1972, Wiosna | 30 maja | Słońce i Księżyc - Nasza mała rzeczywistość

Dotknęła lekko ręki Erika. Księżyc w tej rodzinie miał dość szczególne znaczenie, właśnie przez jednego z członków tej familii. Dla Mav – cóż, miała w swoim sercu jeszcze jednego wilkołaka, tego chyba jednak – niestety – próżno było szukać na tym zgromadzeniu. A może jednak, tak po prostu, było lepiej…?
  Mimo wszystko, ten księżyc nie był wyrokiem. Szczyt pełni przypadał na jakieś dwie noce temu, wtedy też kryjówka Erika była pilnowana przez dwie kobiety. Dwie, bo w obliczu dziwnego widma, na jakie się natknęły, Bones nie mogła tak po prostu się zawinąć i pójść spać.
  Choć też „pójść spać” to stwierdzenie mocno na wyrost.
  - Chyba tak. Słońce i księżyc, jednocześnie na niebie... – wymruczała cicho. Znaczy, jakby… zdarzało się, że obie te tarcze jednocześnie wędrowały przez nieboskłon, ale tu i teraz… w świetle słońca z reguły nie było widać gwiazd.
  W świetle słońca niebo zachowywało najczystszy błękit, nieskalany innymi, mrugającymi punktami. Tutaj jednak… tutaj zaświeciła gwiazda. A Mavelle poczuła spokój, jaki nie był jej dany od dawna.
  - Nie jestem pewna, czy istnieją uroki, zdolne spowić całe miasteczko i każdego, kto przekracza jego granice – przyznała po chwili zastanowienia. Tak może byłoby prościej, ale… podskórnie czuła, że przyczyny, zapewne, należy upatrywać w jednym wydarzeniu – Tak że obstawiałabym Beltane. Pamiętasz ostrzeżenie? – wyrzekła cicho, bardzo cicho, żeby przypadkiem nikt inny nie usłyszał tych słów.
  Oderwała się w końcu od nieba, sięgnęła po pączka, nie przejmując się tym, że od tego rodzaju słodkości zawsze lepiły się jej palce. Choćby nie wiadomo ile je oblizywała. Po prostu… pączek. To jedno słowo świadczyło o wszystkim.
  Kolejne zerknięcie w niebo, przetykane pracowitym przeżuwaniem pączka. Popadła w zadumę, zdając się puszczać mimo uszu prowadzoną obok rozmowę. Czy naprawdę o wszystkim zapomną? Odpowiedź na to pytanie…
  .. drgnęła, gdy nadzienie pączka postanowiło uciec i skapnąć. Zaklęła cicho, z wybitnie nieszczęśliwą miną, wracając tym samym na ziemię. No nie. Po prostu… no nie.
  - Jak amnezjatorzy nie spaprzą roboty, to myślę, że powinni – mruknęła, próbując opanować pączka. Cóż, niestety, takie rzeczy potrafiły płatać figla…
  … po czym zachichotała, gdy do jej uszu dotarło pytanie dziennikarki. Rzuciła rozbawione spojrzenie w stronę niewielkiej grupki mugoli, niemniej… nie, nie zdecydowała się na wyjaśnianie, czy to możliwe czy nie. Z różnych powodów.

Uśmiech na buzi Ururu trochę osłabł. Poświęcił kilka sekund na rozważenie słów Perseusa. Nie dlatego, że wyczuł w nich jakąś głębię, ale odpowiedź na jego pytanie była niejasna. Oczekiwał prostego "tak" lub "nie". Wszelkie pochodne tego w stylu "jak najbardziej", czy "jeszcze jak", miały również jednoznaczne brzmienie. Tym razem nie wiedział, co myśleć. Przerwa pomiędzy słowem "chciałbym" i "być" stanowiła potężną zagadkę. Mężczyzna "czasami chciałby" być mugolem i wzdychał na możliwością "bycia nieświadomym zagrożenia"? Czy może w "czasami chciałbym być nieświadom zagrożenia" nie ma w sobie odpowiedzi na pytanie Marqueza?

Ururu potrafił rozdrabniać takie banalne sprawy na części pierwsze i Black z pewnością mógł uznać chłopaka za opóźnionego w rozwoju, gdyż dobrą chwilę zajęła mu zewnętrzna reakcja na odpowiedź.

— Przepraszam więc za przerwanie rozmowy — uśmiechnął się i odszedł.

