdej operacji można się podjąć od razu. Czasem wymaga to zatamowania krwawienia za pomocą magii i eliksirów, innym razem sprowadzenia klątwołamacza, by powstrzymał efekt klątwy, nie pozwalający pozbyć się faktycznego problemu. Na tym etapie podaje się też wszelkie środki znieczulające bądź używa zaklęć mających na celu uśmierzenie bólu.
   
3. Operacja – nie każda przypadłość jej wymaga, przy innych jest niezbędna. Czasem wymaga usunięcia obcego ciała, dawkowania pojedynczych kropelek bezpośrednio na zakażoną magią żyłę czy skomplikowane inkantowanie zaklęć przy świecach bądź kadzidłach. Przy bardziej skomplikowanych operacjach, szczególnie gdy mowa o czarnej magii, potrafi brać w niej udział nawet kilku uzdrowicieli, a każdy ma swoją rolę – jeden zatrzymuje rozwijanie się klątwy, drugi koordynuje zszywanie rany, trzeci powstrzymuje krwotok i tak dalej.
   
4. Kuracja – ponieważ główną metodą leczenia są eliksiry i maści, jest to kluczowy element całego leczenia. Niekiedy przeprowadzana jest w szpitalu, gdzie pilnowane jest prawidłowe gojenie się ran i tym podobne. Sporo pacjentów, szczególnie z problemami bardziej powszechnymi, pomija pierwszą pomoc i operację, lądując bezpośrednio tutaj – dostaje przypisane medykamenty i wraca do domu.
   

Dla magimedyków, magia jest wyłącznie zapobiegawcza. Stanowi jednak niezbędny element technik leczenia, stąd czasem potrzeba nawet kilku medyków do różnych zaklęć, które są w końcu nietrwałe. Za jej pomocą można tymczasowo zasklepić ranę, ale zaraz otworzy się ona znowu. Głównym  zadaniem zaklęć jest uśmierzenie bólu bądź szeroko rozumiana pomoc w leczeniu. Czarodzieje nie szyją ręcznie ran bądź nie nastawiają ręcznie kości. Wszystko to odbywa się za pomocą magii. Również magia jest w stanie przełamać źle rzucone zaklęcia, ale zazwyczaj też nie jest w stanie cofnąć jej skutków. Jeśli w wyniku klątwy ktoś stracił wzrok, to zaklęcie rozproszenia posłuży jedynie do tego, żeby móc spróbować pracować nad jego odzyskaniem, ale nie przywróci wzroku z powrotem. Głównym sposobem leczenia są eliksiry. Dopiero one oraz inne napary, zioła, maści itp. są w stanie naprawiać szkody. Mają one działanie długodystansowe – wypicie eliksiru wiggenowego nie sprawi, że rana w oczach się zagoi. Potrzeba na to dni, odpowiednych opatrunków i regularnego zażywania leku.

Ważne informacje związane z leczeniem:

• Nie da się przywrócić utraconych kończyn czy innych części ciała nawet jeśli zostały one utracone w wyniku zwykłego wypadku, a nie magicznego. Możliwe jest jednak przyszycie utraconej kończyny, np. w przypadku rozszczepienia bądź ucięcia, jeśli tylko nie zostanie ona stracona permanentnie. Wymaga to długiego leczenia chirurgicznego jak przy pomocy eliksirów.
  
• Istnieje szereg chorób, z którymi współczesna medycyna sobie nie radzi. Należą do nich choroby genetyczne, niektóre choroby psychiczne natury magicznej, niektóre klątwy i inne. 
  
• Mimo tego, że czarodzieje o wiele lepiej radzą sobie z mugolskimi chorobami, to magia nie radzi sobie z dramatycznymi zagadnieniami, takimi jak rak czy choroby Parkinsona.
  

♦ Leczenie skutków czarnej magii i klątw

Medycyna źle sobie radzi z czarnomagicznymi zaklęciami i należy mieć to na uwadze. Ich leczenie niemal zawsze jest indywidualne (przez zróżnicowanie zaklęć czy nawet poziom spaczenia rzucającego zaklęcie) i w związku z tym problematyczne. Przede wszystkim wszelkie klątwy i czarna magia bywają nieoczywiste - co za tym idzie niekiedy ciężko rozróżnić, czy jakiś efekt jest wynikiem paskudnej choroby, dziwnego uczulenia, czy rzeczywiście klątwy.

Leczenie klątw odbywa się jedynie zachowawczo/objawowo. Aby poradzić sobie z usunięciem klątwy, należy sięgnąć po usługi klątwołamacza (którzy są dostępni w Szpitalu Świętego Munga). W takim procesie zawsze mają udział świece, kadzidła, czy nierzadko różne składniki alchemiczne. Klątwę należy usunąć, a jeśli usunięcie jej nie jest możliwe (w przypadku skomplikowanych klątw bądź wyjątkowo trudnych) to przekierować ją dalej (na przykład na zwierzę czy martwego przodka). Pozostaje tu pole do dużej kreatywności w kwestii odgrywania takich zabiegów i rozwiązań.

Hipnoza w leczeniu magipsychiatrycznym

W leczeniu chorób natury psychologicznej, szczególnie tych trudniejszych przypadków, hipnoza jest jedną z najskuteczniejszych metod leczenia. Do stosowania jej, niezbędna jest zgoda pacjenta złożona na pisemnym dokumencie oraz zawarcie klauzuli dotyczącej poruszanych za pomocą hipnozy tematów i jej celu użycia. Ma to za zadanie tak chronić prywatność pacjenta, jak i zapewniać go o przestrzeganiu regulowanych prawnie procedur - hipnoza to w końcu potężne narzędzie w odpowiednich rękach.

Pierwszym i podstawowym celem hipnozy jest ułatwienie pacjentowi zrozumienie samego siebie, swoich potrzeb, emocji i myśli. Pomaga zaakceptować samego siebie oraz świat i ludzi wokół, a w efekcie - uwolnić od cierpienia. Taka pomoc w otworzeniu się na samego magipsychoterapeutę pomaga oszczędzić wiele traum i jednocześnie pozwala poznać uzdrowicielowi prawdziwe przyczyny lęgnących się w umyśle problemów, co przyśpiesza i wspomaga proces przepracowania ich.

Drugim celem hipnozy jest wyciąganie z pacjenta traum bądź wspomnień, które są zamazane, nieoczywiste, problematyczne, w jak najdelikatniejszy i najmniej inwazyjny dla niego sposób. Zazwyczaj jest to robione stopniowo - proces ma za zadanie powoli stawiać fakty przed pacjentem, by nie przeżył szoku.

W końcu hipnoza służy do przeprowadzenia rzetelnego wywiadu i jednocześnie przeprowadzenia pacjenta za dłoń w całym procesie leczenia magipsychiatrycznego. Zakazane jest (poza rzadkimi przypadkami) używanie hipnozy do wymazywania wspomnień i do manipulacji emocjami chorego. Potwierdzono badaniami, że w rzadkich przypadkach jest to faktyczna pomoc, ale w częstszych stanowi lawinę sypiących się problemów w dalszych etapach życia pacjenta. W rzadkich przypadkach jednak stosuje się blokady na wspomnienia, by potem móc stopniowo nad nimi pracować - są to wypadki skrajnie traumatyzujące, przy których chory całkowicie traci kontakt z rzeczywistością.

Hipnoza nie może pomóc w odzyskaniu wspomnień utraconych przez innego hipnotyzera, ale jest już przydatna w leczeniu amnezji – czy to powstałej w wyniku urazów czy szoku psychicznego. Może także być wykorzystywana w przypadku osób, które były świadkami przestępstwa i konieczne jest udzielenie im pomocy w przypomnieniu sobie szczegółów.

Jeśli takie jest życzenie pacjenta, podczas terapii może być obecna wybrana przez niego osoba (nie jest to jednak konieczne).

