[28.09.1970 Woody & Ceolsige] What is in the box?

28.09.1970

Słońce chyliło się już ku zachodowi ale w zacienionym, wąskim zaułku i tak rzadko kiedy gościło jego światło. Zamek w drzwiach zgrzytnął ledwie wyczuwalna nutą podobną do kociego pomruku, kiedy wysoka kobieta ubrano w czarną szatę z purpurowymi obszyciami przekręcała w nim dziwaczny klucz. Schowała klucz do kieszeni ukrytej w długiej spódnicy. Szarpnęła za klamkę i uśmiechnęła, się krótko do siebie. - To był dobry dzień. Powiedziała pod nosem do siebie, z zadowoleniem, wspominając pierwszą urzędniczą kontrolę, jaką samodzielnie przeszła po tym jak ojciec wybrał emeryturę. Kontrolę, która co prawda formalnie ograniczyła się ostatecznie do skrupulatnego przeglądu filiżanek z herbatą i towarzyszących im herbatników oraz kilku niewymuszonych uśmiechów. Zawsze to była jednak kontrola już zupełnie samodzielnie prowadzonego interesu.

Poprawiła na ramionach długą szatę osłaniając się przed jesiennym chłodem, który przypłynął z delikatnym strumieniem wiatru rozwiewającym nieco zwyczajowy zapach okolicy. Powinna jeszcze zastanowić się nad jednym podejrzanym tematem, ale ostatecznie stwierdziła, że na dzisiaj wystarczy wrażeń. Miała ochotę na chwile spokoju, płomienny trunek i pachnące żeberka. Te elementy mogła znaleźć w znajdującym się niemal po sąsiedzku Rejwachu i tam też skierowała swoje kroki.

Długa dębowa fajka lewitowała w powietrzu, podczas gdy woreczek z tytoniem oraz przybornik fajkowy orbitowały wokół niej kierowane oszczędnymi ruchami długiej różdżki umieszczonej w smukłych palcach wysokiej blondynki. Ubrana w długą czarną spódnicę i purpurową koszulę z kontrastującą złotą broszą w kształcie kłosów zapiętą pod szyją, stała z rękoma założonymi pod biustem. Badawczym spojrzeniem skierowanym poprzez lewitujące elementy obserwowała dziwny obiekt znajdujący się przed nią. Nabita tytoniem fajka wleciała jej w usta podczas gdy gestem różdżki odesłała przybornik i woreczek do kieszeni. Kilkanaście niewielkich iskierek przeskoczyło po krawędzi główki rozniecając żar. Pyknęła kilka razy puszczając kółka szarego dymu o mocno ziemistym, gryzącym zapachu palonego tytoniu. Wyjęła fajkę z ust oblizując wargi jakby właśnie opuścił je jakiś soczysty smakołyk. - Na co właściwie patrzymy Panie Tarpaulin?- Powiedziała z uprzejmym uśmiechem, brzmiąc nieco bardziej oficjalnie niż chciała.