Chciał zaczepić kolejną grupę ludzi, gdy w oczy wpadł mu stół z jedzeniem. To prawda, troszkę był głodny, ale raczej nie znajdzie tutaj niczego dla osób z jego specyficzną dietą. Rzucił jednak okiem na lokalne przysmaki, kiedy w oczy wpadła mu pudełko Surströmmingu. Dołączona do niego instrukcja sprawiała wrażenie, że w środku schowany był co najmniej dementor.

Ururu podszedł bliżej i otworzył puszkę Pandory. Smród sfermentowanej ryby rozniósł się wokół niego. Z pewnością mało kto w otoczeniu był przyzwyczajony do takich woni, a na pewno nikt nie spodziewał się takiej eksplozji wrażeń. Marquez nieco skrzywił się, ale wytrzymał to lepiej, niż przeciętny człowiek. Może dlatego, że sam był jak sfermentowany śledź.

Zgodnie z instrukcją, przygotował sobie kanapkę, rezygnując z popitku. Następnie ze śmierdzącą potrawą przeszedł znów obok Perseusa, tym razem kierując się do Phillisa.

— Przepraszam, czy jest pan mugolem? A może chociaż potrafiłby mi pan wskazać, kto ze zgromadzonych nim jest? — spytał z uśmiechem pełnym ekscytacji i śmierdzącą kanapką na talerzyku w dłoni.

Uśmiechnął się przyjaźnie do Nory kiedy ta uścisnęła jego dłoń. Ufff, nie wyszło tak źle Odetchnął z ulgą, ponieważ naprawdę nie chciał zrobić złego wrażenia, wszak wizja pączków naprawdę była bardzo kusząca i nie chciał zostać skreślony z listy osób mogących ich skosztować z powodu takiej błahostki. Nie wybaczyłby sobie tego nigdy... albo do jutra co najmniej.

- Prawda, chociaż bardzo gorąco. Z całym szacunkiem ale nie są to klimaty w których mógłbym przebywać jakoś dłużej. Bardzo gorąco, tak jak sama wspominasz - zgodził się z ojcem odpowiadając przy okazji Guinevere - Chyba... Tam przy piramidach? Kair? - odparł - Nie jestem pewien, a nie chcę też niczego przekręcić plus było to całkiem dawno temu, więc też nie bardzo pamiętam - przyznał, tłumacząc przy okazji swoje zachowanie. Gdyby nie słowa Dagura to nawet by sobie nie przypomniał, że rzeczywiście tam kiedyś byli. Jako miejsce wycieczkowe czy na krótki urlop było jak najbardziej w porządku ale mieszkanie tam na stałe brzmiało co najmniej jak jakieś wyzwanie.

Hjalmar pokiwał głową na zgodę z Laurentem. Byłoby bardzo dobrze gdyby Pandora tutaj była ale nie można było mieć wszystkiego, prawda? Niby coś tam jej wspominał o dzisiejszym wydarzeniu ale z drugiej strony jemu samemu zdarzało się zapominać o wielu rzeczach o których wspominała mu Prewettówna albo w zasadzie ktokolwiek. Ot, takie zrządzenie losu.

Nordgersim postąpił, a może wręcz podkradł pomysł od Brenny i też na razie witał sąsiadów gestem głowy i dłoni. Hjalmar miał zamiar pogadać z nimi przy wielkim stole biesiadnym, gdzie chciał wszystkiego spróbować i otworzyć puszkę Pandory... znaczy nie dosłownie, ponieważ chodzi oczywiście o te śledzie, które sam tutaj przyniósł.

Kiedy poczuł "to" uczucie, przeniósł spojrzenie na niebo. Nie wiedział z czego to wynika, a trochę obawiał się aby przypadkiem nie odezwało się w nim jego drugie ja. Nic się jednak nie działo, a sam zainteresowany czuł po prostu spokój, harmonie, porządek. Było po prostu błogo i wspaniale - każda kolejna sekunda wpatrywania się w tą anomalię sprawiała, że było świetnie - Też to... Czujecie? - zapytał zgromadzonej wokół grupy, przenosząc spojrzenie na Brennę, która była przecież encyklopedią na wszelkie przypadłości, formułki czy reguły prawne - To chyba znak, że pora podejść do stołu aby zobaczyć co tam dobrego zostało naszykowane przez nas wszystkich - zaoferował całej ferajnie z którą aktualnie się znajdował.

