1954 // Jęcząca Marta

Korytarze Hogwartu już niemal opustoszały, ale echo śmiechów wciąż brzmiało Lucy w uszach. Głosy jej rówieśników – drwiące, lekceważące – powtarzały się w myślach jak niechciana piosenka. „Znowu siedziałaś w bibliotece, Longbottom? Może książki będą twoimi przyjaciółmi, skoro żadnych innych nie masz?” – śmiali się dziś, gdy po raz kolejny wracała z zajęć z garścią notatek i pergaminów.

Lucy zawsze lubiła się uczyć. Magia fascynowała ją od pierwszego dnia w zamku – każde zaklęcie było jak zagadka, każdy eliksir jak opowieść czekająca na rozwiązanie. Ale dla innych uczniów jej zapał był dziwactwem. Ich świat kończył się na żartach w Wielkiej Sali i latających piórach podczas lekcji zaklęć. Jej – sięgał dalej, ku zrozumieniu tego, co ukryte.

Tego wieczoru jednak ciężar słów był zbyt duży. Nie chcąc wracać do dormitorium Gryffindoru i słuchać dalszych docinek, skręciła w stronę mniej uczęszczanego skrzydła zamku. Tam, w jednej z bocznych łazienek, zawsze panował spokój. Drzwi skrzypnęły cicho, gdy je otworzyła, a chłodne powietrze i zapach kamienia przywitały ją znajomym chłodem.

Oparła się plecami o ścianę i zsunęła na zimną posadzkę, obejmując kolana ramionami. „Może rzeczywiście jestem inna…” – przemknęło jej przez myśl, ale zaraz potem pojawiło się coś silniejszego: ciekawość. Jakby to miejsce – ciche, odosobnione – samo w sobie kryło tajemnicę.

Ciszę przerwał ledwie słyszalny dźwięk – jakby ktoś westchnął. Potem kolejny, bardziej wyraźny… łkanie? Lucy podniosła głowę, marszcząc brwi. Wydawało się, że pochodziło z jednej z kabin. I choć rozsądek podpowiadał, by wyjść, coś – może instynkt, a może rodząca się aurorska dociekliwość – kazało jej zostać i sprawdzić.

Lucy wstała powoli z posadzki, nasłuchując uważniej. Dźwięk był nie do pomylenia – ktoś płakał. Ostrożnie podeszła kilka kroków w głąb łazienki, zaglądając do kolejnych kabin. Wszystkie były puste… dopóki nie dotarła do tej ostatniej. Tam powietrze jakby zgęstniało, a chłód stał się bardziej przenikliwy.

– Halo? – zawołała niepewnie. – Wszystko w porządku?

Płacz ucichł nagle, a po chwili tuż nad umywalkami pojawiła się postać – przezroczysta, unosząca się kilka centymetrów nad ziemią. Dziewczyna o okrągłej twarzy, dużych okularach i smutnych oczach patrzyła na nią z mieszaniną ciekawości i rezerwy.

– O… przepraszam, nie chciałam przeszkadzać – dodała Lucy, robiąc krok do tyłu.

– I tak nikt tu nie przychodzi – westchnęła duch dziewczyny, unosząc się wyżej. – Nikt, oprócz mnie.

Jej głos był pełen melancholii, ale i czegoś jeszcze – głębokiego zmęczenia. Lucy patrzyła na nią przez chwilę w milczeniu. Widziała duchy w zamku wcześniej, lecz żaden nie wydawał się tak… zagubiony.

– Nazywam się Lucy – odezwała się w końcu ciepło. – Lucy Longbottom.

– A ja… Marta. Ale wszyscy mówią na mnie Jęcząca Marta – odpowiedziała duch z grymasem. – Płaczę. Ciągle płaczę.

– To nie wstyd płakać – odparła Lucy łagodnie. – Czasem łzy są jedynym sposobem, by serce mogło dalej bić.

Marta uniosła na nią zaskoczone spojrzenie. Niewielu uczniów próbowało z nią rozmawiać, a już na pewno nie w taki sposób.

– Dlaczego tu przyszłaś? – zapytała ostrożnie.

Lucy zawahała się.