Dostępność środków w kulturze czarodziejów

Mnogość dostępnych sklepów magicznych sprawia, że dostępność do eliksirów, kadzideł i ziół nie jest problemem. Sporo czarownic i czarodziejów hoduje zioła we własnym ogródku bądź posiada do nich dostęp z uwagi na bliskość lasów czy łąk. Domowe wyrabianie eliksirów jest również popularną praktyką. Stworzenie prostych, domowych naparów i eliksirów na popularne choroby (kaszel, gorączka, ogólne przeziębienie czy zatrucie pokarmowe) nie wymaga wielkich umiejętności (nie wymaga przewagi Tworzenie eliksirów i maści, wymaga jednak posiadania ◉○○○○ w Wiedzy przyrodniczej). Niektóre przeziębienia pogłębiają się, inne choroby są od startu na tyle poważne, że domowe sposoby leczenia nie wchodzą w grę - wtedy czarodzieje udają się do szpitala (na darmową wizytę) bądź prywatnych lekarzy (za opłatą). Tam można dostać zalecenia na domowe leczenie, przykazania kuracji, receptę na odpowiednie eliksiry, maści lub skierowanie do szpitala na jeden z oddziałów.

Dostępność eliksirów oraz ziół na rynku jest różna. Proste, niezagrażające życiu eliksiry dostępne są do kupienia od ręki. Eliksir wiggenowy, słabe eliksiry nasenne, uspokajające, proste maści na oparzenia i tym podobne to produkt zbytu codziennego. Inaczej mają się silniejsze medykamenty. Na poważne schorzenia i rany nie dostanie się eliksirów bez recepty lub bez odpowiednich znajomości. Z tego też względu spora część składników do bardziej skomplikowanych eliksirów nie jest powszechnie dostępna i bez odpowiednich uprawnień alchemicznych nie zezwala się na ich sprzedaż w aptekach. Tacy wytwórcy eliksirów muszą uzupełniać swój zasób prywatnie bądź posiadać własny ogródek zielarski.

Farmacja magiczna i alchemicy

Alchemia w dzisiejszych czasach to szeroko pojęte zajmowanie się eliksirami. W profesjonalnym ujęciu jednak to dziedzina magii skupiająca się na przemianie podstawowych produktów w coś bardziej szlachetnego, na przykład zamianie nieszlachetnych metali w złoto, czy pogoń za kamieniem filozoficznym. Innymi słowy alchemia jest najwyższym stopniem wtajemniczenia w eliksirach (wymaga posiadania ◉◉◉◉◉ w Wiedzy przyrodniczej). Każdy alchemik jest twórcą eliksirów, ale nie każdy twórca eliksirów jest alchemikiem. Mimo to spopularyzowane określenie "alchemik" zazwyczaj odnosi się do każdego, kto ma cokolwiek wspólnego z eliksirami.

Farmacja magiczna posługuje się głównie eliksirami, maściami, olejkami oraz esencjami i wykorzystaniem ziół i magicznych roślin (np. w formie mieszanki suszonych ziół, z których potem pacjent przygotowuje napar). Ta dziedzina zajmuje się bezpośrednio przygotowywaniem medykamentów i wynajdywaniem ich.

♦ Eliksiry i inne magiczne środki nie działają na mugoli, ALE...

Magiczne środki lecznicze bardziej szkodzą mugolom niż im pomagają - jest to kwestią braku przyswajalności przez organizmy mugoli magicznych komponentów. Skutki uboczne są przeróżne - w najgorszym wypadku śmierć, przechodząc przez pogłębienie choroby, dziwne mutacje ciała; każdy mugol i każdy przypadek może zareagować inaczej. Ponieważ wiąże się to z ogromnym ryzykiem, terytorium testowania na mugolach eliksirów jest niezbadane. Jest jednak mała (MALUTKA) szansa, że dany magiczny medykament zadziała. Jeśli chcesz podać mugolowi eliksir, należy to zgłosić w temacie konsultacji z mistrzem gry. Narzucony zostanie rzut kością, który ujawni, czy danemu mugolowi pomógł magiczny lek, czy też mu zaszkodził (oraz w jakim stopniu zaszkodził).

MAGICZNE CHOROBY

Choroby genetyczne

Charłactwo

Aktywna gra postacią charłaka jest możliwa tylko w przypadku, gdy jest to postać o statusie postaci drugoplanowej.

Uznawane przez współczesną medycynę czarodziejów za chorobę genetyczną, charłactwo jest stanem, w którym osoba urodzona w rodzinie czarodziejów nie posiada żadnych magicznych zdolności. Zdarza się, że niektórzy czarodzieje są uznawani za charłaków przez zahamowany rozwój magicznego potencjału lub późne uaktywnienie zdolności magicznych. Potomkowie charłaków mogą odzyskać rodowy potencjał magiczny, jednak niemożliwe jest przewidzenie, kiedy to się stanie i w którym pokoleniu.

Charłactwo jest bardzo rzadkie, a cierpiące na nią osoby są często traktowane jako obywatele drugiej kategorii w społeczeństwie czarodziejów. Najstarsze rody czystej krwi są w stanie wydziedziczyć swoich potomków, którzy nie mają dostępu do magii. Charłaki mają zakaz używania różdżek i uczestniczenia w życiu publicznym świata czarodziejów, chyba że dostaną specjalne zezwolenie.

Standardem w środowisku charłaków jest próba zasymilowania się ze społeczeństwem mugoli, gdzie mogą wieść normalne życie. Niektórzy wolą pozostać w kontakcie ze światem czarodziejów i pełnić tam pewne role np. woźnego, pomocy kuchennej czy pracownika jakiegoś biznesu, który nie wymaga aktywnego użycia czarów. Charłaki mają pewną wiedzę o magii, która zależna jest od tego, w jakiej rodzinie się urodzili, w jakich warunkach byli wychowywani. Są w stanie też zobaczyć niektóre zjawiska i stworzenia niewidoczne dla niemagów, np. dementorów.

Istnieją organizacje, które mają na celu pomagać charłakom w rozwijaniu ich nikłego magicznego potencjału i poprawienia ich statusu w świecie czarodziejów. Nastroje społeczne i opinie rządowe są jednak mieszane, toteż niemożliwe jest odgadnięcie, jakie są plany względem umiejscowienia charłaków w planach rozwoju społeczności czarodziejów zarówno w bliskiej, jak i dalekiej przyszłości.

Choroba Milforda

 
Choroba zawdzięczająca swoją nazwę jej odkrywcy, ujawniająca się w nielicznych rodzinach raz na kilka pokoleń. Objawia się niezwykłą wprost pamięcią, zdolnością do zapamiętywania długich ciągów liczb, a także fotograficzną pamięcią. Niekiedy może być obciążeniem dla czarodzieja, gdyż jego umysł może czuć się zmęczony nieustannym zapamiętywaniem. Dotknięci tą chorobą niejednokrotnie się zacinają tudzież wpadają w wir namysłu, gdyż ich mózg funkcjonuje na tak wysokim poziomie, że mogą czuć się przytłoczeni natłokiem informacji.

Efekt Pinokia

Choroba dotykająca niewielu czarodziei, polegająca na niemożności kłamania… a w zasadzie nad czymś zgoła specyficznym. Osoby dotknięte tą dolegliwością ilekroć kłamią, wywołuje to u nich czkawkę. Choroba ukazuje się zwykle we wczesnym dzieciństwie i dotychczasowo nie opracowano eliksiru, który mógłby z nią sobie skutecznie radzić.