Gdyby ktoś jej powiedział z miesiąc, może dwa temu, że pewnego dnia z własnej woli pójdzie na piknik pełen mugoli, gdzie nad głowami będzie im przyświecało nie tylko słońce, ale i księżyc, powiedziałaby jedno: Dolohov, przestań, kurwa, ćpać.
Na dobrą sprawę tylko on mógł przewidzieć takie następstwo tego, co łączyło ją z Moodym, bo w najśmielszych snach nie posądzałaby się o posunięcie się dla tego gościa tak daleko. Traciła głowę? Prawdopodobnie. Ostatnie miesiące były szaloną przejażdżką kolejką górską i chociaż na początku robiła wszystko, żeby wysiąść, tak w pewnym momencie chyba zaakceptowała swój los i przestała się wyrywać. Ba, nawet chyba zaczęła to lubić.
I pewnie wielu powiedziałoby: Eden, nie dramatyzuj, to są tylko mugole. No dobrze, może nie gryźli, ale ona nie nawykła do takiego towarzystwa, toteż naprawdę czuła się, jakby ktoś zapomniał pozamykać klatki w lokalnym zoo i wszystkie zwierzęta zbiegły się do Doliny oglądać fenomen astronomiczny. O nim samym też nie wiedziała, co sądzić, i prawdopodobnie ignorowałaby go skrzętnie, gdyby nie zaproszenie na piknik. Ostatnimi czasami generalnie wiedziała tyle, że nic nie wiedziała, co z jednej strony stawiało ją na równi z greckimi filozofami, ale z drugiej fatalnie robiło jej reputacji osoby, co pozjadała wszystkie rozumy.
- Alek, wiesz co - zaczęła nagle, kiedy już oczyma byli w stanie objąć ludzi zebranych na pikniku, ale jeszcze byli zbyt daleko, by być przez kogokolwiek zasłyszanym. - Obawiam się, że jeśli nie przestaniesz zapraszać mnie na zgromadzenia, do których pasuję jak garboróg do karety, to ludzie zaczną się orientować, że nas łączy coś więcej, niż tylko stara przyjaźń - oświadczyła zbolałym tonem, odwracając się na moment w kierunku Alastora, kiedy już oceniła sytuację malującą się przed nimi i stwierdziła, że niepotrzebnie przyszła tu na trzeźwo. Dopiero po kilku mrugnięciach, kiedy dotarło do niej, w jakim tonie to wszystko powiedziała, poczuła potrzebę się zreflektować. - Żeby nie było, że się ciebie wstydzę. Po prostu nie lubię, jak o mnie wypisują dyrdymały w Czarownicy. - Położyła dłoń na jego ramieniu, choć tak naprawdę po prostu chciała złapać go za rękę, ale ta głupia przyzwoitość, może nawet lęk przed prawdą wychodzącą na jaw, powstrzymały ją od czułego gestu. Westchnęła ciężko, czując, że pewnie zaraz się pokłócą, bo przecież ostatnim razem też przez szlamy im się wszystko posypało. No, głównie to przez jej niewyparzony język, ale o mugoli się rozeszło. Poniekąd też dlatego zgodziła się tu przyjść - desperacko chciała mu udowodnić, że nie taki diabeł straszny, jak go malują. Nawet jeśli to obłuda.
Wtedy na karku poczuła zbliżające się niebezpieczeństwo; nie umiała opisać, skąd nagłe poczucie zagrożenia, ale im dłużej się nad tym zastanawiała, tym bardziej pewna była, że to nie jest jedynie złudzenie. Dosłownie spięła się cała, po czym odwróciła głowę przez ramię i zobaczyła biegnącego w ich stronę Botta. Oczy miał utkwione w swoim ukochanym oczywiście, ona była dla niego tutaj tylko tłem. Eden wzniosła spojrzenie ku niebu.
- Coś mi się właśnie zdawało, że czuję w powietrzu zapach magicznej fasolki o smaku piątego koła u wozu - mruknęła pod nosem, po czym założyła ręce na piersi. Powinna była zostać w domu.

