[4.09.1972] You say that you love me | Oliver, Ambrosia

4 września 1972, poranek
Kościany Zamtuz

You say that you love me
Then why do you hate me
I'm calling you crazy
For calling me baby
But you want to blame me
For everything lately
You're trying to change me
'Cause your heart is breaking

Spokój i porządek - tak można było określić poranek w Kościanym Zamtuzie. Takie z reguły były poranki: wszystkie kurwy powoli układały się do snu, podobnie jak ich klienci. I chociaż mówiło się, że trupy nie potrzebowały snu, to jednak odpoczynek, obmycie nieumarłych ciał oraz po prostu odetchnięcie było potrzebne każdej myślącej istocie. Mogli nie spać, ale potrzebowali odpoczynku - a klienci....

Ach, klientela Zamtuzu - to był osobny wątek, nad którym Oliver nie planował teraz rozmyślać. Serce ułożone z kości, które wisiało nad drzwiami wejściowymi, zagrzechotało, gdy poruszył je powiew wiatru. McKinnon nawet nie uniósł głowy, zwilżył tylko językiem palec wskazujący i kciuk, by łatwiej było mu przewrócić stronę książki. Nienawidził się uczyć, nienawidził czytać, uważał że to nie było mu do niczego potrzebne, ale matka się uparła. Skoro chcesz tu cokolwiek osiągnąć, musisz poznać nasze dziedzictwo, Oliver.

Srictwo.

McKinnon westchnął - przekartkował już prawie 20 stron od wieczora, a nadal nic nie chciało mu wejść do głowy. I to nie tylko dlatego, że był po prostu nieuważny: przeszkadzali mu, czytanie w pracy nie było łatwym zadaniem szczególnie gdy co chwilę musiał się odrywać od tego "pasjonującego" zajęcia. Teraz niby miał trochę spokoju, ale w zasadzie to oczy zaczynały mu się kleić i tylko czekał, aż przyjdzie jego zmienniczka. Zaczynało mu burczeć w brzuchu, ale jak zwykle nie wziął ze sobą niczego do jedzenia. Teraz to marzył o jakiejś kanapce, może ciepłej herbacie, i miękkiej poduszce, która czekała na niego w mieszkaniu.
- Blablabla - mruknął do siebie, marszcząc brwi. Cośtam wampiry, cośtam martwi... Podejrzewał, że matka mściła się na nim w ten sposób tylko po to, by pokazać dziadkowi, że naprawdę jej zależy. Bo chyba nie kazała mu się uczyć z troski, nie?

Dobrze, że w Zamtuzie panował spokój i porządek, bo w jej życiu się ewidentnie coś zesrało. Niby dzień jak co dzień, ale szkoda że normalni ludzie nie byli w stanie rozróżnić normalnych duchów od poltergeistów - gdyby to była wiedza szeroko dostępna, to jej życie byłoby cholernie proste. Nienawidziła bowiem tych drugich, bo były złośliwymi skurwysynami, a ten konkretny któremu kazała dzisiaj spierdalać w podskokach, okazał się również niezwykle utalentowany.

Wiatr poruszył kościanym serduszkiem, Oliver poślinił obrzydliwie palce i przewrócił kolejną kartkę, nie zwracając większej uwagi na to, co działo się dookoła, ale nie spodziewała się po nim niczego innego.

- OBRZYDLIWE - krzyknęła stojąca obok niego dziewczyna, która trochę pojawiła się znikąd. Znaczy normalnie weszła drzwiami, ale w całej rozpaczy czytania książki, trudno było jej nie zauważyć. Szczególnie gdy nie umiało się czytać - o co go często posądzała. - Mama cię nie nauczyła, że jak będziesz tak ślinił książki, to dostaniesz rzeżączki? - warknęła, chmurząc się na niego groźnie i tupiąc przy tym nogą. Zaraz oczywiście przed tym, jak spróbowała mu tę książkę wyrwać. - Co to w ogóle jest, co? Nauczyłeś się czytać w ciągu ostatniego wieczora czy tylko udajesz? Mam nadzieję, że to coś o klątwach i urokach bo nie ręczę za siebie, Oliver, spójrz tylko na mnie!! - uniosła ręce ku górze dramatycznie, bo nawet jeśli głos pasował do jego siostry, a przynajmniej sposób w jaki go obrażała, to równie dobrze mogli ją na nowo wtrącić do Hogwartu.

Drgnął, zaskoczony, bo nie spodziewał się, że siostra wyrośnie tu tak szybko, jak grzyb po deszczu. I właściwie że po prostu się pojawi, jak ten duch, które przepędzała z domostw frajerów. Ale żeby tak od razu go wyzywała? McKinnon zmrużył oczy, wpatrując się w Ambrosię przez chwilę, a potem wystawił język i oblizał całego palucha. Chciał zaślinić książkę, ale siostra wyrwała mu ją z rąk.
- Oddawaj! - zerwał się na równe nogi - co za bezczelność! - To moja yyyy... Praca domowa. Czy coś. Oddawaj to, jędzo!
Kochał siostrę, naprawdę. Oddałby za nią życie, ale nie oznaczało to, że mogła dotykać jego rzeczy. Podobną więź zrozumie tylko rodzeństwo: mogą się bić, mogą się kłócić, ale niech no tylko ktoś inny zagrozi temu drugiemu... Oddam za ciebie życie, ale mojej poduszki ci nie pożyczę!

