06.05.2025, 23:17 ✶
(Ten post był ostatnio modyfikowany: 06.05.2025, 23:18 przez Anthony Shafiq.)
Ten uśmiech nie powinien zagościć na jego twarzy, a Clemens nie powinien na niego patrzeć jak w otwartą księgę i to taką napisaną po angielsku. Ale samo wspomnienie Godryka w kontekście głęboko zakorzenionej niechęci wzbudziło na jego twarzy lekki uśmiech, błysk stalowych ślepi wyrażających zrozumienie.
Może jednak mamy coś wspólnego.
Już wcześniejsze słowa starszego z braci Longbottomów wywołały w nim lawinę przemyśleń. Wspominał coś o kradzieży czegoś staremu Longbottomowi i teraz już Shafiq wiedział, że chodziło o jego interlokutora i Quintessę, ale przecież jego myśli same pobiegły do Godryka i jednego z jego najznamienitszych wnuków. Czy rzeczywiście o to chodziło? Aby coś dowieść? Aby udowodnić? Wiedział, że gdyby spotkał się twarzą w twarz z nestorem rodu, wiedział że chciałby mu wykrzyczeć te wszystkie słowa o przyjaźniach, które ten winien zawiązywać, o sojuszach ponad uprzedzeniami o konieczności szukania wsparcia od ręki, którą się wcześniej opluło i wyrzuciło za drzwi. Nie chciał aby Godryk prosił, błagał. O nie. Wystarczyłoby mu tylko chłodne i pozornie pozbawione emocji skinienie głowy. Wystarczyłaby mu świadomość, że miał racje. Że Bóg musiał wpuścić znów białego węża do Raju, przyparty do muru przez inne węże, te pełzające po niebie i wsuwające się w oczodoły przerażającej czaszki.
Morpheus oczywiście był poza tym układem, pacjent zero, osoba, która pierwsza pokazała mu czym jest bezinteresowna miłość. Quintessa. Thomas. Erik. Nieudolne próby poznania bliżej Brenny. Równie nieudolne próby uzyskania jakiegokolwiek porozumienia z Clemensem. Doroczne samotne Yule z pielęgnowanym marzeniem, w którym zasiadał do ogromnego stołu tej szalonej rodziny i milczy, będąc po prostu częścią idealnych świąt od momentu, gdy Morpheus pierwszy raz opowiedział mu "jak to u nich jest". Owoc zakazany. Zieleńsza trawa.
A jednak gardził ograniczonym spojrzeniem Godryka, jego pychą, która kroczyła przed upadkiem. Zalewała go biała gorączka na myśl o bucie z jaką ten ród był przekonany o swojej moralnej słuszności tylko dlatego, że opowiadali się po stronie promugolskiej, jakby głoszone hasła miały wygrać za nich wojnę. A jednak zapewne przebodźcowany uciekłby z tej uczty, schronił się w bibliotece, licząc że dziedzictwo zmarłej pani Longbottom z domu Slughorn gdzie jeszcze znajdzie odbicie jej obecności na półkach uginających się od książek. Czy marzenie o niedostępnym było tym czego rzeczywiście chciał?
Kochał Longbottomów, choć na swój sposób męczyli go okrutnie.
Uścisk mężczyzny przyjął z zaskoczeniem, ale przyjął go, niepomny na smród niemytego ciała - w końcu ten jeden raz Clemensowi mógł wybaczyć, nie był brudny ze swojej winy. Był trochę sztywny, wciąż niepewny, dziwnie wrażliwy on, ślimak obrany ze swojej skorpuki. Kolejne słowa o wsparciu i kibicowaniu jego związkowi z Morpheusem przyjął z uniesieniem brwi. Cóż... czyż ledwie kilka dni temu nie przyrzekali sobie na dobre i złe, przyczepiając kłódkę na mugolskim moście? Kłódka z pewnością już zniknęła, a więź... ta była od zawsze. Na zawsze.
Patrząc w twarz stojącego przed nim mężczyzny zignorował gwizdy tych, którzy uznali tę wymianę zdań jako kłótnię o kobietę. Albo kłótnię kochanków. Nie miało to znaczenia. Patrząc w twarz stojącego przed nim mężczyzny uśmiechnął się, być może pierwszy raz tego dnia szczerze. Być może był to po prostu pierwszy raz odkąd w ogóle mieli szansę się poznać. Łagodne uniesienie kącików ust sięgnęło oczu, okraszając je przyjemną, łagodzącą dość ostre rysy ażurową siecią mimicznych zmarszczek, a ostra stal tęczówek stałą się miękkim, gołębim puchem.
