07.06.2025, 18:40 ✶
Przez moment świat jakby spowolnił. Lorien wyglądała, jakby zaraz miała własnoręcznie wyrzucić mugola i jego brata z atrium tej jakże wspaniałej instytucji, jaką było Ministerstwo Magii. Anthony próbował rzucać jakieś zaklęcia, niestety z miernym skutkiem. A policzek Roberta płonął bólem. Metaliczny smak błądził w jego ustach, choć, na całe szczęście, żadnego zęba nie stracił. Jedynie wyczuł językiem, że jeden trzonowy lekko się ukruszył. Normalnie by mu było w sumie trochę do śmiechu. Trzeba było mieć niewiarygodnie wielkie pokłady tupetu, by uderzyć sędziego Wizengamotu. Jednocześnie towarzyszyć temu musiała jakaś swoista antysystemowa brawura. Och, gdyby w odpowiednim momencie fotograf zrobił temu wszystkiemu zdjęcie, zapewne prześcignęłoby ważnością wszystkie pożary tej nocy i znalazło się na pierwszej stronie. Jak by mógł brzmieć nagłówek? Sędzia w opałach? Nie, to było zdecydowanie zbyt tandetne. Trzeba było czegoś mocniejszego. Cios w sprawiedliwość? Już trochę lepiej, choć nie doskonale. Vanessa by na pewno wymyśliła coś lepszego. Od zawsze cechowała się niezwykle ciętym humorem. Robert pamiętał widok piszącej artykuły Vanessy, kiedy to skrobała piórem po papierze tak mocno, że czasem jej brudnopisy wychodziły praktycznie pocięte. Przez moment nawet Crouchowi wydawało się, że ją widzi, tu w atrium. Po chwili jednak szok ustąpił fali tępego, choć już nie otępiającego bólu.
Funkcjonariusze odciągnęli mugolaka, który chyba zorientował się, że to, co zrobił nie należało do najbardziej rozsądnych rzeczy na świecie. Jego twarz zbladła, a coś w oczach zaczęło wołać o pomoc. Zorientował się właśnie, że przez swój wybuch emocji, zapewne straci pracę, reputację, dostanie karę (zapewne finansową), po której się nie pozbiera. A zapewne pożary dotknęły i jego rodzinę. Ile ci ludzie potrzebowali pieniędzy na odbudowę domów? Na pokrycie co to droższego leczenia w Mungu? Czy ci ludzie obchodzili Jenkins? Czy ona zamierzała cokolwiek zrobić w celu ostudzenia nastrojów? Pokazania, że Ministerstwo nie ma swoich obywateli w dupie, że dba o ludzi?
Bywają momenty, w życiu polityka, w którym pojawia się szansa. Może było to myślenie zwyrodniałe, w końcu Londyn płonął, ale chrzanić to. Ktoś musiał zapanować nad chaosem. Trzeba było pomóc potrzebującym. Zapewnić ich, że ktoś był po ich stronie i tą osobą był Robert Albert Crouch. Może majaczył przez ból, a może właśnie wpadł na najlepszy w życiu pomysł? Fundusze. Odbudowa. Sprawiedliwość. Zmiana. Mógł stanąć za tymi hasłami. Poświadczyć swoją reputacją, wyciągnąć rękę do mugolaków, zrozumieć ich gniew i przekuć go w polityczny kapitał. Mógł być liderem, który łączy obie strony, czarodziejów czystej krwi i przedstawicieli rodzin mugolskich. A przyświecać miał temu wspólny cel: nigdy więcej nie pozwolić na taki atak na Londyn. A inaczej (i dobitniej): zmieść Śmierciożerców z powierzchni ziemi.
Po chwili ból się zmniejszył, choć nie ustąpił. Crouch rozmasował policzek. Wolał nie rzucać na siebie żadnych zaklęć uzdrawiających (nie potrafił i nie chciał ryzykować), no ale takie obrażenia wcale nie były czymś aż tak koszmarnym, jakby się mogło wydawać. Nie minęło dużo czasu, zanim mężczyzna mógł zrozumieć, co Anthony do niego mówił. Przytaknął, bo już powoli odzyskiwał zdolność mówienia. Wciąż artykułował ostrożnie, by aby na pewno znowu nie wywołać fali bólu. Czuł też, że pod okiem zaczynała mu wykwitać śliwkowa opuchlizna. Sędzia Wizengamotu z podbitym okiem... Co za widok!
– Ogarnę to – zapewnił przyjaciela. – Wyślę ludzi na poszczególne piętra. Będą je patrolowali, żeby na pewno nikomu nie przyszło do głowy, by się tam zakraść – wiedział, że BUM-owcy obok także słuchali. Robert zdał sobie sprawę z tego, że oni też nie wiedzieli, co robić. Trzeba było im narzucić jakikolwiek tryb działania, by wszyscy dobrze przeżyli tą noc.