Nienawidziła się spóźniać, a przez tę kobietę oczywiście tak się stało! Całe szczęście, że nie mieszkały razem każdego dnia, bo jak świat kochała, tak trafiłaby do Azkabanu za matkobójstwo. Prychnęła na nią jeszcze na odchodne, po tym, jak przez dwie godziny na jej durnym przyjęciu musiała być perfekcyjną, niesamowicie nudną córką. A prawdziwa, dobra zabawa czekała w Dolinie, gdzie miało być mnóstwo bliskich jej osób. Jak mogłaby zrezygnować z takiego wieczoru? Owszem, Pandora miała napięty grafik przez wszystkie swoje zlecenia oraz wykopaliska, ale zawsze starała się coś wymyślić. Gdy dostrzegła tarcze zegara w holu ich posiadłości, pokręciła głową z niedowierzaniem i teleportowała się, ignorując już nagląca potrzebę przebrania się z tej cholernej sukienki.
Pojawiła się ze świstem, mając zamknięte oczy, bo w pierwszych sekundach uczucie towarzyszące żołądkowi po teleportacji nie było wcale przyjemne. Świeże powietrze omiotło jej twarz, brunetka uśmiechnęła się lekko, czując na skórze przyjemny dreszczyk, pobudzający. Po tym paskudnie nudnym wieczorku przypominało to rześką kąpiel. Rozmaite zapachy niesione przez kołyszący materiałem różowej sukienki wiatr, wdzierały się jej do nosa. Pachniało już latem. Uniosła dłoń, wyciągając z włosów ozdobną spinkę i pozwalając, aby te rozsypały się po plecach i ramionach, ruszyła do przodu, spinkę wrzucając do niewielkiej torebki, którą miała.
Zejście z małego wzgórza na szpilkach okazało się wyzwaniem, szczególnie gdy interesowało ją wszystko dookoła, tylko nie pod własne nogi. Zapatrzyła się właśnie na jednego z gości, gdy straciła równowagę i brzydko przeklęła pod nosem, czując, jak leci w dół. Los chciał, że jej ofiarą padł Czarodziej - chyba równie zszokowany co ona, chociaż on przynajmniej nie zgubił butów, co przy szpilkach nie było jakieś trudne. Spojrzała na niego z góry przepraszająco, kręcąc głową.
- Przepraszam Pana bardzo, to wszystko przez moją matkę. I te cholerne buty! A buty podobno mają zaprowadzać do dobrych miejsc i wspomnień, nie przekształcać w taran. Nic się Panu nie stało?- wyjaśniła z bezradnym wzruszeniem ramion, mając tylko nadzieję, że nie zrobiła mu krzywdy i nie był jakimś zadufanym w sobie snobem, który pozwałby ją i skończyłaby w Azkabanie za zamach na urzędnika czy coś podobnego. Dziewczyna przyglądała mu się chwilę, zanim oprzytomniała i spróbowała okiełznać warstwy tiulu, aby wstać i poczuć pod stopami trawę, bo nawet nie pomyślała o szukaniu zagubionych butów. Pięknie, nie dość, że się spóźniła, to wyglądała jak wyrób cukierniczy i już się na kogoś wywaliła. A wszystko przez Ayday. - Widzi Pan, chociaż staranowała Pana miękka beza z tiulu, a nie jakaś nadziana szpikulcami... - urwała, jakby nie mogła znaleźć słowa, pokręciła znów głową, zaciskając w dłoniach lekkie warstwy materiału. Podniosła spojrzenie na towarzyszącą mu parę i uśmiechnęła się jedynie bezradnie, jakby nie mogła nic więcej zrobić i poradzić na tę wywrotkę. Swoją drogą, blondynka była naprawdę zjawiskowa. Zwilżyła wargi, wciąż pokryte szminką.
Gdy udało się im w końcu wstać, poprawiła sukienkę i omiotła ich wzrokiem, uśmiechając się przyjaźnie. Turczynka wcale nie wyglądała, jakby wywalenie się i staranowanie drugiego człowieka było końcem świata i jej wizerunku. Ruchem głowy odrzuciła brązowe pasma włosów na plecy.
- Pandora, miło mi. - przedstawiła się przy okazji, a potem rozejrzała się dookoła w poszukiwaniu swoich butów. Gdy tylko je znajdzie, musi znaleźć Laurenta, Hjalmara i pozostałych, którzy mogli tu być. Ba, pewnie na nią czekali, a stęskniła się za nimi wszystkimi potwornie.