Po chwili wahania, wyciągnął ku niemu dłoń i położył ją na szerokim barku byłego aurora.
– Chodźmy Woody. Musisz umierać z głodu, a mugolska pizza potrzebuje swoje odsiedzieć w piecu.
Może jednak mamy coś wspólnego.
Już wcześniejsze słowa starszego z braci Longbottomów wywołały w nim lawinę przemyśleń. Wspominał coś o kradzieży czegoś staremu Longbottomowi i teraz już Shafiq wiedział, że chodziło o jego interlokutora i Quintessę, ale przecież jego myśli same pobiegły do Godryka i jednego z jego najznamienitszych wnuków. Czy rzeczywiście o to chodziło? Aby coś dowieść? Aby udowodnić? Wiedział, że gdyby spotkał się twarzą w twarz z nestorem rodu, wiedział że chciałby mu wykrzyczeć te wszystkie słowa o przyjaźniach, które ten winien zawiązywać, o sojuszach ponad uprzedzeniami o konieczności szukania wsparcia od ręki, którą się wcześniej opluło i wyrzuciło za drzwi. Nie chciał aby Godryk prosił, błagał. O nie. Wystarczyłoby mu tylko chłodne i pozornie pozbawione emocji skinienie głowy. Wystarczyłaby mu świadomość, że miał racje. Że Bóg musiał wpuścić znów białego węża do Raju, przyparty do muru przez inne węże, te pełzające po niebie i wsuwające się w oczodoły przerażającej czaszki.
Morpheus oczywiście był poza tym układem, pacjent zero, osoba, która pierwsza pokazała mu czym jest bezinteresowna miłość. Quintessa. Thomas. Erik. Nieudolne próby poznania bliżej Brenny. Równie nieudolne próby uzyskania jakiegokolwiek porozumienia z Clemensem. Doroczne samotne Yule z pielęgnowanym marzeniem, w którym zasiadał do ogromnego stołu tej szalonej rodziny i milczy, będąc po prostu częścią idealnych świąt od momentu, gdy Morpheus pierwszy raz opowiedział mu "jak to u nich jest". Owoc zakazany. Zieleńsza trawa.
A jednak gardził ograniczonym spojrzeniem Godryka, jego pychą, która kroczyła przed upadkiem. Zalewała go biała gorączka na myśl o bucie z jaką ten ród był przekonany o swojej moralnej słuszności tylko dlatego, że opowiadali się po stronie promugolskiej, jakby głoszone hasła miały wygrać za nich wojnę. A jednak zapewne przebodźcowany uciekłby z tej uczty, schronił się w bibliotece, licząc że dziedzictwo zmarłej pani Longbottom z domu Slughorn gdzie jeszcze znajdzie odbicie jej obecności na półkach uginających się od książek. Czy marzenie o niedostępnym było tym czego rzeczywiście chciał?
Kochał Longbottomów, choć na swój sposób męczyli go okrutnie.
Uścisk mężczyzny przyjął z zaskoczeniem, ale przyjął go, niepomny na smród niemytego ciała - w końcu ten jeden raz Clemensowi mógł wybaczyć, nie był brudny ze swojej winy. Był trochę sztywny, wciąż niepewny, dziwnie wrażliwy on, ślimak obrany ze swojej skorpuki. Kolejne słowa o wsparciu i kibicowaniu jego związkowi z Morpheusem przyjął z uniesieniem brwi. Cóż... czyż ledwie kilka dni temu nie przyrzekali sobie na dobre i złe, przyczepiając kłódkę na mugolskim moście? Kłódka z pewnością już zniknęła, a więź... ta była od zawsze. Na zawsze.
Patrząc w twarz stojącego przed nim mężczyzny zignorował gwizdy tych, którzy uznali tę wymianę zdań jako kłótnię o kobietę. Albo kłótnię kochanków. Nie miało to znaczenia. Patrząc w twarz stojącego przed nim mężczyzny uśmiechnął się, być może pierwszy raz tego dnia szczerze. Być może był to po prostu pierwszy raz odkąd w ogóle mieli szansę się poznać. Łagodne uniesienie kącików ust sięgnęło oczu, okraszając je przyjemną, łagodzącą dość ostre rysy ażurową siecią mimicznych zmarszczek, a ostra stal tęczówek stałą się miękkim, gołębim puchem.
Po chwili wahania, wyciągnął ku niemu dłoń i położył ją na szerokim barku byłego aurora.
– Chodźmy Woody. Musisz umierać z głodu, a mugolska pizza potrzebuje swoje odsiedzieć w piecu.
Koniec sesji