Oliver wyszedł zza lady, groźnie łypiąc na mniejszą od siebie Ambrosię. Wyciągnął rękę po książkę.
- Żadne uroki, o trupach czytam. Matka kazała - nachmurzył się, robiąc kolejny krok w stronę siostry. Wyciągnął łapska, by spróbować wyrwać książkę.

Rzut na AF, próba zabrania książki

Rzut O 1d100 - 59
Sukces!

- Ty w życiu pracy domowej nie zrobiłes, buraku! - wrzasnęła, bo jak mieli krzyczeć to obydwoje, no bo przecież gorsza nie będzie (nie wspominając o tym że sama zaczęła). Nic też mu nie zamierzała oddawać, dlatego podniosła ręce ku górze, jakby miało to cokolwiek pomóc. Niestety, ani teraz, ani kiedy była normalnych rozmiarów, nie zrobiłoby to żadnej różnicy, bo w obu przypadkach brat był od niej wyższy znacząco.

- Jak chcesz się nauczyć o trupach, to ja cię chętnie wyślę zaraz na tamten świat! - oznajmiła głośno i wyraźnie, wciąż tak samo oburzona profanacją makulatury. Wiedziała tez, niestety, że nie miała z nim żadnych szans jeśli chodziło o zachowanie tej książki, dlatego wybrała działania bojowe. W końcu najlepszą obroną był atak. Zanim Oliver złapał za książkę, spróbowała go zdzielić nią w głowę z całych sił.

// af na to jak mocno walne brata w łeb zanim mi zabierze książkę

Rzut O 1d100 - 70
Sukces!

- Rodzice najwyraźniej też nie odrabiali prac domowych, bo gdyby odrabiali to by wiedzieli, że rozmnażanie się może poskutkować taką flądrą, jak ty! - odparował, próbując wyrwać siostrze książkę. Ta jednak była szybsza i rzuciła w niego tomiszczem, na co mógł zareagować tylko w jeden sposób: unikiem.

rzucam na unik, AF 1

Rzut O 1d100 - 23
Akcja nieudana

No i chuj, no i cześć. Nie zdążył, Ambrosia pizgnęła mu w łeb książką tak mocno, że aż pociemniało mu przed oczami. Złapał się za głowę, tam gdzie siostra wycelowała, a potem spojrzał na nią z wściekłością.
- Kurwa mać, ZA CO! - wrzasnął, rozcierając bolące miejsce. - Człowiek chce kurwa się doedukować, to KAŻDY mu przeszkadza. Akurat ty powinnaś mnie wspierać!
Brakowało tylko tupnięcia nogą, ale nie zdążył tego zrobić, bo na górze skrzypnęły drzwi. Natychmiast zamarł i się uciszył, a siostrze posłał mordercze spojrzenie. Ktoś z góry przeszedł spokojnie przez korytarz, nie niepokojąc ich, lekko powłócząc nogami. Gdy dźwięki ustały, Oliver sięgnął po książkę.
- Jakie diabły cię tu przygnały, żeby mnie dręczyć? Co zrobiłem w poprzednim życiu, że los pokarał mnie taką siostrą? - zabiadolił, bo przecież nic jej dzisiaj nie zrobił - a przynajmniej dzisiaj.

- Przyganiał kocioł garnkowi! - żachnęła się. - Nie mów lepiej takich głupot, bo zawołam mamę! - syknęła absolutnie oburzona, no bo co jej się będzie tutaj szczeniak pyskował, nawet jak był od niej wyższy.

Książka trzasnęła o tę pustą głowę i Rosie poczuła narastającą satysfakcję. Prawie tak dużą, jak kiedy rąbnęła Hadesowi w głowę świecznikiem i powaliła go na ziemię.
- Za niewinność, oczywiście. Może jak się zastanowisz, to uda ci się wymyśleć powód. I jakie wspierać, co? Co ty sobie wyobrażasz, że ja nie mam co robić, tylko dbać o twoją edukację? Miałeś siedem lat ustawowego szkolnictwa, żeby się postarać i wykazać. No to było się, kurwa, starać i wykazywać.

Jak na komendę i ona zamarła, kiedy drzwi skrzypnęły gdzieś w labiryncie Zamtuza, siejąc chwilowy terror. Mierzyli się przez moment bardzo groźnymi i złowrogimi spojrzeniami, zatrzymani w czasie i przestrzeni, czekając aż kroki przemieszczą się po obitym czerwienią korytarzu i znikną tam gdzie zmierzały.

- Pewnie byłeś strasznie kiepskim bratem, wiesz? I teraz musisz się POSTARAĆ. Mógłbyś zacząć próbować, bo jak nie widzisz, to jakiś ektoplazmowy pierd postanowił zmienić mnie w TO - wskazała na siebie, bo jakby nie zauważył, to trochę się jej rozmiary nie zgadzały. - Szkoda, że się nie edukowałeś w klątwołamaniu, to byś mógł teraz odpokutować, a tak potrzebuję kogoś innego, bo ja tak Ollie to NIE MOGĘ.