[15.09.1972] I tylko przyjdź

Było coś pocieszającego w tym, że faktycznie zależało jej na tym, żeby nic mu się nie stało. czasem zwyczajnie zapominał, że ludzie o siebie dbali - o niego. Chłód posiadłości rodziny Rowle był wyczuwalny od zawsze i czasem przenikał go na wskroś, sprawiając że zapominał o rzeczach ważnych. Kiedy sobie jednak przypominał, niewiele to zmieniało, bo zbyt głęboko tkwił w czymś, co było zdecydowanie większe od niego samego.

- Nasz mały, zielony smoczek stwierdził, że woli latać samotnie. Bardziej dziwi mnie jej brak dobrego serca; świadomie narazić kogoś na śmierć? To wręcz okrutne - odpowiedział cicho, ciszej niż wcześniej, szczególnie kiedy dzieliło ich teraz o wiele mniej. Gdzieś w kącikach ust zatańczyła kpina, ale bardziej to przeniewierzenie go martwiło. Lubił Monę - to było proste stwierdzenie, ale niezwykle prawdziwe. Lubił ją i nie chciał, by stała jej się krzywda.

Czując ciężar słoiczka, na nowo zagłębiającego się w fałdach szaty, przesunął dłoń po jej ręce, splatając ich palce ze sobą i pociągając ją ku górze, tak by wysunęła się z kieszeni i próbowała już niczego podejrzanego. Stał, spokojny i z właściwą dla siebie manierą przemieniając się na moment w nieruchawy posążek, czyhającego na coś gada, nawet kiedy wyprostowała się dumnie, a może i szczególnie wtedy.
- Kiedy widziałem Matkę, zastanawiałem się nad tym - odparł swobodnie, niby to mimowolnie przywołując ten drobny fakt, że stanął przed samą boginią. - Zastanawiałem się, czemu nie zdecydowała się naprawić tego, co zostało rozdarte w Kniei. Ale ona jedyne czego chciała tylko uzdrowienia dla tego, co zrobiła Arcykapłanka. Jeśli potrzebowała naszych rąk, byliśmy gotowi jej je dać. Wiem, że kiedy cierpi Knieja, cierpisz i ty, ale może to nie tylko cierpienie? Może to przemiana? Transcendencja.