Sowa Christophera

Jeśli nie jesteś bogaty/nie znasz go osobiście, wiadomość odbierze asystentka.

Londyn, kiedyś-tam

Mój drogi Christopherze,

coś mi się obiło o uszy. To bardzo miło z Twojej strony, że o mnie pomyślałeś. Dawno nie mieliśmy okazji porozmawiać.

Nie mówię nie, ale jesteś pewien, że to dobry pomysł? Nie mam obycia w pokazach, a mój zawód łączy się z nieplanowanymi kontuzjami… I zdaje mi się, że ostatnio trochę schudłam. Ale z ciekawości – jaki to projekt?

Victoria

Mój drogi Christopherze,

Dobrze, muszę to przyznać – masz moją ciekawość. Odważna zagrywka – zatrudnić w roli modelek kobiety, które być może niewiele mają wspólnego z taką pracą. Mam nadzieję jednak, że moje słowa Cię nie zniechęcają, ja naprawdę uważam to za bardzo śmiałe (w tym pozytywnym znaczeniu) posunięcie.

Ty tu jesteś ekspertem, nie będę się z tym spierać. Ale być może rzeczywiście najlepiej byłoby się spotkać i porozmawiać, jak wiemy – papier jest w stanie przyjąć wszystko i jest to marna namiastka spotkania twarzą w twarz. Kiedy masz czas? Spróbuję jakoś dopasować mój grafik.

Victoria

Londyn, 05.07.1972

Więcej informacji o wydarzeniu wkrótce 

@Christopher Rosier

10.09.1972, Londyn

Christopherze,

wiele razy tamtej nocy przebiegałam po Pokątnej i wydaje mi się, że Wasza rodzinna pracownia ocalała, ale jak Ty się czujesz? Czy wszystko jest w porządku? A jeśli nie – to czy potrzebujesz, albo potrzebujecie jakiejś pomocy?

Słyszałam też plotki po weselu u Blacków, że podobno się zaręczyłeś… To prawda? Czy to kolejne dziwne wnioski spragnionych ploteczek ciotuniek? Nie wiem czy gratulować, czy wręcz przeciwnie.

Tak czy siak, gdybyś tylko czegoś potrzebował, to jestem.

Buziaki,

Victoria