Harpie skrzydło

Niezwykle rzadka magiczna choroba, ujawniająca się w nielicznych rodzinach czarodziejskich wyłącznie u przedstawicielek płci pięknej. Polega na miarowym pojawianiu się piór na plecach czarodzieja dotkniętego ową chorobą, których przybywanie kojarzone jest z charakterystycznym bólem. Czarodzieje cechujący się tym schorzeniem muszą regularnie przyjmować eliksiry hamujące postępowanie choroby, jeśli zaś tego nie robią, powoli całe ich ciało pokrywa się białymi piórami. Cechą wyróżniającą objawianie się harpiego skrzydła są nieomal czarne tęczówki, dzięki temu objawowi łatwo zidentyfikować czarodzieja dotkniętego chorobą.

Insomnia fatum

UWAGA! Choroba wcześniej na forum figurowała jako "nocna mara". Zostało to zrobione, by nie myliło się to z przewagą wampirów o tej samej nazwie.

Choroba genetyczna objawiająca się u nielicznych czarodziejskich rodzin, której dziedziczność wynosi aż 50%. Opiera się na postępującej bezsenności, której nie można zaleczyć żadnym z dotychczasowo poznanych eliksirów. Wielu uzdrowicieli tudzież naukowców poszukuje skutecznego lekarstwa na insomnię fatum, póki co jednak bezskutecznie. Od czasu ujawnienia się choroby, czarodziejowi pozostają maksymalnie trzy lata życia, podczas których wskutek braku snu doznaje różnych objawów. Są to głównie halucynacje oraz demencja, oraz w ostatecznym rozrachunku śmierć.

Monochromia magiczna

To niezwykle rzadka i nieuleczalna choroba, która powstaje, gdy kobieta w ciąży boryka się z efektami silnej klątwy zaburzającej jej percepcję. Schorzenie to przechodzi na dziecko w czasie ciąży i pozostaje z nim do końca życia. Dziecko przychodzi na świat bez normalnej pigmentacji skóry, włosów i oczu, które mają barwę szarości w różnych odcieniach. Dziecko nie widzi także naturalnych kolorów, a patrzy na świat przez przysłowiowe monochromatyczne okulary. Jest to bardzo uciążliwe dla dziecka, ponieważ utrudnia mu rozpoznawanie przedmiotów, ludzi i miejsc na wczesnym etapie rozwoju. Chory cierpi również na nadwrażliwość na światło i często boryka się z dodatkowymi problemami związanymi ze zmysłem wzroku.

Oddech mojry

Choroba ujawniająca się u chłopców, dla dziewcząt zaś śmiertelna. Czarodzieje dotknięci oddechem mojry mają niekryty problem z krzepliwością krwi, w związku z czym każdy krwotok z nosa, których niezwykle często doznają, może się dla nich pechowo skończyć. Muszą przyjmować rozmaite eliksiry, których celem jest zwiększenie poziomu zastygania krwi. Czarodziejów posiadających oddech mojry łatwo poznać po anemicznej barwie skóry, niekiedy worach pod oczami oraz niezdrowo wprost wychudłej budowie ciała.

Petryfikacyjne zaniki nerwowe

Postępująca choroba układu nerwowego, która prowadzi do ograniczenia sprawności ruchowej czarodzieja, a w skrajnych przypadkach prowadzi do całkowitego paraliżu kończyn. Jej przebieg jest powolny, polega na stopniowym osłabieniu połączeń nerwowych, a pierwsze objawy pojawiają się zazwyczaj pomiędzy 15 a 40 rokiem życia. Atakuje kończyny - najczęściej poczynając od palców dłoni wiodącej lub stopy silniejszej nogi - powodując początkowo dyskomfort w postaci mrowienia, a w późniejszym stadium prowadzi do niedowładu, którego stopień zależy od prędkości reakcji na oznaki choroby. Na ten moment na petryfikacyjne zaniki nerwowe nie istnieje żadne lekarstwo; eliksiry, akupunktura, okłady oraz rehabilitacja są w stanie chwilowo zatrzymać lub spowolnić objawy, nigdy jednak całkowicie ich wyleczyć. Choroba jest dziedziczna - może ujawniać się co pokolenie lub raz na kilka pokoleń. Występuje głównie wśród czarodziejów krwi czystej oraz półkrwi, rzadziej u czarodziejów pochodzenia mugolskiego.

Sepia magiczna

Choroba pochodna od monochromii magicznej. W tym przypadku dziecko rodzi się z pigmentacją w odcieniach brązu i widzi świat w kolorach sepii, czyli brązach, żółciach i beżach. Jest to nieco mniej uciążliwe schorzenie, ale nadal stanowi duże ograniczenie dla dziecka. Chory ma trudność z odróżnianiem chłodnych barw, takich jak niebieski, zielony czy fioletowy, a także z dostrzeganiem kontrastów i głębi. Chory może cierpieć również na nadwrażliwość na światło i często boryka się z dodatkowymi problemami związanymi ze zmysłem wzroku.

Srebrzyca

Znana także jako "choroba srebrnej dłoni", swoje pierwsze objawy daje już w wieku niemowlęcym. Opiera się na pojawianiu się na ciele wysypki o srebrnej barwie, która niezwykle piecze i swędzi. Jest to schorzenie na wzór wędrownego rumienia - przesuwa się po całym ciele dotkniętego ową dolegliwością czarodzieja. Ponadto, osoby chorujące na srebrzycę mają także tęczówki o stalowej barwie, co niewątpliwie wyróżnia ich na tle ciżby.

Syreni śpiew

Bardzo rzadka choroba dotykająca niewielu żyjących czarodziejów. Syreni śpiew objawia się częściową niemową, lecz ta obowiązuje jedynie na powierzchni ziemi. Dotknięci syrenim śpiewem jedynego ujścia głosu mogą szukać pod powierzchnią wody, gdzie najczęściej wyśpiewują melancholijne melodie. Są na ogół świetnymi pływakami, a jedynie pod taflą są w stanie się komunikować za pomocą brzmienia. Poza wodnymi akwenami najprościej rzecz ujmując nie są w stanie ubierać myśli w słowa, niejednokrotnie czują ciężką gulę w krtani, nie potrafią wydusić z siebie żadnych dźwięków.

Włochatość serca

Choroba układu krążenia, zawdzięczają swą nazwę jednej z baśni Barda Beedle'a. Polega na rozrastaniu się tkanki mięśnia sercowego w taki sposób, że odstające jej fragmenty przypominają swym wyglądem tysiące włosków porastających narząd, który z czasem traci zdolność do pompowania odpowiedniej ilości krwi do reszty organów. Objawy włochatości serca to uczucie duszności po wysiłku fizycznym (również tym niewielkim), przewlekłe zmęczenie oraz osłabienie organizmu, blada i zimna skóra, niska kondycja, a także sporadycznie krwotoki z nosa. W leczeniu stosuje się eliksiry, mające na celu wchłonięcie się nadliczbowych fragmentów tkanki, co na jakiś czas (od kilku tygodni do nawet trzech miesięcy) wycisza objawy choroby lub czyni je mniej uciążliwymi. Chorym zaleca się prowadzenie spokojnego trybu życia. Nieleczona włochatość serca prowadzi do śmierci.

Zespół kociego języka

Osoby z tą chorobą mają zdolność porozumiewania się z kotami i innymi koto-podobnymi stworzeniami, zarówno magicznymi, jak i niemagicznymi, za pomocą specjalnego języka, który naśladuje odgłosy tych zwierząt. Chorzy często wykazują silną więź z kotami i preferują ich towarzystwo nad ludzkimi opiekunami i towarzyszami zabaw. Odczuwają też naturalną wręcz niechęć do psów i innych naturalnych wrogów i rywali kotów.