Kupując budynek z długą historią — a takim był Rejwach — dobrze było przejawiać pewne zamiłowanie do historii, coby go odpowiednio dokochać. Okazać jakiś szacunek wiekowym murom, choćby i te mury służyły w niechlubnej swej przeszłości za burdel czy inną grzeszną ruderę. Tymczasem jedyna historia, z jaką Woody miał do czynienia, to historia najnowsza (potrzebna, aby trafnie określić, kto przyjaciel, a kto wróg, i do kogo strzelać) oraz historia tego, jak jeszcze za czasów Hogwartu wyszło na jaw, że ostatnie trzy wypracowania na lekcje historii magii napisał mu kumpel z ławki, Aaron Moody.
Morał z tego taki, że nie, Woody Tarpaulin nie przestudiował historii swojej nieruchomości. Powiedzmy więcej — nie przestudiował nawet zawartości jednej z piwnic tego budynku i tylko ochoczo dorzucał tam własne śmieci. Piętrzyły się i piętrzyły, to czasem trzeba było coś wywalić, żeby zrobić miejsce na nowe. No to coś stamtąd wytargał: ciężką prostopadłościenną skrzynię zbitą z zaskakująco grubych ścianek. Wielką tak, że by człowieka w niej można zamknąć…
— Próbowałem to dziś rano opylić w Necronomiconie. Jako trumnę. — Czarodziej wziął łyk piwa z trzymanego przez siebie kufla, po czym pokręcił przecząco głową, dając znać, że słynny na Nokturnie zakład pogrzebowy nie był zainteresowany nabyciem jego przedmiotu.  — Wiem, co pomyślisz. — Pomysł był kretyński. — Ale tak wydumałem: co szkodzi spróbować? Nie takie głupoty czasem idzie ludziom opchnąć.
Mężczyzna odstawił szkło na najbliższy stolik, aby mieć dwie wolne ręce. Tego dnia nie było jeszcze w Rejwachu na tylu gości, aby zaszła potrzeba otwierać drugi poziom lokalu, toteż mieli z Ceosige całą salę na dole dla siebie i swojego eksperymentu. Tarp przykucnął przy skrzyni i dźwignął ją nie bez pewnego trudu: w wyniku tego ruchu wewnątrz ewidentnie coś się przesunęło i stuknęło o jedną ze ścianek. Po zademonstrowaniu owej właściwości Woody opuścił przedmiot z powrotem na podłogę, która stęknęła pod jego ciężarem.
— Znalazłem u siebie na dole. Coś tam siedzi w środku, ale jak próbowałem się dobrać do zamka — wskazał na skomplikowany mechanizm chroniący wieko skrzyni przed otwarciem — wyrwać go łomem — wstyd to było nieco przyznać, ale droga siłowa była z braku laku jego pierwszym wyborem — to nie dość, że nie drgnął, to jeszcze kufer zaczął… jak by to opisać… wydawał dźwięki. — Brakło w jego słowniku określenia dla tamtych stukotów, lecz było coś takiego w niektórych dźwiękach, że od razu człowiek wiedział, iż nie wróżą nic dobrego. — To ledwo dziś przyszłaś, od razu mi zaświtało, że może lepiej się orientujesz ode mnie. I oto, panno Burke, patrzymy na pudło. A wolałbym spojrzeć, co w tym pudle.

- Doprawdy? - zapytała, rozważając kto mógłby być zainteresowany tego typu zamkniętą skrzynią i pojawiało się w jej pamięci kilka nazwisk z nią samą włącznie, ale jakoś zakład pogrzebowy nie pojawił się na jej liście potencjalnych chętnych. Pykała dalej fajkę z zainteresowaniem oglądając demonstrację właściwości pudła. Na wspomnienie o użyciu łomu tylko uśmiechnęła się półgębkiem delikatnie rozbawiona.
- Jestem zaszczycona, że pomyślał Pan o zapewnieniu mi skromnej rozrywki, zapraszając do rozwikłania tej zagadki. - Trochę się droczyła, a trochę rzeczywiście miło ją łechtało, że skierował to do niej. Nawet mimo tego, że akuratnie tu przypadkiem przyszła w zupełnie innym celu. Sama była zbyt zainteresowana tym co mogło się znajdować w porzuconej skrzyni, aby poświęcać uwagę takim nieistotnym detalom. Skrzynia najpewniej poza zamkiem miała jakieś dodatkowe zabezpieczenie. Musieli być ostrożni.

- Dźwięki ustały, jak tylko próby sforsowania mechanizmu zostały zaniechane? - Ciekawe co to było i na ile mogło reagować na próby włamania. - Może to i dobrze, że przemoc w tym wypadku zawiodła. - Kontynuując swój uprzejmy uśmiech i wyraz twarzy podeszła po pudła i przykucnęła przy nim zagarniając mimowolnie ręka spódnicę, żeby ta nie rozlała się zbytnio po podłodze. Zaczęła oglądać zamek i samą skrzynie, starając się ze swojej przepastnej pamięci połączyć fakty o historii budynku i przykładzie rzemiosła jaki miała przed sobą.

