Poczta Charlesa

24.08. Londyn

Przepraszam taaaaato.
Już nie będę taaaatooo.
Ale zrób świeczkę. Jak będziesz chciał to ci ładną laurkę namaluję. Albo wierszyk zdobędę taki, że każda laska się w tobie zakocha.

Przykro mi chłopie. Serio. Dobrze, że wyszło na dobre, ale... lepiej może się jej z tym nie przypominaj. Lorraine potrafi być wredną piz... pisać wyjątkowo kwieciste listy. Dobrze, że na liście się skończyło nie?
Mogło być gorzej!

xoxo,
BM.

24.08. Londyn

Twoja strata.
Widziałem na własne oczy co dzieje się z ludźmi czytającymi jego wiersze. Wpadnij kiedyś, mógłbym Ci przeczytać kilka z nich. Tych z samego dna szuflady, do której się nie zagląda. Podszytych emocjami poety, którego głos rozbrzmiewa w Podziemiach. Nauczyłbym Cię jak szeptać jego słowa w uszy panien z dobrego domu, aby choć na moment zapomniały o swoim pochodzeniu, wychowaniu i wszystkich tych bzdurach.

Na eleganckiego drinka? Na Pokątnej? Wygrałeś na loterii czy ki Merlin, Carloso? Zły adres, nie bywam w takich knajpach, ale z tego co wiem to damy najlepiej zabrać do Zorzy na Horyzontalnej - do Sali Nocnej. Jak chcesz mogę zapytać siostry, ale... ona dysponuje nieco innymi zasobami niż my, zwykli śmiertelnicy.

Nie martwię się o sprawę z Lorraine, wierz mi. Załatwię Ci ją. Sprawę, nie Lorraine. Mamy takie powiedzenie "Im głębiej w Katakumby tym więcej Szczurów". W wolnym tłumaczeniu - im mniej wiesz tym lepiej dla ciebie mój przyjacielu.
Skup się na księgowości czy co tam teraz porabiasz.  Lorraine zostaw mi.

xoxo,
BM.

14.08.1972

Charles,

czy wszystko w porządku? Rozmawiałeś z Leonardem? Wiesz, że możesz na mnie liczyć, jeżeli chodzi o kwestię mieszkania czy jakiejkolwiek innej pomocy.

PS Mam nadzieję, że pamiętasz o roślinie. Nie to, żebym bał się Victorii, ale... Jeżeli roślina zdechnie, powiem jej, że to Twoja sprawka.

Rolph

14.08.1972

Charles,

dla mnie to nic takiego, a Tobie może pomóc. Nie musisz mi dziękować po raz kolejny, zrobiłem to bo wierzę w Ciebie i to, co możesz osiągnąć. Nie piszę po to, by upomnieć się o zapłatę, a dlatego że nie jest mi obojętny Twój los.

Tak, dołączam instrukcję z listu, który mi wysłała. Załączam też artykuł z Proroka, w którym udzielała wywiadu. Tak na wszelki wypadek, gdybyś musiał jej unikać jakby coś poszło nie tak, zdjęcia Victorii znajdziesz w sumie wszędzie, wystarczy tylko poszukać. Młoda, długie czarne włosy, blada cera, szczupła - wierz mi, takie są najgorsze. To jedna z moich najdroższych kuzynek, jest naprawdę cudowna, chyba że nadepniesz jej na odcisk lub zabijesz kwiatka, którego wcisnęła mimo woli do mieszkania. Domyśl się historii tego chwasta u mnie.

Rolph

Do listu była dołączona instrukcja oraz gazetę z wywiadem

14.08.1972

Charles,

co zrobiłeś????? Na Matkę, Charles, Leonard nie zna się przypadkiem na roślinach? Może ją uratuje jeszcze? Jeżeli ten chwast zgnije, to musimy odkupić podobny, bo inaczej Victoria urwie nam głowy. To znaczy mi, ale najpierw zrzucę winę na Ciebie, nie myśl że będę się dwa razy zastanawiał, jak zapyta się co się stało.

Rolph

14.08.1972

Nie mam pojęcia, to była zwykła roślina, jeżeli starałeś się ją traktować jak te magiczne, to może być po niej. Znasz w okolicy jakikolwiek sklep albo kogokolwiek kto zna się na roślinach? Mógłbym popytać wśród swojej rodziny, ale mogę postawić 5 galeonów, że Victoria dowie się pierwsza, jak to zrobię.

