[18.09, Horyzontalna] Smutna historia braci Bumfuzzle

Nigdy w życiu Jonathan nis poczuł się tak urażony przez jakąś staruszkę, jak właśnie w tej chwili.
– W życiu bym się nie parał czymś takim jak uliczna sprzedaż czegokolwiek – burknął obrażony, sam nie wiedział czy bardziej na starszą kobietę, sugestie że mógłby być jakimś ulicznym handlarzem, czy że jego urok osobisty nie zadziałał na kobietę. To z pewnością wina tej twarzy. Przeklęta charakteryzacja robiła z niego kogoś mniej urokliwego i to najwyraźniej jeszcze bardziej niż zakładał.

Tamując swój wewnętrzny monolog który zaczynał się gdzieś od sformułowania myśli w słowa ty stara kuropatwo, a kończył na zakazie wchodzenia do wszystkich teatrów Londynu, Jonathan po prostu zawrócił i spróbował dołączyć do Brenny.

Tutaj czarownica oczywiście usłyszała nie aż tak krótkie wyjaśnienie dlaczego nic mu nie wyszło, a winnymi była nowa twarz, niewątpliwa ślepota starszej pani, niewątpliwa głuchota starszej pani, niewątpliwa głupota starszej pani, a także to że jego uśmiech pewnie zbyt dobrze jej się kojarzył i to wydało jej się z jakiegoś powodu szalenie niepokojące. Obecne czasy przecież sprzyjały paranoi.

Dalej Jonathan po prostu śladem Brenny zajął się po pierwsze przyglądaniem czy przypadkiem nie wypatrzy czegoś podejrzanego, a po drugie próbą zerknięcia na nici mężczyzny którego śledzili i osób z którymi wejdzie w interakcje.


Rzut na Percepcje III, rozglądanie się

Rzut Z 1d100 - 54
Sukces!

Rzut na nici, Percepcja III

Rzut Z 1d100 - 15
Akcja nieudana

Zarówno Brenna jak i Jonathan mogli zauważyć, że mniej więcej w połowie ich pracy mężczyzna zaczął zachowywać się nerwowo. Podejrzliwie. Czujnie. Teoretycznie, jego działania nie odbiegały za bardzo od tego, co robili normalnie ludzie w jego wieku próbujący poradzić sobie z trudnościami życia w zrujnowanym pożogą mieście. Zakupy, sprawunki, przypadkowe spotkania ze - zdawało się zdziwionymi na jego widok - osobami. Życzliwości. Ale też... podejrzliwość. Ściągnięta napięciem twarz, gdy nie rozmawiał z kimś kogo znał. Oglądanie się przez ramie. A pod koniec wręcz gwałtowne zmiany kierunku, choć oczywiście mógł sobie przypomnieć, że chciał kupić coś jeszcze.

W końcu, późnym popołudniem zdecydowali się do niego zapukać. Po dłuższej chwili drzwi otworzyły się, ale nie do końca. Między chłopakiem a nimi lśnił łańcuch, który mimo wszystko dla maga nie powinien być żadną przeszkodą. Mężczyzna zdawał się być w dużym stresie, nie patrzył na nich, a wzrok miał wbity w podłogę, gdy zduszonym głosem zaczął mówić:

– Błagam... zostawcie mnie. Dotrzymałem swojej części umowy i dotrzymam. Chciałem wrócić tylko na chwilę, dopilnować spraw rodziców i niani po tym strasznym pożarze. Nie myślałem... Przecież i tak nikt o zdrowych zmysłach nie zajmowałby się jakimś głupim przyjęciem skoro spłonął cały Londyn... proszę... jutro rano zniknę. Dzisiaj wieczorem nawet! Wsiądę na ostatni prom, dajcie mi tylko pożegnać się z nianią... – niemal skamlał. Łzy ciekły jak grochy po twarzy.