Zespół kociego języka można rozpoznać już w niemowlęctwie, gdy dziecko płacze piskliwym i miałkim głosem, przypominającym miauczenie kota. W miarę dorastania dziecko zaczyna wydawać z siebie coraz bardziej złożone i zróżnicowane dźwięki, które są zrozumiałe tylko dla kotów i innych istot, które posługują się tym językiem. Niektóre dzieci z zespołem kociego języka mogą również mieć pewne cechy fizyczne, które odróżniają je od zwyczajnych ludzi, takie jak szerszy rozstaw oczu, szeroka nasada nosa czy asymetria twarzy.

Chorzy są w stanie zrozumieć ludzką mowę, ale nie potrafią jej odtworzyć w procesie reprodukcji dźwięków. Dlatego też jedynym znanym sposobem na aktywną komunikację z dzieckiem z tą chorobą jest nauka mowy kotów, co jest rzadką i trudną umiejętnością, wymagającą wielu lat praktyki i cierpliwości. Nie wiadomo, co jest przyczyną zespołu kociego języka, ani jak go leczyć. Niektórzy badacze spekulują, że choroba ma swoje korzenie w dalekiej przeszłości, gdy czarodzieje cierpiący na nią byli częścią rodu Figgów, który słynie ze swojej specjalnej więzi z magicznymi kotami.

Choroby zakaźne

Gorączka sobotniej nocy

Charakteryzuje się tym, że zmusza pacjenta do nieustannego tańca, aż do śmierci z wyczerpania. Przyczyny tego zjawiska nie są do końca znane, ale podejrzewa się, że mogą być związane z magicznym fenomenem, który wpływa na mózg i ciało pacjenta. Wskazuje się, że osoby utalentowane w sztuce posługiwania się Trzecim Okiem mają znacznie zwiększone ryzyko zapadnięcia na tę chorobę. Oprócz samoistnego zachorowania możliwe jest zachorowanie przez bezpośredni kontakt z chorym np. przez dotyk, długotrwałe utrzymywanie kontaktu wzrokowego, nieostrożne wniknięcie w umysł czy dołączenie do tańca z własnej woli.

Choroba postępuje stopniowo, zaczynając od nucenia melodii danego utworu, który staje się obsesją pacjenta. Następnie pacjent zaczyna kiwać głową i ramionami, a potem tańczyć całym ciałem, nie zwracając uwagi na nic innego. Pacjent nie może przestać tańczyć, nawet jeśli jest zmęczony, głodny, spragniony lub ranny. Nie reaguj też na próby zatrzymania go lub pomocy, a jeśli ktoś próbuje mu przeszkodzić, może stać się agresywny lub przestraszony. Pacjent tańczy, aż do śmierci, która następuje zwykle po kilku dniach lub tygodniach.

Jest to formą ucieczki od rzeczywistości, w której pacjent próbuje wyzbyć się ciążących mu emocji, takich jak smutek, lęk, gniew czy poczucie winy, poprzez tańczenie. Ma być ono sposobem na oczyszczenie się z negatywnej aury i energii, które przylgnęły do chorego przez różne problemy w życiu osobistym lub zawodowym. Jednak z czasem, umysł pacjenta uzależnia się od poczucia wolności i szczęścia, które daje mu taniec. Nie jest w stanie z niego zrezygnować. Pacjent przynajmniej częściowo traci kontakt z rzeczywistością, a jego jedynym celem staje się nieustanny taniec mający przynieść ukojenie.

Jedynym sposobem na uratowanie pacjenta jest próba dotarcia do jego podświadomości i przekonania go, żeby przestał tańczyć. Może to być zrobione poprzez hipnozę oraz inne techniki magiczne pozwalające na połączenie się ze świadomością pacjenta. Ważne jest zapewnienie pacjentowi wsparcia emocjonalnego i społecznego, a także izolacji od bodźców, które mogłyby nasilić jego chęć tańczenia.

Groszopryszczka

Wysoce zaraźliwa choroba czarodziejów, która wywoływana jest przez pewien rodzaj zakaźnego grzyba. Groszopryszczka powoduje, że na skórze osób zakażonych pojawiają się wściekle fioletowe, bolące i szczypiące bąble. Po wyleczeniu pęcherze te mogą pozostawiać blizny, szczególnie na twarzy. Zarażeni przestają mówić, gdy infekcja dotrze do jamy ustnej. Choroba może pozostawić ludzi przykutych do łóżka przez kilka miesięcy. W miarę możliwości unika się kontaktu z osobami nań cierpiącymi ze względu na skrajną zaraźliwość choroby, stąd też zarażone dzieci natychmiast zabierane są ze szkoły.  Mózgowa groszopryszczka, wywołana przez szczególnie zjadliwy szczep grzyba, ma dodatkowe objawy poważnego splątania i utraty pamięci. Leczona za pomocą przywiązywania mocno wątroby ropuchy do gardła i wejścia nago do beczki pełnej oczu węgorzy w czasie pełni księżyca. Przypuszcza się, że nikt z zawodników oraz widzów biorących udział nie pamięta Mistrzostw Świata w Quidditchu z roku 1877 właśnie z powodu ogniskowej epidemii groźniejszej odmiany tejże choroby.

Morskie Nogi

Chorobia sprawia, że po dłuższym czasie spędzonym na statku, bardzo ciężko utrzymać równowagę na zwykłym lądzie. Da się tym zarazić jedynie będąc na pływającym statku i może trwać nawet do dwóch tygodni.

Morskie Poty

Choroba dotycząca czarodziejów, którzy spędzali większość czasu w wygodzie i z dachem nad głową, ale musieli kilka nocy przetrwać w ciężkich warunkach takich jak nieustanny wiatr, wilgoć, kiepska jakość pożywienia. Póki ciężkie warunki się utrzymują, jest praktycznie nieodczuwalna. Po powrocie do względnego komfortu życia staje się jednak nie do zniesienia - bóle mięśni, stawów i głowy sprawiają, że ciężko jest normalnie funkcjonować, a nieustanny kaszel, katar, pocenie się i zawroty głowy skutecznie odstraszają bliskich - nawet mimo, że choroba nie jest mocno zakaźna. Przy ewentualnym zarażeniu osoby, która nie dzieliła tak ciężkich warunków z inicjalnie zarażoną, zwykle kończy się na lekkim dyskomforcie i maksymalnie dwóch z wymienionych objawów w niewysokim stopniu.

Trudno pozbyć się tej choroby, ale pospolite leki łagodzą jej objawy. Zwykle przechodzi po dwóch tygodniach lub nieco szybciej.

Obsydianowe znamię

Choroba dermatologiczna, objawiająca się pojawieniem się na skórze czarnej swędzącej wysypki. Odpowiada za nią wirus maculanigra przenoszony drogą kropelkową w okresie od wiosny do jesieni. Najczęściej dotyka ona dzieci oraz dorosłych czarodziejów o obniżonej odporności. Poza nieestetycznym wyglądem, przykrym swędzeniem oraz tymczasowym osłabieniem organizmu, nie wywołuje żadnych skutków ubocznych. Obsydianowe znamię leczone jest eliksirami, które pomagają zwalczyć wirusa, a także stosuje się obszarowo maści łagodzące uczucie dyskomfortu.

Smocza ospa

Groźna choroba zakaźna, która może być nawet śmiertelna. Występuje tylko u społeczności magicznej. Objawy są podobne do mugolskiej ospy, z tym że oprócz charakterystycznej wysypki u chorego, występuje też zabarwienie skóry na zielono, a twarz pokrywa się bolesnymi dziobami. W lżejszych przypadkach występuje tylko zielono-fioletowa wysypka między palcami, choremu mogą też lecieć iskry z nosa podczas kichania. Lekarstwo na smoczą ospę wynalazła Gunhilda z Gorsemoor. Zmniejszyło to śmiertelność choroby, jednak problem z nią ciągle istnieje. Nierzadko pozostawia po sobie długotrwałe ślady, w skrajnych przypadkach permanentne blizny.