Bertie kręcił się to tu, to tam, zagadując mugoli. Aktualna sytuacja byłą dla niego niczym przedwczesna gwiazdka i korzystał z niej niemal pełnymi garściami. Bo przecież jakżeby mógł inaczej? Oto miał okazję uzyskać odpowiedzi na wszelkie gnębiące go pytania (głównie kulinarne i dotyczące mugolskich pojazdów) bez wzbudzania jakichkolwiek podejrzeń w magicznym społeczeństwie czy zgłaszania jego zainteresowania odpowiednim organom działania.
Właśnie dyskutował o sposobach przetwarzania produktów mleczarskich, kiedy poczuł jak coś w otoczeniu zmienia się znacznie. Znaczy, w sumie to nie zmieniło się absolutnie nic, ale według Bertiego właśnie zatrząsł się cały jego świat mentalny, tym bardziej kiedy rozejrzał się dookoła i jego spojrzenie padło na sylwetkę Alastora.
Bott uśmiechnął się grzecznie do swojego rozmówcy, pokiwał głową ze zrozumieniem, a potem bardzo zgrabnie zakończył wątek, oferując mężczyźnie magiczną fasolkę. Ten trafił na tę, która sprawia że para idzie ci z uszu, co było natomiast idealnym momentem do ewakuacji. Bertie zaśmiał się więc, poklepał rozmówcę po plecach, zapewniając że zaraz minie, wręczył mu paczkę cukierków, a potem odwrócił się i ruszył w kierunku swojego celu.
Szedł jak po sznurku, sprawnie wymijając ewentualne grupki ludzi dzielące go od Moody'ego, wyciągając krok w wyraźnym podekscytowaniu, w sumie to przez pewien czas w ogóle nie zauważając, że znajdowała się obok niego Eden. Na tę spojrzenie trafiło dopiero w momencie, gdy znajdował się praktycznie obok, a oni też już znajdowali się zaledwie parę większych kroków od stołów. Uśmiechnął się do nich i zamknął Alastora w mocnym uścisku.
- Jak dobrze was widzieć! - oznajmił jowialnie, kiedy już puścił Alka i spojrzał na towarzyszącą mu Lestrange. - Eden - bo chyba mogli już sobie mówić po imieniu? - Nie spodziewałem się ciebie tutaj, ale to wcale nie znaczy, że mniej cieszy mnie twoja obecność. Nawet przeciwnie - uśmiechnął się do niej szeroko. Miał zamiar zaproponować im jedną z przyniesionych nalewek, albo owocową tarte, albo naręcze fasolek wszystkich smaków, ale w ręce wpadła mu jakaś czarownica.
Dosłownie w sumie, bo wypadła z butów i runęła do przodu, a Bertie widząc kątem oka ruch, wyciągnął w jej kierunku dłonie, chcąc uratować ją od niechybnego upadku.
- Jeszcze nie spotkałem się z tym, żeby ktoś dosłownie wyskoczył z butów na mój widok - zażartował, patrząc jednak na nią z troską, a potem na wspomniane przez nie buty. - Ale ale, wszystko z panienką w porządku? Kostka na miejscu? proszę się o mnie absolutnie nie martwić - objął ją pewnie, pomagając pozbierać się po upadku i stanąć na nogi.
- Ah, beza. Jeden z moich ulubionych deserów - i wyglądało na to, jakby rzucił to absolutnie szczerze, mając na myśli oczywiście wybór cukierniczy. - Proszę mi mówić Bertie. Mnie również niezmiernie miło - uśmiechnął się do Pandory ciepło, mówiąc do niej trochę z taką miną, jakby spotkanie jej było najlepszą rzeczą, jaka mu się w życiu przytrafiła, ale prawdę mówiąc Bertie wyglądał tak często. - Może poszukamy twoich butów? Bo chodzenie boso po trawie może być przyjemne, szczególnie pod koniec maja, ale kiedy zrobi się chłodniej, może to skutkować przeziębieniem. Niestety, ale wiem co mówię.

Stwierdzenia Brenny o tym, że być może nie jest to księżyc ich nieba nie skomentowała. Nie miała na ten temat zbyt wiele do powiedzenia, bo jakoś nigdy szczególnie nie interesowała się gwiazdami, planetami, ogólnie astronomią. Nie czuła się na tyle świadoma, żeby to komentować.

Na polanie było tłoczno, pojawiło się tu również wielu mugoli, póki co jednak nie było jej dane się z nimi bliżej poznać. Została bowiem otoczona całkiem kolorowym kręgiem czarodziejów.

Poczuła, że Brenna sięgnęła po jej dłoń, kiedy pojawił się obok nich olbrzym. Sprawiło to, że strach się ulotnił, jakby sama świadomość, że przyjaciółka jest tuż obok, nigdzie się nie wybiera wystarczała. To nie to, że panna Figg miała jakieś uprzedzenia, pojawił się jedynie lęk przed tym, co nieznane, a sam rozmiar Dagura był imponujący. Mógłby ją najpewniej zdeptać, gdyby jej nie zauważył.

- Właśnie widzę, że pojawiło się tu wiele ciekawych twarzy. To przyjemność poznać wszystkich państwa. - Dodała jeszcze w głos, żeby mieli tego świadomość.

Zarumieniła się, kiedy Laurent zaczął wychwalać jej wypieki. Sprawił jej tym ogromną przyjemność. - Laurent, nie przesadzaj, jeszcze się państwo rozczarują. - Tego oczywiście by nie chciała. Starała się zawsze spełniać oczekiwania wszystkich swoich klientów, jednak nie było osoby, która byłaby w stanie zadowolić każdego. Upodobania bywały różne.