Wiedza o świecie - przeszukiwanie pamięci o tym cóż to mogło być i na jakie zabezpieczenia mogła patrzeć.

Rzut PO 1d100 - 75
Sukces!

- Krasinsky... - Wymamrotała zamyślona pod nosem. - Sądzę, że mogłam mieć nieprzyjemność spotkać podobne zabezpieczenia. - Podniosła spojrzenie na Woodyego pozostając w kucki przy skrzyni. - Kiedyś w bezpośrednim sąsiedztwie mieszkał rzemieślnik specjalizujący się w zamkach. Chyba ... Krasinsky. Nie był specjalnie sławny a sam warsztat został szybko zamknięty. Właściciel uważał się za mistrza łamigłówek i w konsekwencji jego wytwory miały paskudny zwyczaj sprawiać niespodziewane problemy ich nabywcom. Jego zabezpieczenia są rzadko spotykane ale niezbyt potężne, niestety potrafią być podstępne. To, na przykład... Wskazała fajką na wymyślny zamek. - ... nie jest zamek a jedynie przynęta. Gdzieś w ściankach jest ukryty prawdziwy zamek, dużo prostszy a zarazem nieoczywisty. -

— Doprawdy, doprawdy. — Woody pokiwał gorliwie głową. — Stary Alhazred byłby się nawet połasił i prawie się udało, on to lubi takie dziwactwa, ale się w ostatniej chwili napatoczyła ta przeklęta Malfoyówna i zepsuła mi interes. — Wyraźnie jednak mówił to wszystko z przymrużeniem oka oraz sympatią zarówno dla Lorraine, jak i Alhazreda. Pozostawał z Necronomiconem w dobrych stosunkach: może nie zażyłych i poufałych, ale sympatycznych.
Tarpaulin bardzo dbał o regularne zawracanie ludziom głowy — dla potrzymania relacji i żywej siatki kontaktów. Z tego w końcu po części żył, że wiedział, do kogo się odezwać, a owi ludzie, do których się odzywał, chcieli z nim rozmawiać. Z tego samego powodu teraz to Ceolsige zaangażował w sprawę skrzynki, nie swojego nadwornego złodzieja — Lewisa. Poza tym większa była szansa, że po otwarciu Burke będzie chciała odkupić to, co znajdą w środku, jeśli okaże się mieć jakąś wartość. Lewis po prostu by to sobie zabrał, bo to był pospolity komuch i złodziej — ale taki złodziej, którego Woody by nie ścigał, bo sam wierzył w rejwachową komunę.
— Przyjemność po mojej stronie. — Woody uchylił kurtuazyjnie kapelusza. — Tak jest, dźwięki ustały, jak ręką odjął. Szczęknęło jeszcze raz czy dwa, ale poza tym już nic i tako sobie leży od tamtej pory. Skutecznie mnie zniechęciły.
Uważanie na spódnicę było zapewne rozsądną decyzją, bo z podłogą Rejwachu bywało różnie — jak to w pubie. Niby coś tam regularnie sprzątali, mopy były pozaklinane, pełen profesjonalizm, ale syf zbierał się od nowa, ledwo człowiek plecy odwrócił.
— No proszę. — Czarodziej przykucnął obok kobiety i przelotnym ruchem różdżki przywołał bliżej skrzyni jedną ze świec, które dodawały piwniczce o nagich, ceglanych ścianach namiastki przytulności. — Przyznam ci się, chyba żem o tym Krasinskym nie słyszał. Kiedy to było, kojarzysz?
Wizja łamigłówki i ukrytego zamka rozpaliła ciekawość w Woodym, który bywał w gorącej wodzie kąpany. Od razu zaczął oglądać skrzynię z nieoczywistych stron oraz obmacywać ścianki w poszukiwaniu czegoś podejrzanego.

rzucam z tej okazji na percepcję

Rzut N 1d100 - 22
Akcja nieudana

Może to już nie oczy, a może zbyt duży optymizm i robienie po łebkach — Woody Tarp nie znalazł nic, mimo usilnych starań.
— Gdzie to by mogło być? — Wycofał się od skrzyni, dając Ceolsige szansę na wykazanie się. — Coś tu będzie wypukłe? Coś się wciska? Mam ją obrócić do góry dnem?