Werbalna biegunka

Atakuje przede wszystkim narządy głosowe i umysł czarodzieja. Objawia się ona niekontrolowanym i nieustannym mówieniem ja kiś temat, który staje się obsesją chorego. Chory nie może zamilknąć, dopóki nie straci głosu z powodu nadmiernego wysiłku strun głosowych. Choroba wprawdzie ustępuje wraz z utratą zdolności mówienia, lecz wcześniej może przenieść się na inną osobę, jeśli ta przez dłuższy czas będzie słuchać chorego i wejdzie z nim w angażujący dialog. W ten sposób choroba może rozprzestrzeniać się w dużej mierze niezauważona wśród czarodziejów, tworząc niekończące się dyskusje na tematy, które zwykle nie budzą wielkiego zainteresowania.

Werbalna biegunka nie wpływa jednak tylko na mowę, ale także i na myślenie. Chory nie jest w stanie skupić się na niczym innym niż jego obsesja. Jego umysł próbuje znaleźć związek między tym tematem a wszystkimi innymi aspektami jego życia, nawet jeśli nie ma on sensu. Na przykład, jeśli pacjent ma obsesję na punkcie smoków, to będzie on próbował dopasować ich gatunki do członków swojej rodziny lub znaleźć związek między nimi a swoją pracą i innymi zainteresowaniami. Może to prowadzić do absurdalnych i nieprawdziwych wniosków, które mogą zaszkodzić relacjom chorego z innymi ludźmi.

Werbalna biegunka nie tylko jest uciążliwa, ale także niebezpieczna dla zdrowia. Choroba osłabia organizm chorego, zmniejszając jego odporność i sprawiając, że trudno mu odzyskać energię. Chory może cierpieć na bóle głowy, gardła, brzucha, mięśni i stawów. Jego temperatura ciała może wzrastać, aż do osiągnięcia niebezpiecznego poziomu, jeśli uniemożliwi mu się mówienie np. zaklęciem uciszającym. Choroba może wpływać także na pamięć, koncentrację, logiczne myślenie oraz wywołać zaburzenie zdolności magicznych. W skrajnych przypadkach może dojść do utraty przytomności lub nawet życia.

Choroby magipsychiatryczne

Gorączka krwi

Dotyka osób, które są narażone na częste akty agresji, zarówno jako ofiary, prowokatorzy lub świadkowie. Czarodziej gromadzi w sobie negatywne emocje, takie jak gniew, zazdrość, strach czy żal, które zaburzają jego równowagę emocjonalną i sprawiają, że staje się nadwrażliwy i nieobliczalny. Choroba może być wywołana przez różne sytuacje i gwałtowne zdarzenia, które przypominają choremu o jego traumach, frustracjach i niespełnionych pragnieniach. Choroba jest szczególnie niebezpieczna dla czarodziejów, którzy mają wysoki poziom spaczenia.

Gorączka krwi przejawia się tym, że temperatura ciała chorego stopniowo wzrasta do niezwykle wysokich wartości, co sprawia, że jego krew wrze i pulsuje w żyłach. Chory odczuwa silną potrzebę wyrzucenia z siebie nadmiaru emocji i ''schłodzenia się'', co może objawiać się jako zwiększona chęć do intensywnych ćwiczeń fizycznych, ekstremalnych przeżyć, ryzykownych zachowań lub wybuchów gniewu. Chory staje się coraz bardziej agresywny, co napędza jego siłę, ale jednocześnie prowadzi do utraty kontroli nad sobą i swoją magią. Jeśli chory zaangażuje się w bójkę, pojedynek czy zacznie robić komuś krzywdę, to może spowodować poważne uszkodzenia ciała i umysłu na swojej ofierze i mieć problemy z powstrzymaniem się.

Do technik wspomagających leczenie choroby należy terapia eliksirami chłodzącymi, zaklęciami uspokajającymi oraz terapia mająca na celu uświadomić pacjenta o źródle jego emocji, co może złagodzić objawy i zatrzymać postęp choroby.

Mechanika choroby:
Jeśli twoja postać zachoruje na Gorączkę Krwi, możesz skorzystać ze specjalnej mechaniki, która odzwierciedla wpływ choroby na poczynania postaci w trakcie sesji. Podczas trwania choroby, postać rzuca na początku każdej sesji kością [roll=TakNie], aby dowiedzieć się, czy w trakcie wątku powinien napotkać coś, co zaogni kłębiące się w niej emocje. Gracz może sam sobie wymyślić trigger, jednak może go w tym także wspomóc współgracz, Mistrz Gry lub Bard Beedle.

Dodatkowo, jeśli okaże się, że postać będzie musiała odegrać trigger w trakcie sesji, musi rzucić kością na Aktywność Fizyczną w zależności od posiadanego poziomu tej umiejętności w Karcie Postaci. Wynik tego rzutu określi, czy postać będzie w stanie powstrzymać się przed brutalnym atakiem na kogoś w trakcie sesji czy podda się swym najgorszym instynktom.

Kryzys mima

Kryzys mima to jedna z najtrudniejszych do leczenia chorób magipsychiatrycznych, jaka dotyka czarodziejów i czarownice. Osoby cierpiące na tę chorobę tracą zdolność porozumiewania się słowami, używają tylko gestów, które często są niezrozumiałe dla innych. Choroba ta jest spowodowana przez silną traumę psychiczną, która może mieć miejsce w dowolnym etapie życia. Trauma ta może być związana z przeżyciem przemocy, śmierci bliskiej osoby, tortur, klątwy lub innego zdarzenia, które wywołało u ofiary lęk, ból i poczucie winy.

Osoby z kryzysem mima mają utrudniony kontakt z rzeczywistością i często żyją w swoim własnym świecie, w którym gesty mają specjalne znaczenie. Często nie reagują na bodźce zewnętrzne i nie wykazują zainteresowania otoczeniem. Ich zachowanie jest często dziwaczne i nieprzewidywalne. Niektórzy pacjenci mogą wykazywać objawy psychotyczne, takie jak urojenia, omamy lub paranoja. Inni mogą być apatyczni, wycofani lub depresyjni.

Leczenie kryzysu mima jest bardzo skomplikowane i wymaga stałej opieki magipsychiatrycznej i psychologicznej. Nie ma żadnego lekarstwa ni zaklęcia, które momentalnie mogłoby przywrócić normalną mowę. Najpewniejszym sposobem na nawiązania kontaktu z pacjentem jest porozumiewanie się za pomocą gestów i języka migowego, co jest bardzo trudne i czasochłonne. Niektórzy pacjenci mogą odbierać nieprawidłowe gesty jako zagrożenia lub prowokację i reagować agresją tudzież lękiem.

Lękopad

Lękopad charakteryzuje się występowaniem u chorego silnych stanów lękowych, które kończą się utratą przytomności. Może być wywołana przez różne czynniki, takie jak traumatyczne przeżycia, stres, niskie poczucie własnej wartości, nadmierna presja lub obawa przed niepowodzeniem. Choroba ta może dotykać zarówno dzieci, jak i dorosłych czarodziejów, ale jest szczególnie częsta wśród nastolatków, które mierzą się z wieloma wyzwaniami i oczekiwaniami.

Do objawów lękopadu można zaliczyć m.in. nadmierne martwienie się różnymi sytuacjami, zwiększoną nerwowość i poczucie narastającego napięcia, które nie znajduje ujścia, duszności, potliwość i osłabienie, trudności z koncentracją i podejmowaniem decyzji, bezsenność, drażliwość, bóle mięśni, głowy i brzucha. Objawy te w przypadku chorych są na tyle silne, że prowadzą do utraty przytomności, która może trwać od kilku sekund do kilkunastu minut. Utrata przytomności jest spowodowana przez nagły spadek ciśnienia krwi i przepływu krwi do mózgu, co jest reakcją organizmu na nadmierny stres.