– Może dlatego, że też czasem czuję się… jakby nikt mnie nie rozumiał.

W spojrzeniu Marty pojawił się cień zrozumienia. A w powietrzu – ledwie wyczuwalne napięcie, jakby rozmowa ta miała dopiero odsłonić coś znacznie głębszego.

Przez dłuższą chwilę obie milczały. Tylko krople wody skapujące z nieszczelnego kranu przerywały ciszę, rytmicznie odbijając się echem od kamiennej posadzki. Marta unosiła się tuż nad podłogą, jakby zawieszona w swoim własnym świecie – zbyt starym, by do niego wracać, i zbyt bolesnym, by go opuścić.

– Marta… – zaczęła w końcu Lucy, ostrożnie dobierając słowa. – Jeśli to nie zbyt trudne… jak to się stało? Dlaczego… jesteś tutaj?

Duch westchnął głęboko, a jej spojrzenie uciekło w bok.

– To było tak dawno. Chyba… w 1942. Byłam wtedy uczennicą. Płakałam tu, jak zwykle. – Jej głos zadrżał. – Ktoś mnie obraził, powiedział, że jestem brzydka. Wbiegłam do łazienki i zamknęłam się tutaj.

Lucy słuchała w skupieniu. Każde słowo zapadało jej w pamięć jak element układanki.

– I co było dalej? – zapytała cicho.

Marta zmrużyła oczy, jakby próbowała uchwycić coś, co wymykało się jej pamięci.

– Usłyszałam, jak drzwi się otwierają. Głos… chłopięcy głos mówiący w języku, którego nie rozumiałam. Potem… – urwała. – Potem zobaczyłam oczy. Dziwne… ogromne… i zimne jak śmierć. A potem nic. Ciemność.

Chłód przeszedł Lucy po plecach. „Dziwne oczy” – powtarzała w myślach, jakby próbowała wydobyć z tych słów coś więcej.

– Czy ktoś kiedykolwiek próbował dowiedzieć się, co się stało? – zapytała poważnie.

Marta pokręciła głową.

– Nie. Wszyscy tylko mówili, że to nieszczęśliwy wypadek. Że zginęłam przypadkiem. Ale ja wiem, że to nie był przypadek.

Lucy poczuła, jak w jej wnętrzu coś się budzi – determinacja. Ta historia miała luki. I właśnie to czyniło ją jeszcze bardziej intrygującą.

Słowa Marty nie dawały Lucy spokoju. Dziwne oczy. Język, którego nikt nie rozumiał. Chłopięcy głos. To nie była zwykła opowieść ducha – to była wskazówka. Strzęp prawdy, który przez lata ginął w szkolnych plotkach i legendach.

– Jeśli widziałaś oczy… to znaczy, że coś – albo ktoś – tam był – powiedziała po chwili ciszy, jakby myślała na głos. – I jeśli nikt nie zadał sobie trudu, żeby to sprawdzić, to może dlatego, że ktoś nie chciał, żeby to wyszło na jaw.

Marta spojrzała na nią z zaskoczeniem.

– Mówisz jak… jak jakiś auror.

Lucy uśmiechnęła się lekko, choć w jej spojrzeniu pojawił się cień determinacji.

– Może dlatego, że chcę nim kiedyś zostać. Wierzę, że każde zło zostawia po sobie ślady. Czasem trzeba ich tylko bardzo uważnie poszukać.

– Ale po co? – westchnęła duch. – To wszystko działo się tak dawno. Ja… już nic nie zmienię.

– Może ty nie, ale inni mogą – odparła Lucy spokojnie. – Jeśli ktoś był w stanie zabić uczennicę w samym sercu Hogwartu, może to zrobić znowu. A jeśli poznamy prawdę, może uda się temu zapobiec.

Marta patrzyła na nią długo i uważnie, jakby po raz pierwszy od lat ktoś zobaczył w niej coś więcej niż płaczące widmo.

– Myślisz, że to jeszcze możliwe? Że prawda wciąż istnieje?

– Prawda zawsze istnieje – odpowiedziała Lucy z pewnością. – Czasem tylko trzeba po nią sięgnąć. I obiecuję ci, Marta… jeśli kiedykolwiek będę miała taką możliwość, znajdę ją. Dla ciebie.