Uniosła głowę, aby przypatrzeć się zjawisku na niebie. Budziło się w niej uczucie dziwnego spokoju, mimo tych wszystkich okropnych wydarzeń, które ostatnio miały miejsce. Wpatrywała się w nie dłuższą chwilą, wtedy odezwał się Hjalmar. - Bardzo dobry pomysł, widzę tutaj wiele obcych twarzy, a chętnie bym się zapoznała z waszymi sąsiadami. Muszą mieć wiele ciekawych historii do opowiedzenia. - Wypadałoby się pobratać z niemagicznymi, póki jeszcze siedzieli tutaj z nimi i pamiętali o wszystkim.

Pojawienie się Dagura w towarzystwie zawsze wywoływało rozmaite reakcje, tak było i tym razem. Jedna z kobiet, którą postanowił przywitał, wydawała się nerwowa z natury. Dotąd ludzie nie uciekali z krzykiem na jego widok, za wyjątkiem sytuacji, w których się wściekał. Gdyby ktokolwiek chciał zagrozić jego rodzinie to dopiero wtedy dowiedzieliby się, jak wielkim zagrożeniem jest wściekły półolbrzym, uzbrojony w topór i swoją różdżkę. Przekonywały się o tym również szczury, które pałętały się po terenie ich posesji. Dagur nie znosił tych małych szkodników. Na co dzień bywał względnie łagodny, choć rubaszny. Po prostu był sobą.

— Chyba się mnie pani nie boi? — Zapytał wprost spoglądając na speszoną Norę, nie wyglądając na złego ani zasmuconego, a na bardziej rozbawionego. Po nim większość tego typu rzeczy spływało niczym woda po kaczce. Przynajmniej dopóki nikt nie próbował go bezpośrednio obrazić, nie lżył po jego rodzinie. Coś takiego mogło być ostatnią rzeczą, jaką taki śmiałek zrobiłby w swoim życiu.

— Nie byłem dotąd w prowadzonej przez Panią cukierni. Skoro Panią tak zachwalają to muszę się wstąpić na chwilkę. — Przyznał z nieukrywanym zainteresowaniem, spoglądając znów na Norę. Patrząc na jego ogólne gabaryty to złożyłby tam większe zamówienie.

— Mój syn dużo o Pani opowiadał. Bardzo doceniam to, że pomogła mu Pani z tymi wszystkimi formalnościami od razu po naszym przybyciu do Anglii. Powinna Pani nas kiedyś odwiedzić. — Zagadnął do Brenny, o której naprawdę sporo nasłuchał się od swojego pierworodnego. Poruszył kwestię udziału Brenny w dopełnianiu wszystkich formalności dotyczących likantropii jego syna, jednocześnie nie podając jej występowania do publicznej wiadomości. Anglicy traktowali to jako coś negatywnego, w przeciwieństwie do niego. Nazywał syna ulfhedhnarem i było to w pełni zasłużone miano. Jego dom pozostawał zawsze otwarty dla przyjaciół jego syna i dlatego zaprosił Brennę, chcąc ją lepiej poznać.

— Moje również nie, ale nasi przodkowie opłynęli kawał świata i pod tym względem nie możemy być od nich gorsi. — Zwrócił się zaraz po swoim synu do Ginevry. W przeciwieństwie do swoich przodków, nie wyruszali w świat na wyprawy łupieżcze, tylko dla poznawania innych kultur i niesienia w świat ich własnej. Co również czynili ich przodkowie, którzy tak naprawdę nie byli żądnymi krwi barbarzyńcami.

— Tam chyba wszędzie są piramidy, synu. To jednak był Kair. Bardzo nam się tam podobało, pomimo panującego tam gorąca i wszechobecnego piasku. Przywieźliśmy trochę pamiątek z naszej wyprawy. — Nie było to dalekie od prawdy stwierdzenie, że Egipt praktycznie stał piramidami. A przynajmniej on tak sądził. Kair wydawał się najpopularniejszą destynacją. Podczas ich wycieczki zdarzało mu się czasem narzekać na to gorąco i na piasek w brodzie, choć to nie powstrzymało go przed zwiedzaniem Kairu.

Stojący w pobliżu syna i otoczony jego znajomymi, spoglądał co jakiś na widniejące na nieboskłonie słońce i księżyc. W tym samym czasie. Pojawienie się pierwszej gwiazdy sprawiło, że poczuł się... inaczej. Wypełnił go prawdziwy spokój i harmonię, jaką powinna cechować równowaga. Poczuł się jeszcze lepiej, poddając się tej błogości.