Kiedy Anthony odszedł, Robert zwrócił się bezpośrednio do BUM-u. Trochę celowo nie zwracał uwagi na obrażoną Lorien. Jej fochy i pozorna praworządność. Nie pomagały w momencie kryzysu. Trzeba było podejmować konkretne działania, a nie oburzać się na sprawy, na które się nie miało wpływu. Robert uważał, że przez jego kuzynkę wcale nie przemawiała troska o dobro całej czarodziejskiej społeczności, lecz zwykła niechęć do mugoli. Jej reakcja na rannego doskonale o tym świadczyła. Czy społeczeństwo powinno było postrzegać sędziów w ten sposób? Przecież to było pożywką dla negatywnych emocji wobec Wizengamotu i dla braku zaufania do reprezentowanej przez nich instytucji. Doprowadzało to przecież do sytuacji, gdzie dochodziło nawet do fizycznej przemocy, tak jak teraz. Nie można było dłużej na to pozwalać. A jeśli w tym celu Robert miał skłócić się z rodziną? Był gotowy to poświęcić.
Zwrócił się do jednego z BUM-owców.
– Znajdźcie Bonesa i przyprowadźcie go tu. A jak nie jego, to zastępcę. Macie z nimi lepszy kontakt niż ja. Przekażcie mu, żeby wysłał patrole na ważne strategicznie piętra, podejrzewam, że wie, które – zarządził z pełną stanowczością. Na Matkę, ktoś musiał przejąć stery. Po chwili stuknął w ramię przechodzącą obok znajomą urzędniczkę z Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów. Galinda Sallow była jedną z najbardziej ogarniętych osób w biurze. Dlatego miał szczęście, że w ogóle znalazła się obok. Ta odwróciła się i z lekkim szokiem spojrzała na jego twarz. – Galindo, potrzebuję twojej pomocy ze zorganizowaniem wody, kocy i opatrunków dla potrzebujących. Zaangażuj kogokolwiek spotkasz, powiedz, że to z polecenia Wizengamotu. Poczekaj chwilę – Robert wyjął z kieszeni notatnik i naskrobał na karteczce zezwolenie dla czarownicy wraz z podpisem. – Jak ktoś będzie podważał twoje słowa, pokaż im to.
Kobieta pokiwała głową i od razu poszła zbierać ludzi do tego zdania. Atrium miało stać się azylem, szczególnie, że z każdą chwilą tłum się zagęszczał. Ile by Robert dał za chłodny kompres na policzek... No, ale nie było czasu. Trzeba było działać, organizować, pilnować, by Ministerstwo się nie zawaliło. Wreszcie Crouch zwrócił się do Lorien.
– Wiem, że jesteś oburzona, ale nie będę wnosił oskarżenia przeciwko tamtemu mugolakowi. A jak już dojdzie co do czego, będę głosował, by dostał niższy wymiar kary. Nieważne, jak irytuje to twoje żelazne poczucie wyższości naszej rodziny nad innymi – rzucił tylko i ruszył, z bolącym policzkiem i wolą walki, by ustalać kolejne sprawy organizacji i bezpieczeństwa.
Zawada: szalona eks (wspominam o niej w poście, boję się jej obecności); Przewaga: dowodzenie - zarządzam ludźmi, by zorganizować azyl w atrium
Funkcjonariusze odciągnęli mugolaka, który chyba zorientował się, że to, co zrobił nie należało do najbardziej rozsądnych rzeczy na świecie. Jego twarz zbladła, a coś w oczach zaczęło wołać o pomoc. Zorientował się właśnie, że przez swój wybuch emocji, zapewne straci pracę, reputację, dostanie karę (zapewne finansową), po której się nie pozbiera. A zapewne pożary dotknęły i jego rodzinę. Ile ci ludzie potrzebowali pieniędzy na odbudowę domów? Na pokrycie co to droższego leczenia w Mungu? Czy ci ludzie obchodzili Jenkins? Czy ona zamierzała cokolwiek zrobić w celu ostudzenia nastrojów? Pokazania, że Ministerstwo nie ma swoich obywateli w dupie, że dba o ludzi?
Bywają momenty, w życiu polityka, w którym pojawia się szansa. Może było to myślenie zwyrodniałe, w końcu Londyn płonął, ale chrzanić to. Ktoś musiał zapanować nad chaosem. Trzeba było pomóc potrzebującym. Zapewnić ich, że ktoś był po ich stronie i tą osobą był Robert Albert Crouch. Może majaczył przez ból, a może właśnie wpadł na najlepszy w życiu pomysł? Fundusze. Odbudowa. Sprawiedliwość. Zmiana. Mógł stanąć za tymi hasłami. Poświadczyć swoją reputacją, wyciągnąć rękę do mugolaków, zrozumieć ich gniew i przekuć go w polityczny kapitał. Mógł być liderem, który łączy obie strony, czarodziejów czystej krwi i przedstawicieli rodzin mugolskich. A przyświecać miał temu wspólny cel: nigdy więcej nie pozwolić na taki atak na Londyn. A inaczej (i dobitniej): zmieść Śmierciożerców z powierzchni ziemi.