Leczenie lękopadu ma na celu zmniejszenie lęku i poprawę radzenia sobie chorego ze stresem. Terapia może obejmować sesje terapeutyczne u specjalistów, jak i wprowadzenie do swojego życia różnych technik relaksacyjnych. W niektórych przypadkach podaje się również eliksiry, które mają działanie uspokajające lub stabilizujące nastrój.

Neurastenia pozaklęciowa

Choroba polegająca na niekontrolowanym użyciu magii lub przeciwnie - niemożności rzucania zaklęć. W przeciwieństwie do tradycyjnej nerwicy neurastenicznej, dotyczy ona tylko sfery magicznej, nie całości samopoczucia. Źródłem choroby jest długotrwałe przebywanie czarodzieja w stresogennym środowisku, nierzadko również idzie w parze z depresją oraz innymi zaburzeniami lękowymi. Neurastenię pozaklęciową leczy się poprzez podawanie choremu eliksirów uspokajających, a także stosuje się coraz popularniejszą psychoterapię.

Potransmutacyjne zaburzenie osobowości

Rzadka i tajemnicza chorobą, która dotyka czarodziejów, którzy często zmieniają swój wygląd za pomocą magii lub eliksiru wielosokowego. Objawia się tym, że czarodziej nie jest w stanie utrzymać spójnej i stałej tożsamości, lecz przejawia dwie lub więcej osobowości, które przejmują nad nim kontrolę w różnych sytuacjach. Każda osobowość ma swoje własne imię, charakter, pamięć, preferencje i zdolności magiczne. Czarodziej nie jest świadomy swoich zmian osobowości i nie pamięta, co robił, gdy był pod wpływem innej osobowości.

Potransmutacyjne zaburzenie osobowości może być spowodowane przez różne czynniki. Najczęściej występuje u metamorfomagów, czyli czarodziejów, którzy mają wrodzoną zdolność zmiany swojego wyglądu według własnej woli. Metamorfomagowie mogą cierpieć na zaburzenie, jeśli nadużywają swojej zdolności lub nie potrafią zaakceptować swojego prawdziwego oblicza. Innym czynnikiem ryzyka jest częste używanie eliksiru wielosokowego, który pozwala na zmianę wyglądu na podstawie włosa lub innego elementu danej osoby. Eliksir wielosokowy może mieć negatywny wpływ na psychikę czarodzieja, jeśli ten nie jest zadowolony ze swojego wyglądu lub chce uciec od swoich problemów. W niektórych przypadkach, potransmutacyjne zaburzenie osobowości może się także rozwinąć u czarodziejów, którzy w przeszłości przeżyli dużą traumę, np. tortury, przemoc, śmierć bliskiej osoby lub utratę pamięci. Trauma może spowodować, że czarodziej tworzy sobie alternatywne osobowości, które mają mu pomóc przetrwać lub zapomnieć o swoim cierpieniu.

Potransmutacyjne zaburzenie osobowości nie jest nową przypadłością, lecz jest znane od dawna w świecie magii. Jednakże nie istnieje na nią żadne skuteczne remedium, które mogłoby wyleczyć chorobę raz na zawsze. W trakcie leczenia najważniejsza jest psychoterapia, która ma na celu pomóc czarodziejowi zrozumieć i zaakceptować swoją prawdziwą tożsamość, a także zintegrować jego różne osobowości w jedną całość. Psychoterapia może być prowadzona indywidualnie lub grupowo, w zależności od potrzeb i preferencji pacjenta. Ponadto, pacjent może otrzymywać eliksiry o działaniu uspokajającym, które mają zmniejszyć częstotliwość i intensywność zmian osobowości. Niektóre eliksiry mogą także pomóc pacjentowi odzyskać pamięć lub kontrolę nad swoimi zdolnościami magicznymi.

Syndrom gwiazdy

Choroba magipsychiatryczna. Polega na utracie własnej tożsamości pacjenta na rzecz zaadaptowania tożsamości celebryty (żywego lub martwego). Zaburzenei to może być skutkiem depresji, psychozy, schizofrenii lub uszkodzenia mózgu, które negatywnie wpływają na zrozumienie własnej osoby i percepcji otaczającej daną osobę rzeczywistości.

Chory, który przyjmuje rolę celebryty, zwykle przed zachorowaniem miał głęboką wiedzę o jego życiu, zdobytą z bezpośrednich spotkań lub z mediów. Pacjent często tworzy fałszywe związki między swoim pierwotnym życiem a życiem celebryty, którym się staje, podsycając własną obsesję. Może także dążyć do zmiany swojego wyglądu za pomocą magii transmutacyjnej, metamorfomagii lub mugolskich metod, aby upodobnić się do celebryty, za którego się podaje. W obliczu konfrontacji z niedowiarkami uparcie zaprzecza, że jest oszustem.

W celu leczenia zaleca się farmakoterapię i psychoterapię. Magiczne preparaty mają na celu złagodzenie objawów psychotycznych, takich jak urojenia, omamy, paranoja czy depresja. Niektóre z tych preparatów to eliksiry prawdy, wzmacniające, uspokajające lub stabilizujące nastrój. Uważa się, że psychoterapia pomaga pacjentom odzyskać poczucie własnej tożsamości, a także wspiera ich w walce z problemami, które mogły być oryginalną przyczyną zaburzenia.

W leczeniu dopuszcza się także m.in. techniki psychoterapeutyczne takie jak terapia poznawczo-behawioralna, terapia rodzinna, terapia sztuką czy hipnoza. Zaleca się odizolowania pacjenta od wszelkich treści związanych z celebrytą, którego życie chciał przejąć pacjent. Leczenie syndromu gwiazdy jest skomplikowane i długotrwałe. Nie ma pewności, że pacjent odzyska swoją prawdziwą tożsamość lub wróci do normalnego życia.

Wrzawa

Atakuje umysł i poglądy czarodziejów i czarownic. Powoduje, że pacjent staje się paranoikiem i fanatykiem teorii spiskowych, które nie mają żadnego oparcia w faktach. Pacjent zaczyna wątpić we wszystko i wszystkich, nawet w swoich najbliższych i najbardziej zaufanych sojuszników.

Wrzawa ma szczególnie niebezpieczne skutki dla osób, które należą do jednej z głównych organizacji fabularnych, takich jak Zakon Feniksa i Śmierciożercy. Pacjent staje się przekonany, że organizacja, do której należy, jest częścią wielkiego spisku, który ma na celu zniszczyć lub zniewolić świat magii. Pacjent zaczyna działać na niekorzyść swojej organizacji, reinterpretując lub ignorując rozkazy i sabotując misje. Jawna zdrada występuje jednak dopiero w drastycznych przypadkach, które powinny być konsultowane z Mistrzem Gry.

Wrzawa objawia się symptomami, takimi jak halucynacje słuchowe i wzrokowe, które potwierdzają teorie pacjenta, nieufność wobec osób, które próbują mu pomóc, obsesja na punkcie zbierania i analizowania dowodów, izolacja i unikanie kontaktu z innymi, pogorszenie stanu fizycznego i psychicznego. Wrzawa jest chorobą trudną do leczenia, ponieważ pacjent nie uznaje, że jest chory i odrzuca wszelką pomoc. Leczenie polega na próbie przełamania urojeń pacjenta i przywrócenia mu zdrowego rozsądku za pomocą terapii psychologicznej, farmakologicznej czy magicznej.

Zaburzenie powtarzalności

Choroba neurologiczna. Polega na utracie pamięci krótkotrwałej i nieświadomym zapętleniu się w czasie. Choroba ta występuje w wyniku urazu głowy, które może być spowodowany przez upadek, uderzenie, zaklęcie, eksplozję lub inne niebezpieczne zaburzenie. Uraz głowy powoduje uszkodzenie mózgu, zwłaszcza hipokampa, który odpowiada za przenoszenie informacji z pamięci krótkotrwałej do długotrwałej. Wskutek tego chory budzi się codziennie i wydaje mu się, że jest to dzień jego wypadku i przeżywa go od nowa.