Oddychaj, przecież nas nie zabije. Chyba.

Rolph

14.08.1972

Nie bądź śmieszny, prędzej zobaczysz mnie na cmentarzu niż w mugolskiej kwiaciarni. Coś wymyślimy, Vitoria jest teraz poza krajem, więc mamy trochę czasu. Zapytaj Leonarda, ja odezwę się do ojca, czy nasze skrzaty nie dadzą rady tego ogarnąć. Nie zdziw się, jak się nagle pojawią, zostaną uprzedzone o Waszej obecności.

Rolph

Londyn, 17.08.1972 r.

Zaraz będę w mieszkaniu. Wymyślimy coś, nie panikuj.

Rolph

—31/08/72—

List został dostarczony przez harpię należącą do Anthony'ego późnym wieczorem 31. sierpnia do rąk własnych Charlie'go. Nic nie zapowiadało, żeby autorem wiadomości był ktokolwiek inny niż Shafiq

Little Hangleton, 31.08.72

Drogi Charlie,
Wybacz ten drobny podstęp, jednak obawiałam się, że list przyniesiony przez Paula spotkałby się z Twoją całkiem zrozumiałą odmową przyjęcia.
Nim jednak spalisz ten - proszę byś przeczytał go do końca. Może wówczas zrozumiesz co się wydarzyło.

Zapewne powiedziano Ci już, że to ja poleciłam, aby Cię wydziedziczyć. Jest to prawda, której nie zamierzam zaprzeczyć. Jednak obawiam się, że powody i argumentacja mogły… Twojemu ojcu umknąć. Choć może… bardziej mam nadzieję, że jednak pozostał na nie ślepy.
Widzisz szansa na to, że mnie posłucha była niewielka. Co do tego nie miałam złudzeń. Nie darzymy się przyjaźnią i szacunkiem. Nigdy nie darzyliśmy. Teraz, gdy mój mąż nie żyje, nie czuję się w obowiązku ukrywać przed tobą rzeczy, które działy się za zamkniętymi drzwiami naszego domu.
Słowa, które odebrałeś jako mój atak, nigdy nim nie były.
Wypowiedziałam je, bo gdyby padły z ust Roberta - nie miałbyś szans.

Rozumiem jak łatwo przyszło w to wszystko uwierzyć. Kobieta znikąd próbująca pozbyć się niechcianych, nieznanych sobie dzieci - klasyczna opowieść ze mną w roli złej macochy.
Żałuję jedynie, że zdołałam dla Ciebie kupić tak niewiele czasu. Odseparowałam braci na tyle na ile byłam w stanie, by każdy mógł przez chwilę myśleć samodzielnie. By Richard przypomniał sobie, że jesteś jego synem.

Jesteś Mulciberem Charles.
Przyszłością rodziny i głosem, który powinien zostać wysłuchany. To sen, którego nie wolno ci zapomnieć. Sen, w który musisz uwierzyć jeśli mamy przetrwać.
Ale potrzebuję, żebyś przypomniał o tym jeszcze jednemu z nas. W Tobie cała nadzieja, że Alexander zrozumie kim naprawdę jest. Jaka jest jego rola. Nie jest jeszcze za późno, by postąpić słusznie.

Z miłością,

Lorien M.

Ps. Nie będę składać na twoje dłonie kondolencji z powodu straty wuja. Dołączam kilka galeonów na lampkę jakiegoś dobrego szampana w restauracji. Wznoszę z Tobą milczący toast za przyszłość tej rodziny.
Gdybyś chciał jednak porozmawiać - powiedz tylko słowo.

W prostej kopercie dostarczonej już przez Paula 1.09.1972 znajdowało się wyjątkowo stare zdjęcie datowane na 1953 przedstawiające dwójkę dzieciaków – maksymalnie trzynastolatków, ubranych w o wiele za duże tradycyjne, wręcz przedpotopowe szaty ślubne. Choć ewidentnie była to kopia, to jednak spod krzywo namalowanego jakąś farbą fikuśnego wąsa śmiał się młody Alexander, a Lorien raz po raz dmuchała na wpadający do oczu kosmyk włosów i dźgała Mulcibera pod żebra.
Na odwrocie eleganckim, choć równie spłowiałym pismem ktoś zapisał proste „Państwo Mulciber”.

Spoiler

Zdjęcie spłonęło po niecałej minucie od wyjęcia z koperty.