— Ja czuję, synu. Całym sobą. — Przyznał. — Mogę otworzyć beczkę Brennivín, o ile ktoś już tego nie zrobił. — Zaproponował, uznając że uroczyste otwarcie beczki to byłoby coś. Zwłaszcza, gdyby wszyscy znajomi jego syna zapragnęli spróbować pędzonej przez niego wódki.

Allan Bigsby

Bijące od Bigsby'ego rozczarowanie, nie wydawało się być wywołane niesmacznym żartem. Mężczyzna utonął na moment gdzieś w innym świecie, oczy wpatrzone niby w ogień, w rzeczywistości wpatrywały się w jakieś miejsce poza nim. Wszystko działo się w głowie. Zamyślenie, w jakie wpadł, uniemożliwiło mu zareagowanie na powitanie Laurenta z należytym dorosłym ludziom obyciem. W pierwszej chwili zdawało się, że nie odpowie wcale - jakby w ogóle tego „dobry wieczór” nie usłyszał. Potem lekko podskoczył na siedzisku, jakby obecność czarodzieja go wystraszyła. Zrobił minę godną dziecka próbującego wyliczyć w głowie wynik zadania podanego mu przy tablicy i...
- A jest wieczór? Dobrej nie-nie-wiem-do-końca-jakiej pory dnia... Wybaczy pan, straciłem rachubę jakoś na początku miesiąca.
Bigsby pogładził palcami pokaźny wąsik, który zakręcił za pomocą jakiegoś specyfiku, prawdopodobnie mugolskiego odpowiednika Ulizanny, następnie widząc wyciągniętą dłoń Laurenta, pośpiesznie podał mu swoją.
- Allan Bigsby. Pan mi nazwiska nie przedstawił - i ten nie czuł się tym w żaden sposób urażony - ja swoje przedstawiam, bo nikt, nawet własna matka, do mnie Allan nie mówi. I gdzieżby - machnął tą ręką, co mu przed chwilą podał. - Usiadłem sam, bo chciałem trochę poubolewać nad tym, że to już koniec, a dzisiaj rano przeszukali mój dom i zabrali wszystkie dzienniki, w których znajdowały się moje wiersze... Nadziei już nie mam, że cokolwiek mi po tym wszystkim zostanie poza pustką w głowie, ale... Ileż się można nad sobą użalać...
Nie wyglądało na to, aby miał stać się mniej wylewny...

Tia Lewis i Lillian Mills

Tia Lewis zmarszczyła brwi i uśmiechnęła się zawadiacko, kiedy zauważyła, że swoim buńczucznym żartem rozbawiła dwie, śliczne dziewczyny. Obie, to znaczy ona i Lillian, postanowiły porzucić użalającego się nad sobą Allana i zbliżyć się do stołu. Tia szła pierwsza, z obu kobiet wyglądała na ogólnie pewniejszą siebie - upięte blond włosy już dawno się roztrzepały, sukienkę poplamiła winem (to była mała plama nad kolanem, ale była) dwie minuty po wyjściu z domu i miała dosyć szeroką przerwę pomiędzy jedynkami, ale szła przed siebie tak dumnie, z tak wysoko uniesionym podbródkiem, jak gdyby trawa Doliny Godryka stała się na moment wybiegiem na pokazie mody. Lillian była ruda, piegowata i cichutka, tak ciuchutka, że kiedy jej koleżanka... kochanka... (kim one dla siebie były?) no kiedy Tia powiedziała wesoło:
- Cześć, ślicznotko - skierowane bezpośrednio do Guinevere, tonem wskazującym na bezpośredni flirt, Lillian stojąc z krok za nią, uniosła w górę trzęsącą się rękę i pomachała nią, zupełnie jakby nie znajdowała się tuż obok i nie mogła powiedzieć „witajcie” na głos.
- Nie mam zielonego, różowego, ani czerrrwonego pojęcia czym jest shoarma, ale jeżeli to ma coś wspólnego z tobą, to pewnie musimy tego spróbować, zanim wymażą nam pamięć. Może ten smak przebije się przez zaklęcie.
- Oni coś mówili o hipnozie... - Szepnęła Mills.
- ŻARTUJESZ? I co, usuną nam pamięć, machając wahadełkiem...?
W waszych oczach doszukiwała się jakiejkolwiek reakcji...