Chory nie jest w stanie zapamiętać niczego, co się wydarzyło po jego urazie, a jego pamięć długotrwała jest również zaburzona. Leczenie zaburzenia powtarzalności jest trudne i długotrwałe. Polega na terapii, która ma na celu stymulowanie pamięci o orientacji w czasie. Terapia ta może obejmować rozmowy z rodziną, przyjaciółmi i lekarzami, oglądanie zdjęć, filmów i gazet, słuchanie muzyki i wykonywanie ćwiczeń.

Ponadto, stosuje się hipnozę, która może pomóc choremu odzyskać wspomnienie z dnia wypadku i przełamać pętla czasową. W niektórych przypadkach używa się również legilimencji, która pozwala na połączenie się ze świadomością chorego i próbę naprawienia uszkodzeń mózgu. W ostateczności można spróbować terapii eliksirami stymulującymi pamięć. Żaden z tych sposobów nie gwarantuje pełnego wyleczenia, a efekty terapii mogą się różnić w zależności od indywidualnego stanu chorego.

Zatrucie nastroju

Choroba magipsychiatryczna. Osoby cierpiące na tę chorobę mają zaburzoną percepcję rzeczywistości i widzą wszędzie potencjalne zagrożenie lub niebezpieczeństwo. Choroba ta jest spowodowana przez nadmierny stres w życiu codziennym i/lub zawodowym, który może mieć różne źródła. Zatrucie nastroju często dotyka osoby pracujące w Departamencie Tajemnic czy oddziałach bezpieczeństwa Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów oraz w Szpitalu św. Munga.

Te osoby są narażone na ciągły kontakt z niebezpiecznymi i nieznanymi zjawiskami magicznymi, które mogą zagrozić ich życiu lub zdrowiu. Niektóre z nich mogą być ofiarami lub świadkami przemocy, śmierci, tortur, klątw lub innych traumatycznych zdarzeń. Inne źródła stresu mogą być związane z silnym przewrażliwieniem i problemami w życiu domowym, takimi jak konflikty rodzinne, rozwód, zdrad, choroba lub śmierć bliskiej osoby.

Najbardziej charakterystyczną zależnością zatrucia nastroju jest nadmierna lękliwość i podejrzliwość. Osoby z tą chorobą reagują paniką lub agresją na najdrobniejsze bodźce, które interpretują jako zagrożenie. Przykładowo, matka może dostać ataku paniki, gdy jej dziecko robi krok do przodu, bojąc się, że złamie nogę lub zostanie potrącone przez latające karocę na ulicy. Auror może stwierdzić, że obca osoba w poczekalni jego biura jest czarnoksiężnikiem gotowym go zabić. Osoby z zatruciem nastroju mają też często problemy z koncentracją, pamięcią, snem apetytem i nastrojem.

Leczenia zatrucia nastroju wymaga stałej opieki magipsychiatry i magipsychologa, którzy próbują pomóc pacjentowi zmniejszyć stres i poprawić jakość życia. Leczenie może obejmować stosowanie magicznych medykamentów, takich jak eliksiry uspokajające, wzmacniające i regulujące nastrój. Leczenie może też polegać na terapii indywidualnej lub grupowej, w której pacjent uczy się radzić sobie z lękiem, rozpoznawać i korygować swoje myśli i zachowania, a także nawiązywać i utrzymywać relacje z innymi ludźmi. Ważnym elementem leczenia jest też zmiana otoczenia lub zawodu, jeśli są one źródłem stresu.

Choroby pochodzenia zwierzęcego

Smocza łuszczyca

Dotyka głównie tych, którzy mają kontakt ze smokami, smoczognikami oraz ich krwią. Jest to wynik niezgodności magicznej pomiędzy smoczym a ludzkim organizmem, która powoduje stopniowe skamienienie tkanek. Hodowcy wyżej wspomnianych stworzeń oraz łowcy biorący udział w wyjątkowo krwawych polowaniach mają podwyższone ryzyko zapadnięcia na tę chorobę.

Przyczyną choroby jest przeniknięcie smoczej krwi do organizmu człowieka. Najczęściej dochodzi do tego na skutek przypadkowego zranienia się ostrym pazurem, zębem lub kolcem smoka, który jest nasączony jego krwią. Innym potencjalnym źródłem zakażenia jest spożywanie mięsa lub jaj smoka, które nie zostały odpowiednio poddane obróbce termicznej lub magicznej. Zdarza się, że choroba przenosi się przez wdychanie oparów z płomieni smoka przez dłuższy okres lub kontakt z jego łuską, lub skórą.

Objawem charakterystycznym smoczej łuszczycy jest pojawianie się kolorowych łusek na skórze kończyn, które odpowiadają kolorowi smoka, od którego pochodzi krew. Łuski te są twarde i oporne na magiczne zaklęcia, co utrudnia leczenie. Choroba postępuje stopniowo, powodując zdrętwienie, znieczulenie i sinienie palców, a następnie całych rąk i nóg. Ciało chorego staje się coraz bardziej sztywne i zimne, a jego funkcje życiowe spowalniają. W ekstremalnych przypadkach możliwe jest twardnienie organizmu od wewnątrz, co prowadzi do śmierci.

Najbardziej skutecznym sposobem terapii jest amputacja mocno zakażonej części ciała, zanim infekcja się rozszerzy. Niekiedy stosuje się również specjalne eliksiry i zaklęcia, które mają na celu zneutralizowanie smoczej krwi i zwiększenie odporności chorego. Dokładna procedura leczenia różni się jednak od poszczególnych pacjentów z uwagi na ich potencjał magiczny, odporność oraz warunki fizyczne organizmu.

Magiczne skażenia

Inwentia

Dotyka osoby, które znalazły się w miejscu naznaczonym przez niestabilne magiczne fenomeny. Takowe mogły powstać przez naturalne zjawiska, anomalie magiczne, siłę zaklętych artefaktów lub działania nieostrożnych czarodziejów, którzy z jakiegoś powodu utracili kontrolę nad swoimi zdolnościami i czarami.

Objawia się zaburzeniami magicznymi, co prowadzi do osłabienia magicznego potencjału czarodzieja lub czarownicy. Osoby chore mają trudności z koncentracją, odczuwają zamroczenie i brak pewności siebie. Ich zaklęcia są słabsze, mniej precyzyjne i mniej skuteczne. Choroba wpływa na wszystkie dziedziny magii.

To choroba przejściowa, która ustępuje samoistnie po dwóch tygodniach lub po przezwyciężeniu przez chorego własnych ograniczeń. Dokładny czas trwania choroby zależy od indywidualnych uwarunkowań danego czarodzieja lub czarownicy, dlatego też niektórzy czarodzieje próbują przyspieszyć proces leczenia, ćwicząc rzucanie zaklęć, licząc na skupienie większej energii magicznej.

Mechanika choroby:
Jeśli postać zachoruje na Inwentię, może skorzystać ze specjalnej mechaniki, która odzwierciedla wpływ choroby na jej umiejętności. Mechanika ta polega na tym, że chorując na Inwentię, postać rzuca na o jeden niższy poziom statystyki, niż posiada. Przykładowo, jeśli postać ma Wybitny (◉◉◉◉◉) w Kształtowaniu, to przez cały czas trwania choroby rzuca na Powyżej Oczekiwań (◉◉◉◉○). Jeśli jednak ma Trolla (○○○○○), to jest zobowiązana do tego, aby od każdego rzutu odjąć na własną rękę -10.

