[17.08 Clemens & Anthony] The human face a furnace sealed

Co to do kurwy znaczy „może wybrać z najbliższym czasie”? Co miało potem powstrzymywać Tessę? Czy on sugerował, że urok tej kobiety miałby mieć jakąś datę ważności? Że gdy minie ten „najbliższy czas”, znikną adoratorzy? Woody’emu aż oczy wyszły z orbit, gdy usłyszał to zdanie, i wypuścił gwałtownie powietrze nosem. Doprowadził go Shafiq na skraj rękoczynu, lecz skórę uratowała mu ciasnota. We wnętrzu karety nie szło wziąć porządnego zamachu, miał to szczęście.
— Taki paskudny burżujek, a go na korbę kurwa nie stać — bąknął obrażony i on również resztę podróży spędził w milczeniu, nie patrząc na towarzysza niedoli.

Mógł protestować przeciw wyjściu z wozu. Powinien był. Jakaś uparta część Longbottoma chciała się zapierać rękami, nogami i każdą dostępną częścią ciała. Osłami go nie powinni móc stamtąd wywlec, skoro już zadeklarował, że nie idzie.
Ale zgłodniał. Cholera, zgłodniał, a i suszyło go trochę, to i zmiękł. Wszystko wina tego, że go w polskim areszcie nikt nie nakarmił, a wódeczkę mógł co najwyżej zwąchać z oddechu oficera. Kiszki marsza mu grały, a skoro Anthony’emu tak bardzo zależało na kolacji z nim, to już ostatecznie wylazł w dumnym milczeniu z wozu i podążył za gospodarzem.
Pozostawienie w wozie oficjalniejszej części stroju poczytał zaś Shafiqowi oczywiście za nic innego jak pozerstwo.
Ha, patrzcie na mnie, jaki jestem luzak. Khe, no jasne, śmiał się z niego w duchu, choć przyznać trzeba, że Anthony nawet mu tym swoim kapelutkiem trochę humor poprawił. Ale nie z Woodym te numery, on się poznał na tej manipulacji od razu, toć jako detektyw sam wielokrotnie próbował przekonać swoje ofiary, że tyle ich łączy i są tacy podobni, żeby zachęcić gagatka do spoufalenia. Główka pracuje.
Gdyby nie wciąż siedzące Woody’emu w tej główce wspomnienie porażki, może nawet uznałby całokształt tego wypadu za wyśmienitą wycieczkę. Włoskie ukropy działały na człowieka jakoś inaczej niż te rodzime, nie mówiąc już o ich połączeniu z nadmorskim powietrzem. Nie bez powodu był to popularny wakacyjny kierunek.
— Czego tu można nie rozumieć? — obruszył się Woody. — Odpoczywać trzeba, ile wlezie. Wytresowali cię w Ministerstwie, ot co, chodzisz dla nich jak posłuszny trybiczek, to i nie rozumiesz sjesty. Poleżałbyś trochę do góry brzuchem, i nie mówię, że jakiś nędzny tydzień… nie, to musi być minimum miesiąc albo dwa… to byś wtedy zrozumiał, jak ci zatruli łeb twoją kulturą pracy. Z pracą to trzeba ostrożnie, Tony, bo jak cię capnie, to oddajesz jej duszę. Praca odziera z człowieczeństwa, ucina więź człowieka z samym sobą. To najgorsze, co nas spotkało.
I mógłby tak długo rantować, ale wykładnia marksistowskiej teorii alienacji pracy ustami barmana z Nokturnu to temat na osobną sesję.
Dzisiaj najważniejsza jest pizza. Co tu dużo mówić: o takie okoliczności biesiadowania nie posądziłby Anthony’ego Shafiqa, więc — rzecz jasna — musiał być to spisek za strony cwaniaka. Nie zamierzał bynajmniej dać się zbić tym zaskoczeniem z tropu, co to to nie. Nie kłopotał się nawet próbami zrozumienia języka makaronu, przeszedł wprost do kontrataku.
— Garçon, piwa! — złożył swoją dyspozycję w stronę mężczyzny, z którym rozmawiał Shafiq. Gdy zaś Anthony przyspieszył, Woody sprężystym krokiem dogonił go i złapał za rękę. Romantycznie. Splatając palce w palce. Nie że jak złodzieja za rękę na gorącym uczynku. — Tak sobie chodzicie za rączki? — zapytał lekko, nie oglądając się na pracownika restauracji. Z ich dwojga to Anthony będzie bardziej zażenowany, to się liczyło. On był tu anonimowym dziadem na wakacjach. — Fajnie, fajnie. Tyle że Tessa woli mocniejsze. — Na moment ścisnął biedną dłoń Shafiqa swoim imadłem, po czym uwolnił go łaskawie.