[17.08 Clemens & Anthony] The human face a furnace sealed

Gniew szumiał mu w uszach, a okoliczności szczęśliwie sprzyjały, aby umysł nie odtwarzał w tym upokorzeniu sceny sprzed lat. To nie był korytarz Warowni, to nie była ułudnie przyjazna, wręcz sielska otoczka Doliny Godryka. Finalnie to był jego teren, z dala od wszystkich ojców, którzy mieli lepszy plan na to, jakie powinny być ich dzieci. Jak miało wyglądać ich życie, jak mieli awansować, jak mieli kochać. Nie każdą bitwę udawało się wygrać, a tę Anthony położył jeszcze zanim ją zaczął, zniżając się do poziomu Longbottoma, a potem będąc przygniecionym jego wieloletnim doświadczeniem w byciu dupkiem. Dwuznaczności odbierane jako szyderstwa z jego własnej odmienności, gęsta cisza w karocy, to tylko napędzało tę szaloną kolejkę pozbawioną hamulców.

Gdy dotarł do plaży, zdjął buty i dalej poszedł boso te kilkanaście metrów, by z impetem wylądować na piasku i patrzeć na wodę. Ten dzień był chłodny, ale nie brakowało ludzi spragnionych lazurowego wybrzeża. Nie widział ich i nie słyszał, pogrążony we wściekłości na samego siebie. Morpheus, Jonathan, Quintessa, to były bardzo ważne osoby w jego życiu i wiedział ze wszech miar, że dla tych osób Clemens znajdował się w kręgu zaufania. Oczywiście nikt nie kazał nikomu wybierać, opowiadać się po którejś ze stron, ale do licha była wojna, więc tą chorą przepychankę mogli odłożyć na kiedy indziej. Nie potrzeba było wiele czasu by uderzyła go w twarz jego własna hipokryzja, bo przecież bez zastanowienia zadeklarował chęc pomocy, skoro miał możliwość powyzłośliwiania się nad nieszczęśnikiem złapanym przez mugoli. Chciał poczuć słodycz satysfakcji, chciał poczuć się lepiej ze świadomością, że przyjaźń z nim jest opłacalna, wbrew słowom wyrzuconym z Godrykowej głowy dwadzieścia przeszło lat temu. Zamiast tego czuł tylko sól, wgryzającą się morską sól i słyszał chrobot piasku pod palcami i słyszał...

Krzyk Clemensa unosił się nad głowami ludzi, którzy z zaciekawieniem w ten sierpniowy czas odwracali ku niemu głowy. Większość z nich nie rozumiała języka, którym się posługiwał ale część z zainteresowaniem śledziła sytuacje, nerwowo chichocząc i próbując tak patrzeć, żeby nie patrzeć w sposób zbyt oczywisty.

Anthony początkowo zamierzał zignorować te wykrzykiwane brednie, zatkać sobie uszy, albo pstryknąć palcami gniewnie i wypełnić usta krzykacza piachem. W końcu nie wytrzymał i poderwał się wściekle, pozostawiając za sobą skórzane mokasyny i drąc się w odpowiedzi Clemensowi:

- Tak kurwa wcale nie chcesz! Dlatego cały czas o niej mówisz! To o niej mówiłeś! Może jak w końcu usiądziesz i przestaniesz pajacować! Może jak jej wysłuchasz to zrozumiesz, że nie musicie się szarpać ze światem sami! - Stali już twarzą w twarz, Anthony wcale nie wyglądał tak jak zwykle, daleko było mu do zwyczajowego opanowania i wymuskanej pozy polityka z pierwszych stron gazet. - Nie musisz mi ufać, - odbił się już ciszej od jego słów, nie spuszczając drugiego mężczyzny z oczu, cedząc każde słowo z pełnią przekonania kotłującego się w unoszącej się nierównym pulsem piersi - ale kochamy tych samych ludzi, Ty jesteś dla nich ważny, więc jesteś też ważny dla mnie. Czy tego chcesz, czy nie. - tak chyba działała rodzina, ale Shafiqowi nawet przez myśl nie przeszło to słowo, a tym bardziej nie przeszłoby przez gardło. - I choćbym miał drugi raz jechać przez całą Europę i wyciągać Twój niewdzięczny tyłek z najgorszego, najbrudniejszego, najbardziej zapyziałego kicia, to zrobiłbym to znowu, bez większych nadziei na pierdoloną wzajemność z Twojej strony. Za co Ty mnie tak nienawidzisz, nie wiem, ale daj mi dzisiaj już spokój. Wygrałeś.