Po chwili ból się zmniejszył, choć nie ustąpił. Crouch rozmasował policzek. Wolał nie rzucać na siebie żadnych zaklęć uzdrawiających (nie potrafił i nie chciał ryzykować), no ale takie obrażenia wcale nie były czymś aż tak koszmarnym, jakby się mogło wydawać. Nie minęło dużo czasu, zanim mężczyzna mógł zrozumieć, co Anthony do niego mówił. Przytaknął, bo już powoli odzyskiwał zdolność mówienia. Wciąż artykułował ostrożnie, by aby na pewno znowu nie wywołać fali bólu. Czuł też, że pod okiem zaczynała mu wykwitać śliwkowa opuchlizna. Sędzia Wizengamotu z podbitym okiem... Co za widok!
– Ogarnę to – zapewnił przyjaciela. – Wyślę ludzi na poszczególne piętra. Będą je patrolowali, żeby na pewno nikomu nie przyszło do głowy, by się tam zakraść – wiedział, że BUM-owcy obok także słuchali. Robert zdał sobie sprawę z tego, że oni też nie wiedzieli, co robić. Trzeba było im narzucić jakikolwiek tryb działania, by wszyscy dobrze przeżyli tą noc.
Kiedy Anthony odszedł, Robert zwrócił się bezpośrednio do BUM-u. Trochę celowo nie zwracał uwagi na obrażoną Lorien. Jej fochy i pozorna praworządność. Nie pomagały w momencie kryzysu. Trzeba było podejmować konkretne działania, a nie oburzać się na sprawy, na które się nie miało wpływu. Robert uważał, że przez jego kuzynkę wcale nie przemawiała troska o dobro całej czarodziejskiej społeczności, lecz zwykła niechęć do mugoli. Jej reakcja na rannego doskonale o tym świadczyła. Czy społeczeństwo powinno było postrzegać sędziów w ten sposób? Przecież to było pożywką dla negatywnych emocji wobec Wizengamotu i dla braku zaufania do reprezentowanej przez nich instytucji. Doprowadzało to przecież do sytuacji, gdzie dochodziło nawet do fizycznej przemocy, tak jak teraz. Nie można było dłużej na to pozwalać. A jeśli w tym celu Robert miał skłócić się z rodziną? Był gotowy to poświęcić.
Zwrócił się do jednego z BUM-owców.
– Znajdźcie Bonesa i przyprowadźcie go tu. A jak nie jego, to zastępcę. Macie z nimi lepszy kontakt niż ja. Przekażcie mu, żeby wysłał patrole na ważne strategicznie piętra, podejrzewam, że wie, które – zarządził z pełną stanowczością. Na Matkę, ktoś musiał przejąć stery. Po chwili stuknął w ramię przechodzącą obok znajomą urzędniczkę z Departamentu Przestrzegania Prawa Czarodziejów. Galinda Sallow była jedną z najbardziej ogarniętych osób w biurze. Dlatego miał szczęście, że w ogóle znalazła się obok. Ta odwróciła się i z lekkim szokiem spojrzała na jego twarz. – Galindo, potrzebuję twojej pomocy ze zorganizowaniem wody, kocy i opatrunków dla potrzebujących. Zaangażuj kogokolwiek spotkasz, powiedz, że to z polecenia Wizengamotu. Poczekaj chwilę – Robert wyjął z kieszeni notatnik i naskrobał na karteczce zezwolenie dla czarownicy wraz z podpisem. – Jak ktoś będzie podważał twoje słowa, pokaż im to.
Kobieta pokiwała głową i od razu poszła zbierać ludzi do tego zdania. Atrium miało stać się azylem, szczególnie, że z każdą chwilą tłum się zagęszczał. Ile by Robert dał za chłodny kompres na policzek... No, ale nie było czasu. Trzeba było działać, organizować, pilnować, by Ministerstwo się nie zawaliło. Wreszcie Crouch zwrócił się do Lorien.
– Wiem, że jesteś oburzona, ale nie będę wnosił oskarżenia przeciwko tamtemu mugolakowi. A jak już dojdzie co do czego, będę głosował, by dostał niższy wymiar kary. Nieważne, jak irytuje to twoje żelazne poczucie wyższości naszej rodziny nad innymi – rzucił tylko i ruszył, z bolącym policzkiem i wolą walki, by ustalać kolejne sprawy organizacji i bezpieczeństwa.
Zawada: szalona eks (wspominam o niej w poście, boję się jej obecności); Przewaga: dowodzenie - zarządzam ludźmi, by zorganizować azyl w atrium