W tej chwili łazienka jakby ucichła. Marta nie płakała. Jej duchowe spojrzenie złagodniało, a w nim błysnęła iskra nadziei – pierwsza od wielu, wielu lat.

Cisza, która nastała po słowach Lucy, nie była już ciężarem. Była spokojna, jak oddech po burzy. Marta unosiła się tuż przy suficie, jakby chciała ukryć się w cieniu, a jednocześnie nie potrafiła oderwać wzroku od dziewczyny, która po raz pierwszy od lat potraktowała ją jak człowieka – nie jak szkolną legendę.

– Wiesz… – odezwała się w końcu cicho – ja też chciałam kiedyś zmieniać świat. Może nie jako auror, ale jako ktoś, kto się liczy. A potem wszystko skończyło się w jednej chwili.

– To nie znaczy, że twoje życie nie miało znaczenia – odpowiedziała Lucy łagodnie. – Może właśnie teraz możesz zmienić więcej, niż wtedy.

Marta roześmiała się gorzko.

– Trudno coś zmieniać, kiedy jest się duchem. Ale… – zawahała się – pamiętam jeszcze coś. Tuż przed śmiercią, zanim zobaczyłam te oczy… usłyszałam też śmiech. Cichy, ale zimny. Jakby ktoś był zadowolony z tego, co się stało.

Lucy zmarszczyła brwi.

– To może oznaczać, że to nie był przypadek. Że ktoś naprawdę wiedział, co robi.

– Mówiłam to kiedyś jednemu profesorowi, ale nikt mnie nie słuchał. „Trauma ducha” – powiedzieli. „Wspomnienia są niepewne.”

– Ale każda informacja się liczy – Lucy mówiła teraz niemal jak przyszła aurorka. – Nawet ta, której nikt nie traktuje poważnie.

Marta spojrzała na nią z mieszaniną wdzięczności i zdumienia.

– Jesteś dziwna, Longbottom. Ale… lubię tę twoją dziwność.

– Dziwna to tylko inne słowo na „inna niż wszyscy” – odparła z uśmiechem Lucy. – A to chyba nic złego.

Łazienka znów pogrążyła się w ciszy, ale nie była to już cisza pustki – raczej spokoju po rozmowie, która miała w sobie coś niezwykle ważnego. Lucy czuła, jak jej myśli pulsują pod czaszką niczym setki rozświetlonych punktów, układających się w sensowną całość. Fragmenty układanki, które zebrała od Marty, może i nie tworzyły jeszcze pełnego obrazu, ale były początkiem. A każdy początek miał w sobie siłę.

– Dziękuję ci, Marto – powiedziała w końcu, wstając z posadzki. – Za to, że mi zaufałaś. I za to, że opowiedziałaś mi swoją historię.

Duch uniósł się lekko nad ziemię, jakby te słowa były czymś, czego potrzebowała od dawna.

– To ja powinnam dziękować. Nikt mnie nie słuchał od… od lat.

– Obiecuję ci – ciągnęła Lucy spokojnym, pewnym głosem – że nie zapomnę. Może dziś jestem tylko trzecioklasistką, ale pewnego dnia dowiem się, co się naprawdę stało. I wtedy już nikt nie nazwie tego „nieszczęśliwym wypadkiem”.

Marta uśmiechnęła się po raz pierwszy – smutno, ale szczerze.

– Będę tu, gdybyś chciała porozmawiać. I… dziękuję, Lucy. Naprawdę.

Dziewczyna skinęła głową i ruszyła do wyjścia. Gdy przekraczała próg łazienki, obejrzała się jeszcze raz przez ramię. Duch wciąż tam był, ale wyglądał jakby lśnił delikatniej, jakby cień ciężaru został z niego zdjęty.

Korytarz Hogwartu zdawał się teraz mniej przytłaczający. Drwiny innych uczniów już nie bolały tak jak wcześniej. Bo w sercu Lucy pojawiło się coś nowego – cel. Wiedziała, że świat magii skrywa tajemnice, które trzeba odkryć. A ona zamierzała poświęcić całe swoje życie, by właśnie to robić.