Zamyślona przytknęła ustnik fajki do zagłębienia między dolną wargą a brodą. Patrzyła jakby w pustkę zastanawiając się nad skrzynią i pytaniem gospodarza. Wydawała się nie zauważyć zmiany światła. Dopiero jak gospodarz zakończył szybką inspekcję i oddalił się od skrzyni drgnęła i pyknęła niewielkie kułko dymu. - Jak sądzę w XVIII wieku. - Powiodła spojrzeniem za Woodym. - Przynajmniej skrzynia z jego dziełem, która się przez nas przewinęła, była z tamtego okresu. Odwróciła się ponownie do skrzyni i jakby bardziej do siebie dodała z nieznacznym wzruszeniem ramion. - Raczej bliżej początku niż zmierzchu tamtego okresu. Mając w pamięci dziwaczną zagadkę z zapadkami w poprzedniej skrzyni zaczeła przeglądać obecną zagadkę w poszukiwaniu fałszywych okuć i zdobień, które mogłyby przykrywać prawdziwy zamek.

Oglądam skrzynie poszukując ukrytych zamków.

Rzut N 1d100 - 5
Akcja nieudana

Niestety wszystko wydawało się zlepione kurzem i zaśniedziałe po latach leczenia odłogiem. Wyroby Krasinsky'ego nie słynęły z jakości i odporności na upływ czasu.
- Panie Tarpaulin, przydałoby się to trochę odczyścić.. Odwróciła się do niego z jednym ze swoich uprzejmych uśmiechów przylepionym do twarzy. - Odrobina octu i sody pozwoliłaby nam sprawdzić czy okrutny czas nie zamaskował zamka bardziej niż wynikało to z możliwości twórcy. Nie chciała na tym etapie sięgać po magie. Zabezpieczenia tego rzemieślnika były ponadprzeciętnie niestabilne, Dodatkowego ryzyka związanego ze stosowaniem surowej magicznej energii na tym etapie wolała uniknąć.

Historia tajemniczego rzemieślnika z Nokturnu okazała się dziejami tak odległymi, że Woody nie miał szansy o nich słyszeć z niczyich ust jako osoba spoza branży mechanizmów i pułapek. Oznaczało to również, że pudło jest bardzo stare. Tarpaulin zagwizdał z uznaniem.
— Osiemnasty wiek? Szmat czasu. Taki wiekowy kuferek, to może sam w sobie jest drogi, niezależnie od tego, co w środku? — zapytał ostrożnie, bo dwieście lat to nie byle co i dziad już wietrzył nosem okazję.
Tandeta czy nie — chodzili po świecie tacy wykolejeńcy, dla których nawet śmieć miał wartość, o ile przykleiło mu się etykietkę z odpowiednio odległą datą. Za przykład mógłby Woody przytoczyć choćby swoją byłą żonę, która prowadziła w sąsiedniej dzielnicy składnicę starych śmie… znaczy się: antykwariat.
Początkowe porażki w poszukiwaniu ukrytego zamka nie zniechęcały gospodarza. Dzień był leniwy, nigdzie się ani jemu, ani Ceo nie spieszyło, więc mogli włożyć w oględziny trochę więcej czasu i pracy.
— Tak jest, pani kierownik. — Zasalutował, przykładając palce do ronda kapelusza.
Zabrał kufel, aby wyzerować swoje piwo podczas wyprawy na parter po przybory. Nie było mężczyzny może kilka minut, całkiem niedługo. Zszedł z powrotem do piwnicy, niosąc wyszczerbioną miseczkę z pastą z sody oczyszczonej rozrobionej z wodą; pod pachą miał również zamówioną alternatywę: flaszkę z octem. Do tego ściera oraz dwie szczoteczki: jedna do butów wciąż ze śladami czarnej pasty obuwniczej, druga do zębów, również używana. Nie będą tego kufra przecież palcami szorować, to się rozumie.
Woody łaskawie zostawił koleżance nieco większą szczotkę obuwniczą, a sam zadowolił się tą rozczapierzoną dentystyczną. Skrzynię przeniósł na dużą ławę biesiadną, aby oszczędzić obojgu bólu pleców od siedzenia w kucki, po czym przystąpił do pracy przy oczyszczaniu okuć. Wyglądało na to, że jego narzędzie pracy okazało się mniej skuteczne od szczoty do butów Ceolsige, ponieważ to ona odnalazła ukryty zamek.