Choroba na Inwentię nie jest jednak nieuleczalna. Można się z niej wyleczyć, jeśli spełni się jeden z dwóch warunków: albo uzyskasz 5 sukcesów, albo wyrzucisz krytyczny sukces, czyli wynik 100. Postać odzyskuje wtedy pełnię swoich mocy i może cieszyć się magią bez ograniczeń. Wyleczenie z choroby przed upłynięciem dwóch tygodni przy użyciu mechaniki należy zgłosić w odpowiednim temacie.

Kubizm

Schorzenie wywołane przez niestabilny ładunek magiczny, który są w stanie ukształtować dzieci przed osiągnięciem 11 roku życia. Ten ładunek jest niestabilny i niekontrolowany, a skierowany na inną osobę sprawia, że ciało i twarz ofiary stają się zdeformowane i rozdzielone na wiele płaszczyzn, które są ułożone w nienaturalny sposób. Ofiara traci swój normalny kształt i wygląda jak obraz kubistyczny, w którym jej ciało jest zgeometryzowane i przedstawione z różnych perspektyw. Ofiara cierpi na bóle i zawroty głowy, problemy z równowagą i zaburzenia mowy.

Ofiarami klątwy zazwyczaj są osoby, które z jakiegoś powodu nie przypadły do gustu młodym czarodziejom i czarownicom. Mogą to być nauczyciele, rodzice, opiekunowie, starsi koledzy i koleżanki, czy nawet nieznajomi. Nosiciele klątwy częstą są wyśmiewane przez dzieci, ponieważ ich wygląd jest uznawany za odrażający i przerażający. Efekty schorzenie utrzymują się przez ograniczony czas, jednak długość procesu leczenia zależy od siły klątwy i zdolności medycznych uzdrowiciela.

Zielona zaraza

Dotyka głównie botaników, ogrodników i czarodziejów, którzy aktywnie zajmują się magicznymi roślinami i ziołami. Może być wywołana przez nieostrożne pielęgnowanie niektórych gatunków, które zostawiają na czarodzieju zarodniki. Zarodniki te przenikają do skóry i krwiobiegu, gdzie zaczynają się rozmnażać i tworzyć kwiaty. Kwiaty te wyrastają ze skóry chorego, a także pojawiają się we włosach, tworząc kolorowe i pachnące ozdoby. U chorego następuje również zielenienie skóry, która przyjmuje odcień i fakturę liścia. Chory odczuwa zwiększoną potrzebę przebywania na świeżym powietrzu, gdzie może czerpać energię ze światła.

Nieleczone skażenie może doprowadzić do tego, że pacjent przez wiele miesięcy lub lat będzie nosił na sobie atrybut danego kwiatu, lub magicznej rośliny. Na przykład, jeśli chory został zarażony przez różę, może mieć na dłoni ciernie, a jeśli przez jaskier może mieć na włosach pręciki.

Leczenie choroby polega na usunięciu zarodników i kwiatów z organizmu chorego. Może to być zrobione poprzez magiczne wypalenie lub eliksir oczyszczający. Ponadto, stosuje się terapię, która ma na celu przywrócenie naturalnej równowagi i odporności organizmu. Terapia ta może obejmować dietę, ćwiczenia, zaklęcia ochronne lub amulety. W ostateczności można spróbować użyć magii przemiany, która ma zmienić wygląd chorego, jeśli pewnie zmiany zostały uznane za nieodwracalne. Efekty mogą być różne w zależności od indywidualnego stanu chorego.

Klątwy

Pierdzioszka

Objawia się wydzielaniem nieprzyjemnego zapachu i dźwięku przypominającego wypuszczanie gazów podczas rzucania zaklęć. Jest to spowodowane nieprawidłowym sprzężeniem splotów energii magicznej, które występuje przy zbyt szybkim lub niedokładnym czarowaniu przy użyciu różnych dziedzin magii.

Choroba ta często dotyka młodych czarodziejów, którzy są w trakcie nauki i nie potrafią skupić energii. Jeśli występuje u starszych czarodziejów, zazwyczaj jest to efekt niegroźnej klątwy, którą można zdjąć przy asyście klątwołamacza lub poczekać na samoczynne zniknięcie problemu. Przypadłość ta ma na celu ośmieszyć i zniechęcić czarodzieja, który nie radzi sobie z czarami, do popełniania błędów. Ma to skłonić go do zachowania większej uwagi i staranności podczas czarowania.

Specjalne

Na forum trzy klątwy zostały wyodrębnione w dziale genetyki i rasy i nie można wykorzystać ich w zawadach Choroba genetyczna ani Choroba przewlekła. Są to: Likantropia, Maledictus oraz Klątwa żywiołów.

Inne

Choroba kwiecistych płuc (hanahaki)

Choroba kwiecistych płuc, inaczej hanahaki, dotyka czarodziejów, którzy darzą nieodwzajemnionym lub niemożliwym do spełnienia uczuciem osobę, która jest obiektem ich zauroczenia. Charakteryzuje się tym, że czarodziej wypluwa kwiaty i/lub liście, które mają symbolizować jego uczucie do obiektu jego westchnień. Kwiaty te zapuszczają korzenie w płucach, utrudniając oddychanie i powodując ból.

Objawia się, gdy ktoś zakocha się w osobie, która jest idealnie dopasowana do niego pod względem magiczny, emocjonalnym i duchowym. Może też ona wystąpić w przypadku, gdy doszło do związania losów dwójki ludzi w ramach niestandardowego magicznego fenomenu lub poprzez efekty uboczne magii rytualnej, związanej, chociażby z obchodami sabatów.

Choroba przejawia się tym, że w płucach chorego zaczynają rosnąć wielokolorowe kwiaty, odpowiadające jego uczuciu. Kwiaty te są niezwykle trwałe i trudno usunąć je tradycyjnymi metodami. Choroba utrudnia oddychanie, powoduje kaszel, duszności, krwawienia i bóle w klatce piersiowej oraz osłabienie. Chory może także cierpieć na depresję, lęk i odczuwać poczucie winy lub beznadziei. W ekstremalnych przypadkach choroba może doprowadzić do uduszenia, gdy wykaszlenie płatków staje się niemożliwe z powodu bujności roślin. Śmierć w wyniku choroby może nastąpić w ciągu kilku tygodni lub nawet lat, w zależności od intensywności uczuć skierowanych do obiektu westchnień i tego, czy chory jakkolwiek próbuje przeciwdziałać chorobie.

Możliwe jest poddanie się zabiegowi chirurgicznemu mającemu na celu usunięcie kwiatów z płuc lub przejście kilkutygodniowej terapii eliksirowej, która spowoduje ich uschnięcie. Wiąże się to jednak z bardzo drastycznym obniżeniem intensywności uczuć skierowanych do swojego obiektu westchnień, czasem nawet poniżej poziomu relacji, jaki był obecny przed zachorowaniem. Odwzajemnienie uczucia przez obiekt westchnień jest jedyną metodą, która może wyleczyć chorobę bez uszczerbku dla uczuć pacjenta.

Dotyk bazyliszka

Choroba, będąca efektem klątwy, atakująca skórę i kości. Objawia się powolną zamianą w kamień, począwszy od którejś z kończyn, poprzez środek ciała i na głowie kończąc. Najszybciej atakuje stawy, utrudniając swobodne poruszanie daną kończyną. Choć sama choroba nie powoduje bólu, koniec bywa niezwykle żałosny - oddychanie staje się wręcz niemożliwe, gdyż płuca nie mogą poruszyć kamienną klatką piersiową i w efekcie ofiara się dusi. Proces można powstrzymywać leczniczymi eliksirami odkamieniającymi, jednak żeby pozbyć się choroby całkowicie, rzucający klątwę musi ją zdjąć lub klątwa musi zostać złamana. Kamień pokrywający ciało objawia się w różnych kolorach, takich jak zwyczajowy szarawy, jak i biały niczym marmur.