20.09.2025, 12:10 ✶
– Ja tu jestem! – burknęła (hehe) na starsze kobiety, które kolejny raz zaczęły mówić o niej w trzeciej osobie i wcale to nie było jakoś super miłe i nawet jeżeli wcześniej chciała zapaść się (może nie dosłownie) pod ziemię i udawać, że wcale jej tu nie ma, to teraz czuła, że lepiej zaznaczyć własną obecność, bo może i urodziła się w Afryce, ale angielski znała perfekcyjnie jak swój drugi język i zawiłości gramatyczne nie robiły na niej jakiegokolwiek wrażenia.
Pani Lucy znalazła tymczasem złoty przycisk, który miałby wyswobodzić panią Ceolsige i wszystko wyglądało idealnie, ale...
– Nie! Nie rób tego! – krzyknęła gwałtownie łapiąc panią Lucy za nadgarstek i przez moment przez bardzo krótki moment zwróciła uwagę na to, że jej skóra jest chłodniejsza niż powinna.
Ale kto normalny zakładałby, że owa jedna trzecia społeczności to właśnie ich zleceniodawczyni?
Nawet jeśli była ich trójka.
Nie żeby Keyleth była normalna. Aż tak.
W każdym razie teraz czas znów ruszył, a dziewczę przyobleczone w miękki jednocześciowy dres z kapturem imitujący futro fretki było bardzo przejęte myślą, która pojawiła się w jej głowie.
– To następna pułapka! – czy to była szansa, żeby zrehabilitować się w ich oczach? Być może. Nie chciała, by uważały ja za aż tak bezużyteczną. – Te pułapki nie robiły krzywdy, nawet ta zbroja nie miała nawet halabardy jak w opowieściach. A co jeśli... ten były mąż wiedział, że w posiadłości zostały jej pamiątki i te zabezpieczenia są przyszykowane na nią właśnie? Na tę byłą żonę? Złoty guzik go zaalarmuje i on przyjdzie tutaj wywyższać się nad nią i może ją szantażować. Złodziei się eliminuje, ale to gra psychologiczna! Wyłącznik na pewno nie jest przy szafce, żeby sama mogła go znaleźć. Prawdziwy wyłącznik będzie gdzieś indziej. Gdzie mógłby na nią patrzeć i chełpić się. – Rozejrzała się po gabinecie i biurko wydawało się naturalnym kierunkiem. Katedra. Tron. Bardzo męskie.
Pobiegła więc do biurka i z entuzjazmem godnym dwudziestolatki zaczęła przetrzepywać szuflady w poszukiwaniu drugiego dna.
Nie żeby to zrobiła celowo. Właściwie było to całkiem przypadkiem, ale kiedy usłyszała - kiedy wszystkie usłyszały kliknięcie, a pędy zaczęły się rozluźniać, Keyleth szybko połączyła kropeczki i uniosła zwycięsko tubę sygnowaną pieczęciami Wizengamotu. Nie miała pojęcia, że w środku znajdowały się papiery rozwodowe. Czy tam... pergaminy rozwodowe.
Chyba popsuły gospodarzowi bardzo widowiskową scenę. Nie żeby ona mogła się kiedykolwiek udać. To były chyba jego pobożne życzenia, zbyt wiele składowych podczas tego scenariusza mogło pójść nie tak, ale kto by tam rozliczał oszalałego z rozpaczy (?) mężczyznę z logiki.
Najważniejsze że Pani Ceolsige była wolna, a Keyleth miała bardzo dużą nadzieję, że odkupiła swoje winy.
– Czy to znaczy, że pójdziemy potem na ciastko... razem? – zapytała z nadzieją pani Lucy, bo chociaż była człowiekiem a nie fretką, to jakoś tak intuicyjnie chciała dostać smaczka za udaną sztuczkę. Albo po prostu była głodna. Tak. To był absolutnie normalny stan, po całych dwóch godzinach niejedzenia.
Pani Lucy znalazła tymczasem złoty przycisk, który miałby wyswobodzić panią Ceolsige i wszystko wyglądało idealnie, ale...
– Nie! Nie rób tego! – krzyknęła gwałtownie łapiąc panią Lucy za nadgarstek i przez moment przez bardzo krótki moment zwróciła uwagę na to, że jej skóra jest chłodniejsza niż powinna.
Ale kto normalny zakładałby, że owa jedna trzecia społeczności to właśnie ich zleceniodawczyni?
Nawet jeśli była ich trójka.
Nie żeby Keyleth była normalna. Aż tak.
W każdym razie teraz czas znów ruszył, a dziewczę przyobleczone w miękki jednocześciowy dres z kapturem imitujący futro fretki było bardzo przejęte myślą, która pojawiła się w jej głowie.
– To następna pułapka! – czy to była szansa, żeby zrehabilitować się w ich oczach? Być może. Nie chciała, by uważały ja za aż tak bezużyteczną. – Te pułapki nie robiły krzywdy, nawet ta zbroja nie miała nawet halabardy jak w opowieściach. A co jeśli... ten były mąż wiedział, że w posiadłości zostały jej pamiątki i te zabezpieczenia są przyszykowane na nią właśnie? Na tę byłą żonę? Złoty guzik go zaalarmuje i on przyjdzie tutaj wywyższać się nad nią i może ją szantażować. Złodziei się eliminuje, ale to gra psychologiczna! Wyłącznik na pewno nie jest przy szafce, żeby sama mogła go znaleźć. Prawdziwy wyłącznik będzie gdzieś indziej. Gdzie mógłby na nią patrzeć i chełpić się. – Rozejrzała się po gabinecie i biurko wydawało się naturalnym kierunkiem. Katedra. Tron. Bardzo męskie.
Pobiegła więc do biurka i z entuzjazmem godnym dwudziestolatki zaczęła przetrzepywać szuflady w poszukiwaniu drugiego dna.
Nie żeby to zrobiła celowo. Właściwie było to całkiem przypadkiem, ale kiedy usłyszała - kiedy wszystkie usłyszały kliknięcie, a pędy zaczęły się rozluźniać, Keyleth szybko połączyła kropeczki i uniosła zwycięsko tubę sygnowaną pieczęciami Wizengamotu. Nie miała pojęcia, że w środku znajdowały się papiery rozwodowe. Czy tam... pergaminy rozwodowe.
Chyba popsuły gospodarzowi bardzo widowiskową scenę. Nie żeby ona mogła się kiedykolwiek udać. To były chyba jego pobożne życzenia, zbyt wiele składowych podczas tego scenariusza mogło pójść nie tak, ale kto by tam rozliczał oszalałego z rozpaczy (?) mężczyznę z logiki.
Najważniejsze że Pani Ceolsige była wolna, a Keyleth miała bardzo dużą nadzieję, że odkupiła swoje winy.
– Czy to znaczy, że pójdziemy potem na ciastko... razem? – zapytała z nadzieją pani Lucy, bo chociaż była człowiekiem a nie fretką, to jakoś tak intuicyjnie chciała dostać smaczka za udaną sztuczkę. Albo po prostu była głodna. Tak. To był absolutnie normalny stan, po całych dwóch godzinach niejedzenia.