Palmerowie

Ray Palmer spojrzał na Ururu z ukosa, marszcząc przy tym garbaty nos. Odpowiedź wypłynęła z jego ust po upływie kilku długich sekund.
- Mugol, w sensie ktoś, kto nie czaruje? - Zapytał, ujawniając się od razu w tym, że po pierwsze: tak, był mugolem, bo nie znał charakterystycznego dla Wielkiej Brytanii nazewnictwa niemagów, po drugie: raczej nie spędził z czarodziejami zbyt wiele czasu, bo gdyby to zrobił, to by to słowo poznał bardzo szybko. Nie zdołał jednak odpowiedzieć twierdząco, bo jego córka niemal wyrwała się z uścisku ręki, kiedy zaczęła na widok Marqueza podskakiwać.
- Tak, tak, jestesmy mugholami - pisnęła, podzielając jego ekscytację.
- Ray...
Mina jej ojca nie wyrażała niechęci, ale z pewnością dało się dostrzec w niej sporo zagubienia. Ray Palmer był jednym z tych niemagów, którzy na perspektywę utracenia pamięci spoglądali z utęsknieniem, jakby doszukiwali się w tym bezpieczeństwa.
- Nauszysz mnie czalować?

Oczyszczenie

Nie poczuliście tego nagle, ale to było zauważalne - fala zmiany nastroju, która przeobraziła jedną z nich drugą, opadała na wasze dusze niczym delikatna, wiosenna mżawka. Cokolwiek się tutaj działo, miało wpływ na wasz nastrój.

Tura trwa do 13.10. (Z zaznaczeniem, że 13.10 po uczelni zacznę pisać post MG, a nie dopiero następnego dnia. Czyli tura trwa do 13.10 około godziny 19-20.)

- A nad Anglią czasem świeci słońce, pewnie z podobną częstotliwością… mam na myśli to bez księżyców – odparła Brenna do Guinevere, z przyjaznym uśmiechem, jeszcze nim ta ruszyła bliżej parki mugoli, a potem odprowadziła spojrzeniem, Laurenta, ruszającego ku mugolom. – Zaproponowałabym, że mogę kiedyś oprowadzić po Dolinie Godryka, ale teraz dzieją się tu takie rzeczy, że…
Nawet nie dokończyła, chociaż Brennie bardzo rzadko brakowało słów. Zamiast tego machnęła ręką gdzieś w stronę nieba. Ku słońcu i księżycowi, płonącymi razem w górze.
– Tak – powiedziała do Hjalmara, i chyba trochę jej ulżyło, że to nienaturalne uczucie wciskało się nie tylko do jej głowy. Ale i trochę niepokoiła się, co tu się działo… i co mogło dotknąć wszystkich w pobliżu. Gdyby nie ściskała dłoni Nory, chyba sięgnęłaby znowu ku kieszeni z różdżką, ot tak na wszelki wypadek. Bo nie, niestety, nie umiała wyjaśnić, co tutaj się działo, wbrew temu, w co wierzył Hjalmar, była encyklopedią głównie, kiedy chodziło o mugolskie powieści…  – Jasne, chętnie kiedyś wpadnę. Chociaż zacznę od przegonienia pańskiego syna po starożytnych ruinach, skoro brak mu Kniei, te mogą się spodobać – odparła Dagurowi, a potem przeniosła spojrzenie na Norę.
– Na pewno się nie rozczarują – zapewniła miękko, skoro wszyscy ruszyli bliżej stołów, też się tam powoli przemieszczając, i ciągnąc oczywiście pannę Figg ze sobą. Zawahała się, kiedy ta wyraziła chęć poznania sąsiadów…
…ale znów nadeszło jakieś przedziwne uczucie, które jakby przez moment oczyszczało z tego całego poczucia wstydu, lęku i niepewności. Chociaż jednocześnie... jednocześnie Brenna miała trochę ochotę stąd uciekać.
Bo co jeżeli ich nastroju znowu gwałtownie się zmieni?
Tyle że w takim wypadku tym bardziej powinna tutaj zostać. Przecież nie mogła umknąć, kiedy mogły pojawić się kłopoty.
– Jasne – odparła więc w końcu, rozglądając się. – Cześć, Connor! Blair! Macie ochotę na coś dobrego? – zawołała. Dlaczego wybrała ich? Cóż… Connor Fisher mieszkał tu całe życie, więc oczywiście, że go znała. A skoro był charłakiem, to… jutro prawdopodobnie nikt nie będzie wymazywał mu pamięci. A Brenna po prostu czuła się niekomfortowo na myśl o wydzieraniu ludziom z pamięci tak dużego kawałka życia – co innego zmodyfikować parę chwil, a co innego… odebrać im tak wiele. Jakoś łatwiej było się jej zwrócić do nich. Zastanawiała się, czy wyglądają na tak zmartwionych z powodu tego, co się tutaj wyprawiało.