[13/09/1972] Déjà Vu - same shit, different boots | Benjy, Geraldine

Czekałem, aż sama to powie, nawet jeśli podejrzewałem, co usłyszę, i pod skórą wiedziałem, że się nie myliłem. Nie zdziwiło mnie to, nie zaskoczyło, ale też nie wiedziałem, jak powinienem zareagować. Kiedy słowa w końcu padły w przestrzeń między nami, zrobiło się inaczej - jeśli to było możliwe - jeszcze ciszej. Przez moment nie wiedziałem, co powiedzieć, ani co zrobić z własnym językiem. Nie była to moja sprawa, nie powinna być, miałem swoją lojalność wobec przyjaciół i starych znajomych - Greengrass należał do nich, bez dwóch zdań, ale to nie czyniło mnie rodzicem ani prawnym opiekunem cudzych problemów.
A jednak ta sytuacja miała znajomy smak, przez który nie potrafiłem udawać, iż było to dla mnie całkowicie obojętne - nie, biorąc pod uwagę to, że w odległej przeszłości sam byłem w podobnym miejscu. Sytuacja aż za bardzo przypominała moją własną, sprzed lat, chociaż tamten raz był inny w szczegółach. Zasadniczo jednak… Tak - wpadka to wpadka, odnotowana w ciszy, bez fanfar i gratulacji. Wiedziałem, jak to wygląda od środka - szok, kalkulacje, potrzeba szybkiego uporządkowania świata, zanim zrobi to ktoś inny.
Nie pogratulowałem jej, nie zamierzałem, brzmiałoby to jak kpina, a na to nie miałem ochoty. Zresztą sądziłem, że nie była w nastroju, żeby znosić żarty, nawet te delikatne. Milczałem, patrząc na ciemne plamy na ścianie obok łazienkowych drzwi.
- Nie powiem nikomu. - Potwierdziłem, prosto, bez ozdobników. Moje słowa były ciężkie i krótkie, jednak zawierały całe zrozumienie sytuacji. Chciałem na tym skończyć, ale cisza, która po tym zapadła, była zbyt ciężka, zbyt duszna. Minęło kilkanaście sekund, nie mogłem jednak zostawić sprawy tak otwartej.
- To mój pszyjaciel, oczekuję tylko szczelości wobec niego. Niewaszne, czy to kogoś zaboli. - Nie podniosłem głosu, nie naciskałem, nie miałem zamiaru mówić, o czym konkretnie myślę. Nie wspomniałem i nie zamierzałem wspomnieć, czy moje słowa dotyczą samej wpadki, czy potrzeby upewnienia się, że dziecko naprawdę jest jego. Nie mówiłem nic wprost, nie wskazywałem palcem, nie sugerowałem, o którą część chodziło. Nie rozdrabniałem się nad tym, co powinno jej ciążyć, a co nie. Nie komentowałem przeszłości, nie oceniłem jej ani jej decyzji. Powiedziałem to tak, jak musiałem - krótko, rzeczowo. Czułem, że sama zdecyduje, co zrobić z tym, co powiedziałem. Było jasne, że rozumie, o co mi chodziło, chociaż nie powiedziałem tego głośno.
Przesunąłem dłonią po karku, czując, jak napięcie zbiera mi się w barkach. Przez chwilę miałem ochotę powiedzieć coś jeszcze - coś, co mogłoby ją zmusić do natychmiastowej decyzji o tym, by sięgnąć po papeterię zajazdu i poprosić narzeczonego o wcześniejszy powrót z Londynu, ale to byłby mój błąd. Już raz w życiu za kogoś mówiłem i nic dobrego z tego nie wyszło. Patrzyłem na nią jeszcze przez chwilę - nie ukrywałem tego, że odczytywałem każdy drobny gest, każdą zmianę w jej postawie, ale wiedziałem, że w takich momentach najważniejsze było milczenie - to, by pozwolić drugiemu człowiekowi na przestrzeń, żeby sam odnalazł swoje myśli. Nie ciągnąłem rozmowy na siłę. Nie próbowałem niczego więcej z niej wyciągnąć. Po prostu stałem obok, czekając na reakcję.
Wtem pomyślałem o czymś prostym, codziennym, żeby wyrwać nas z tej napiętej ciszy.
- Stek na talasie stygnie. - Rzuciłem w końcu, to brzmiało niemal banalnie, jak oderwanie rozmowy od poważnego tematu na rzecz czegoś tak przyziemnego, że aż absurdalnego, ale to był dobry punkt wyjścia - ucieczka w codzienność, która dopiero miała się zmienić, jeszcze była nam znana i względnie stabilna.