Percival i Isobell Macmillan (Arcykapłani)

Percival Macmillan

Arcykapłan

Mężczyzna rządzący wraz ze swoją małżonką kowenem Whitecroft. Podobnie jak reszta rodziny Macmillan nie wierzy w rozgraniczenie między dobrem a złem. Według Percivala czarna magia to manifest emocji, pokaz pierwotnych instynktów i sił czarodziejów, którzy w obecnych czasach zostali siłą wepchnięci w sztuczne ramy dobra i zła. To niezwykle uzdolniony zielarz i wytwórca świec, który doskonale wie, w jaki sposób wykorzystać naturę i rytuały, by przybliżyć się do bogów. Wspiera Isobell przy organizowaniu największych londyńskich sabatów, jego misją jest jednak kierowanie zbłąkanych dusz z powrotem na jedyną, słuszną drogę.

autorstwo: Mirabella Plunkett

Isobell Macmillan

Arcykapłanka

Kobieta rządząca kowenem Whitecroft, niezwykle oddana swojej wierze. Nie uznaje rozdziału na dobro i zło, twierdząc, że takie spojrzenie ogranicza czarodziejów i ich pierwotne instynkty. To niezwykle doświadczona twórczyni świec i kadzideł do różnych zastosowań i najzdolniejsza czarownica pochodząca z rodziny Macmillan, główna organizatorka wszystkich londyńskich sabatów. W Lithę 1972 roku próbowała odprawić czarnomagiczny rytuał na terenie Stonehenge, za co została aresztowana przez siły Ministerstwa Magii.

autorstwo: Eutierria

Wiara zajmuje bardzo ważne miejsce w życiu Lorraine, od najmłodszej lat dziecinnych silnie związanej z kowenem i kultem Matki, której pozostaje gorliwą wyznawczynią. Zarówno Arcykapłankę, jak i Arcykapłana darzy wielkim szacunkiem, nie uznaje ich jednak za autorytety moralne: nie są bogami, myśli Lorraine, przedkładająca wagę osobistych doświadczeń duchowych ponad doświadczenia kongregacyjne, a jedynie narzędziami w rękach bogów.

Chociaż tego lata dotknął ją kryzys wiary, Lorraine, powszechnie kojarzona w szeregach wyznawców Matki – zarówno wśród wiernych świeckich jak i duchowieństwa – wciąż aktywnie uczestniczy w życiu kowenu Whitecroft. Opiekuje się chórem, a choć sama śpiewa rzadko, woląc przygrywać innym na chwałę Matki, pomaga w przygotowaniu oprawy liturgicznej mszy i sabatów. Na prośbę Arcykapłana gotowa jest także prowadzić próby chóru.

Lorraine nieco zdystansowała się emocjonalnie od kowenowej wspólnoty z powodu wydarzeń, jakie miały miejsce na święcie Lithy, nie porzuciła jednak organizacji warsztatów muzycznych dedykowanych chórzystom. Obecna jest na każdym ważniejszym nabożeństwie czy spotkaniu, zajmując miejsce w ostatniej ławce u boku swojego brata stryjecznego, Baldwina.

Jagoda jest spokrewniona z Macmillanami po kądzieli i ma bliską relację z rodzicami jej zmarłej matki. Rodzina Brodzki również należy do rodzin szanujących tradycje wiary magicznej, jednak naleciałości są bardziej pogańskie. Mimo to czczenie natury pozostaje w jej wierze niezmienne.

Isobell Macmillan - Poznała ją, kiedy była jeszcze młodym podlotkiem podczas odwiedzin w Wielkiej Brytanii. Jagoda bardzo ją szanuje i uznaje jej aresztowanie za niezrozumiałe, jako osoba, która dorastała w środowisku, w którym czarnomagiczne rytuały są powszechne.

Percival Macmillan - Kolejna persona, którą Jagoda darzy ogromnym szacunkiem i zna od małego. Ma bardzo podobne poglądy dotyczące używania czarnej magii.

Zarówno Isobell, jak i Percival imponują jej i w czasach nastoletnich mogli być w pewnym sensie jej idolami.

Baldwin od najmłodszych lat jest związany z religią i kultem Matki. Nic więc dziwnego, że niedługo po ucieczce od rodziców do Londynu skierował się wprost do kowenu Whitecroft.

Zarówno Arcykapłana jak i Arcykapłankę darzy stosownym szacunkiem (w dodatku uważa, że uwięzienie Isobell jest kolejnym spiskiem Ministerstwa Magii, które próbuje wtykać nos w nie swoje sprawy), podejmuje się dla nich restauracji starych obrazów i fresków zdobiących ściany świątyni.
Obecny na każdym ważniejszym nabożeństwie czy spotkaniu, kojarzony jest jako ten milczący dzieciak zajmujący ostatnią ławkę - zawsze w towarzystwie swojej siostry stryjecznej.

Tego dnia, w którym zaaresztowano Arcykapłankę, Moody wszedł do biura jakimś takim lżejszym niż zwykle krokiem, z tak rzadkim dla siebie uśmiechem przyczajonym w kąciku ust. Stanąwszy przy automacie z kawą, zaczął nawet nucić pod nosem jakiś stary szlagier z lat młodości... Ale potem jego dobry humor wziął i szlag trafił, bo zamiast zamknąć Arcykapłankę w Azkabanie, jego koledzy postanowili wsadzić ją do Lecznicy Dusz. Od kiedy Lecznica Dusz jest niby miejscem dla terrorystów zagrażających porządkowi publicznemu?, pytał wściekle. Nikt nie potrafił mu odpowiedzieć na to pytanie. Nikt nie pozwolił mu też przesłuchać Isobell Macmillan, podobno przez wzgląd na jej słabą kondycję psychiczną. Ale niektóre rzeczy po prostu się wie. A Moody wie, że Arcykapłanka jest winna.

Aaron Moody pozostaje święcie przekonany, że Isobell Macmilan to oszustka, symulantka i krętaczka, a jej mąż Percival, to równie śliski typ, którego powinno umieścić się pod stałą obserwacją służb. (Zawada mizantrop, skoncentrowana wokół ogół duchowieństwa i osób z wiarą związanych).