Uśmiechnęła się półgębkiem w reakcji na jego komentarz. Spojrzała na niego z udawanym, delikatnym wyrzutem, który był bardziej zachęcający do droczeń niż karcący. Zachowanie Woody'ego mogłoby być niemal groteskowym przedstawieniem, ale w jej oczach Woody, podczas salutu, przez chwilę, sprawiał wrażenie, jakby ta poza do niego pasowała. Szybko jednak wrażenie zostało zmyte przez znajomy sposób opróżniania naczyń spienionych trunków. Zachichotała mimo woli wprowadzając w swój głos odrobinę kpiącej nuty i machnęła ręką w nieznacznym geście "Idź już trefnisiu."
Czekając na gospodarza zakasała rękawy i spokojnie pykała fajkę. Odsunęła się kiedy wrócił robiąc mu miejsce i nie przeszkadzając w ustawianiu stanowiska pracy.
Skinęła głową z uprzejmym uśmiechem kiedy otrzymała szczotkę i sama zabrała się do szorowania okuć na swojej części skrzyni. Spodziewała się ukrytych zamków w okuciach na najmniejszych bokach skrzyni. Uprzejmie zasugerowała ten kierunek prac. Z racji bardziej wydajnego wyposażenia szybko odsłoniła z brudny i śniedzi zarys metalicznie lśniącej płyty okucia. Wzór najwyraźniej przedstawiał księżyc wyglądający zza niewielkiej chmury. Reszta płyty przedstawiała gwiaździste niebo ponad którym kotłowały się kłęby chmur. Nie było to szczególnie artystyczne okucie. Po odsłonięciu znacznej jego części powiodła palcami po krawędziach elementów. Księżyc i jego chmurkę od reszty płyty dzieliła ledwo widoczna krawędź, a delikatne wybolenie u podstawy chmurki sugerowało obecność zawiasu. Tuż ponad księżycem, spora gwiazdka nieznacznie odstawała od swojej płyty. Przykładając odrobinę siły dało by się ją obrócić.
- Panie Tarpaulin proszę spojrzeć. - Jej głos spokojny i uprzejmy. Podniosła na niego wzrok, jej czoło delikatnie błyszczało zroszone nieznacznymi drobinami wysiłku. - Takiego rodzaju dekoracje powinny być też z drugiej strony. - Jej delikatne palce naparły na gwiazdkę ale ta ledwo przesunęła się o niecałą połowę ćwierci obrotu. Pod wpływem tego ruchu księżyc z chmurką delikatnie drgnęły. Ceolsige przygryzła ustnik fajki i ponownie nacisnęła palcami na gwiazdkę ale niestety pracowała bardzo ciężko. Delikatny dymek z jej ust towarzyszył zrezygnowanemu westchnieniu. - Pod płytką spodziewam się mechanizmów odbezpieczających wieko. Najpewniej zwykłe rygle w skomplikowanej formie. Autor był bardziej przekonany o swoim geniuszu niż go objawiał w dziełach. - Usiadła wyprostowana na ławie i przyglądał się teraz skrzyni. Przez jej twarz na jedną chwilkę przemknął wyraz zniechęconej irytacji, szybko zmazany kolejną chmurką fajkowego dymu.